Zygfryd z Westerburga

Data urodzenia	ok. 1235
Data śmierci	7 kwietnia 1297
Miejsce pochówku	Katedra w Bonn
Arcybiskup Kolonii
Okres sprawowania	1275–1297
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	3 kwietnia 1275
Multimedia w Wikimedia Commons

Zygfryd z Westerburga (ur. ok. 1235, zm. 7 kwietnia 1297) – arcybiskup Kolonii i książę-elektor Rzeszy od 1275.

Zygfryd był kanonikiem katedralnym w Kolonii, a od 1259 prepozytem kapituły katedralnej w Moguncji^[1]. Gdy w 1274 zmarł arcybiskup Kolonii Engelbert z Falkenburga, większość kapituły kolońskiej dokonała wyboru na opróżnione stanowisko pochodzącego z rodziny hrabiów Bergu Konrada. Jednak to Zygfryd objął to stanowisko dzięki poparciu króla Niemiec Rudolfa I Habsburga, papieża Grzegorza X i prepozyta kolońskiej kapituły katedralnej^[1][2]. 3 kwietnia 1275 Zygfryd został wyświęcony na biskupa osobiście przez papieża (prawdopodobnie w Lyonie), a kilka tygodni później otrzymał inwestyturę z rąk królewskich w Brukseli^[1].

Arcybiskupie księstwo w chwili objęcia przezeń władzy było w trudnej sytuacji politycznej^[1]. Zygfryd zamierzał przywrócić jego potęgę^[2]. Doprowadził do ułożenia stosunków z miastem Kolonia: uwolnił je z interdyktu, który został ogłoszony za czasów jego poprzednika, i obiecał szanować jego prawa. Zdołał też dzięki pozyskaniu sojuszników pokonać lokalnych oponentów w Nadrenii i Westfalii^[1][2] – przede wszystkim hrabiów Bergu i Jülich. Wykorzystał w tym śmierć hrabiego Jülich Wilhelma IV zabitego w Akwizgranie i opanował przejściowo większość jego dóbr^[2]. Jednak w 1282 poniósł niepowodzenie w sporze z królem o Essen i Kaiserswerth^[1][2].

W latach 80. XII w. wybuchł konflikt o sukcesję w księstwie Limburgii. Konkurentami do tytułu książęcego byli hrabia Geldrii Renald I i książę Brabancji Jan I (który odkupił prawa do tronu od hrabiego Bergu Adolfa). Po stronie Jana stanęli przeciwnicy arcybiskupa – hrabiowie Bergu, Jülich i Mark, a także mieszczanie Kolonii, niezadowoleni z fortyfikacji w Worringen. Arcybiskup poparł Renalda, a poprzez zwycięstwo w konflikcie chciał zapewnić sobie dominującą pozycję w tej części Rzeszy. Wojna zakończyła się bitwą pod Worringen 5 czerwca 1288, w której Renald i Zygfryd ponieśli klęskę. Zygfryd na blisko rok trafił do niewoli u hrabiego Bergu Adolfa V^[1][2]. Bitwa oznaczała koniec dominacji arcybiskupów w tym regionie Rzeszy i usamodzielnienie się zdominowanych dotąd przez nich lokalnych hrabiów i książąt, jak również ostateczne uwolnienie się spod arcybiskupiej dominacji miasta Kolonii^[1].

Po śmierci Rudolfa Habsburga w 1291 Zygfryd wysunął na króla Niemiec kandydaturę swojego towarzysza spod Worringen, Adolfa z Nassau^[1][2]. Gdy ten został wybrany, Zygfryd służył mu w wielu misjach dyplomatycznych. Gdy jednak wystąpił zbrojnie wobec swych przeciwników, szukając zemsty za klęskę pod Worringen, wywołało to niezadowolenie króla^[2].

Został pochowany w katedrze w Bonn^[1].