Andrzej Bujak

Data i miejsce urodzenia	18 października 1891 Gaj
Data i miejsce śmierci	26 września 1940 Warszawa
Wzrost	180 cm[1]
Pozycja	prawy obrońca
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1909–1922 Wisła Kraków 1922–1923 Legia Warszawa 1923–1926 Krakowianka
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Andrzej Bujak (ur. 18 października 1891 w Gaju koło Krakowa, zm. 26 września 1940 w Warszawie) – polski piłkarz i działacz sportowy, zawodnik Wisły Kraków (1909–1922) oraz Legii Warszawa (1922–1923)^[1].

Jako uczeń krakowskiego gimnazjum, rozpoczął karierę piłkarską w barwach Wisły Kraków. Występował na prawej obronie, w parze z Wilhelmem Cepurskim^[2] (znani jako André i Williams^[3]). Należał do najlepszych polskich piłkarzy okresu zaborów i był powoływany do reprezentacji Krakowa oraz reprezentacji Galicji^[2] (1913). W latach 1913 i 1914 brał udział w Mistrzostwach Galicji^[1].

Po wybuchu I wojny światowej, był żołnierzem I Brygady Legionów Polskich, a w latach 1915–1918 walczył w armii austriackiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, służył w odrodzonym Wojsku Polskim. W 1921 uzyskał awans na porucznika. W 1924 przeszedł do rezerwy^[2].

W 1918 roku był jednym z inicjatorów reaktywacji Wisły Kraków i jako członek komisji rewizyjnej brał udział w opracowaniu klubowego statutu. Był kapitanem drużyny. W 1922 roku wystąpił po raz ostatni w barwach Wisły^[2].

W latach 1922–1923 był zawodnikiem Legii Warszawa^[2]. Zasłynął między innymi samobójczą bramką strzeloną w meczu z Pogonią Lwów w dniu 23 czerwca 1923. Legia przegrała wówczas 0:4^[4].

W latach 1923–1926 reprezentował natomiast barwy Krakowianki^[2].

Pracował jako instruktor piłki nożnej w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie^[2].

Po wybuchu II wojny światowej został wysiedlony ze służbowego mieszkania^[2].

Zmarł na zawał serca w dniu 26 września 1940 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[2].