Inssecmissai
Dzieło Miłości Nieskończonej
Ruch w Kościele Katolickim, który powstał na początku XX wieku w Vische we Włoszech i jest ściśle związany z życiem, objawieniami i posługą Matki Ludwiki Małgorzaty Claret de la Touche. Charyzmatem tego dzieła jest głoszenie i świadczenie życiem o Nieskończonej Miłości Boga oraz modlitwa za kapłanów i pomoc im. Członkowie dzieła składają i odmawiają Akt oddania Bogu Miłości Nieskończonej.
Dzieło Miłości Nieskończonej w ciągu pewnego czasu uformowało się w cztery gałęzie. Każda z nich czci Boga Miłość Nieskończoną właściwie do swojego stanu i powołania. Prawie równolegle w czasie powstało Przymierze Kapłańskie oraz Betania Najświętszego Serca. Wokół Betanii powstała grupa osób świeckich: Przyjaciele i Przyjaciółki Betanii. Ostatnią powstałą gałęzią jest Instytut Świecki Misjonarek Miłości Nieskończonej.
Betania Najświętszego Serca
Siostry z Betanii Najświętszego Serca są zgromadzeniem zakonnym żeńskim na prawie papieskim. Powstało ono w Vische we Włoszech z inicjatywy Matki Ludwiki Małgorzaty Claret de la Touche oraz siostry Małgorzaty Reynaud i jeszcze jednej siostry. Zakon szybko się rozrastał i miał swoje domy zakonne także we Francji, Argentynie, Kolumbii. Obecnie jedynym domem zakonnym jest pierwotny dom w Viche.
Istotą ich jest powołanie do doskonałej miłości. Chcą naśladować Chrystusa ubogiego, czystego, posłusznego, pozwolić się głęboko przeniknąć Ewangelią, regułą, i dać się prowadzić Duchowi, który nieustannie zaprasza do nawrócenia i świadectwa o Jezusie zmartwychwstałym. Dla większej świętości Kościoła i dla większej chwały Trójcy Świętej stosują rady ewangeliczne w formie życia kontemplacyjnego, które ma szczególne promieniowanie apostolskie. Zanurzone w Kościele i jego tajemnicy, współpracują w poszerzaniu królestwa Nieskończonej Miłości, ofiarując w sposób szczególny życie „modlitwy i ofiarowania” za kapłanów, aby byli „Siewcami Miłości” Chrystusowej.
Przymierze Kapłańskie
11 czerwca 1902 roku siostra Ludwika Małgorzata Claret de la Touche miała wizję Jezusa, który mówił jej o swojej szczególnej miłości do kapłanów oraz o ich roli w głoszeniu Jego miłości. 16 czerwca 1918 roku – Ks. bp Filipello erygowł kanonicznie w swojej diecezji Przymierze Kapłańskie. Oparte jest ono na wierze i oddaniu Bożej miłości, poświęceniu Najświętszemu Sercu Jezusa, jedności z biskupem i innymi kapłanami. Ostatnim punktem duchowości Przymierza Kapłańskiego jest kierowanie się miłosierdziem w życiu i działalności duszpasterskiej. W Polsce w okresie XX lecia międzywojennego istniało Przymierze kapłańskie. Związany z nim był m.in. o. Pius Przeździecki. Wydane wtedy zostały w języku polskim książki: „Najświętsze Serce a Kapłaństwo” oraz „Powszechne Przymierze Kapłańskie Przyjaciół Najświętszego Serca Jezusowego”.
Przyjaciele i Przyjaciółki Betanii
Przy powstającym w Vische klaszorze służyli pomocą ludzie świeccy. Stopniowo duchowość sióstr przenikała do osób stanu świeckiego. Grupa ta powiększała się. W tym celu utworzono oddział dzieła zwany „Affiliates”. Był on dla zamężnych i niezamężnych kobiet oraz dla zakonnic innych kongregacji. Miały one dzielić tego samego ducha i modlić się w tych samych celach, co Betania z Najświętszego Serca. Gałąź ta narodziła się w 1917 roku i oznaczała narodziny zjednoczonego ruchu świeckiego Betanii Najświętszego Serca. Jego forma została dodatkowo sprecyzowana, a następnie wyjaśniona w 1923 roku, przyjmując nazwę „Wierni Przyjaciele z Betanii Najświętszego Serca”.
W związku z rozwoju Betanii Najświętszego Serca na świecie powstała grupa osób „Associates”. Po raz pierwszy znalazło się odniesienie do tej grupy w Statucie Diecezjalnego Związku Kapłańskiego Ivrea z 1923 roku. Pierwsza grupa została oficjalnie powołana w diecezji Ivrea 22 kwietnia 1924. W 1984 roku biskup Ivrea Luigi Bettazzi, dekretem z 24 maja, zjednoczył w jeden ruch dwie gałęzie Afiliatów i Agregatów pod jednym imieniem „Przyjaciele z Betanii”.
Przyjaciele Betanii nie składają ślubów, żyją w świecie w różnych stanach społecznych.
Instytut Świecki Misjonarek Miłości Nieskończonej (MISSAI)
Jest żeńskim instytutem świeckim na prawie papieskim. Powstał we Włoszech, w diecezji Ivrea jako czwarta gałąź Dzieła Miłości Nieskończonej. Powstanie jego datuje się na 8 grudnia 1948 roku, kiedy to grupa siedmiu Wiernych Przyjaciółek Betanii na czele z Micheliną Giachino utworzyła zalążek Misjonarek. 8 września 1972 r. został kanonicznie erygowany jako instytut świecki.
