Ten artykuł dotyczy brytyjskiego polityka. Zobacz też: inne osoby o tym samym nazwisku.

Andrew Mitchell

Zdjęcie z 2020 roku
Data i miejsce urodzenia	23 marca 1956 Hampstead
Minister ds. rozwoju międzynarodowego
Okres	od 12 maja 2010 do 4 września 2012
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Douglas Alexander
Następca	Justine Greening
Minister spraw zagranicznych i rozwoju w gabinecie cieni
Okres	od 8 lipca 2024
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	David Lammy
Poseł do Izby Gmin z okręgu Sutton Coldfield
Okres	od 7 czerwca 2001
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Norman Fowler
Poseł do Izby Gmin z okręgu Gedling(inne języki)
Okres	od 11 czerwca 1987 do 8 kwietnia 1997
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Philip Holland(inne języki)
Następca	Vernon Coaker(inne języki)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Andrew Mitchell (ur. 23 marca 1956 w Hampstead) – brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej, w latach 1987-1997 i ponownie od 2001 poseł do Izby Gmin. W latach 2010–2012 zasiadał w gabinecie Davida Camerona, gdzie pełnił urząd ministra ds. rozwoju międzynarodowego. W 2012 przez półtora miesiąca był też głównym whipem konserwatystów w Izbie Gmin.

Jest synem Davida Mitchella, który przez 33 lata (1964-97) zasiadał w Izbie Gmin, również z ramienia konserwatystów. Ukończył historię w Jesus College na University of Cambridge. W 1977 został wybrany na szefa konserwatywnej młodzieżówki na tej uczelni^[1]. Karierę polityczną rozpoczął w 1987, kiedy to został wybrany do Izby Gmin^[2]. W czasach premiera Johna Majora pełnił stanowiska rządowego niższego szczebla. W 1997 stracił swój mandat parlamentarny, ale zdołał odzyskać go cztery lata później^[2].

W latach 2005–2010 odpowiadał w gabinecie cieni za kwestie spraw wewnętrznych^[2]. Po wyborach w 2010 roku i przejęciu władzy przez koalicję konserwatystów i Liberalnych Demokratów, został ministrem ds. rozwoju międzynarodowego w nowo utworzonym gabinecie. Zajmował to stanowisko do rekonstrukcji rządu w 2012, kiedy to został przeniesiony na stanowisko głównego whipa Partii Konserwatywnej w Izbie Gmin^[2].

Pełnił ten urząd przez półtora miesiąca, kiedy to został zmuszony do dymisji w atmosferze skandalu po tym, jak miał wulgarnie i obelżywie zwrócić się do policjanta chroniącego siedzibę premiera przy 10 Downing Street, który zamiast otworzyć główną bramę dla jadącego na rowerze Mitchella, jak tego oczekiwał polityk, poprosił go o zejście z roweru i skorzystanie z furtki^[3]. Sprawa ta stała się w Wielkiej Brytanii znana jako plebgate, od słowa plebs, którym Mitchell miał określić stróża prawa^[4]. Mitchell twierdził, że choć odezwał się do policjanta wulgarnie (za co przeprosił, ogłaszając swoją dymisję), nie nazwał go plebsem, oskarżał też policję o sztuczne rozdmuchiwanie całej sprawy i m.in. fałszowanie notatki służbowej. Po wielomiesięcznym wewnętrznym dochodzeniu, w styczniu 2014 Mitchell został oficjalnie przeproszony przez dowódcę Metropolitan Police Service^[5]. Następnie pozwał tabloid The Sun, który jako pierwszy opisał Plebgate, lecz w listopadzie 2014 jego pozew został odrzucony, gdyż sąd uznał, iż tak czy owak wypowiedź polityka była obraźliwa dla policjanta, nawet jeśli gazeta nie zacytowała jej dokładnie^[6].

Powrócił do rządu w październiku 2022, po objęciu stanowiska premiera przez Rishiego Sunka. Został wówczas ministrem stanu (wiceministrem) ds. rozwoju i Afryki w Foreign and Commonwealth Office^[7][8][9]. 2 kwietnia 2024 premier nadał mu tytuł honorowy zastępcy ministra spraw zagranicznych^[10]. Po przegranych przez konserwatystów wyborach parlamentarnych w 2024, objął funkcję ministra spraw zagranicznych i rozwoju w gabinecie cieni^[11]. Nie wszedł w skład kolejnego gabinetu cieni, utworzonego przez Kemi Badenoch – po jej wyborze na stanowisko liderki Partii Konserwatywnej^[12].

Jest żonaty i ma dwoje dzieci^[13].