Zbroja łuskowa – rodzaj pancerza składającego się z dużej liczby łusek wykonanych z metalu, rogu lub kości, przytwierdzonych do podłoża skórzanego lub tekstylnego. Używana w starożytności i średniowieczu, rzadko w czasach nowożytnych (polska karacena)^[1].

Słabym punktem tej zbroi była wrażliwość na ciosy od dołu i bronie takie jak włócznia, które mogły przebić się pomiędzy łuskami, jednak różnego typu konstrukcje tej zbroi częściowo pokrywały te słabości.

W armii rzymskiej pancerz ten stosowano dosyć często, ze względu na łatwość konstrukcji i naprawy. Rzymska zbroja łuskowa, lorica squamata, wykonywana była z płytek żelaznych lub brązowych, które miały małe otworki, przez które przewlekano sznureczki lub rzemienie i nimi przytwierdzano płytki do podkładu z tkaniny lub skóry. Układ płytek był dachówkowaty lub naśladował rybią łuskę. Pancerz taki został przez Rzymian zapożyczony ze Wschodu^[2].

Ten rodzaj uzbrojenia obronnego pojawił się na stepach przed naszą erą. Na kolumnie cesarza Trajana przedstawiono jazdę Roksolanów w zbrojach łuskowych.^{[potrzebny przypis]}

Przejęty przez Germanów nie zaniknął i rozpowszechnił się w Europie około XI wieku.^{[potrzebny przypis]}

Zobacz multimedia związane z tematem: Zbroja łuskowa

• Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski: Słownik uzbrojenia historycznego. Wyd. 3. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2016. ISBN 978-83-01-18794-1.