 „Domenico Millelire”, okręt bliźniaczy „Antonio Sciesy” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
20 maja 1925 |
| Wodowanie |
18 sierpnia 1928 |
 Regia Marina
| |
| Wejście do służby |
14 kwietnia 1929 |
| Los okrętu |
wysadzony w powietrze 12 listopada 1942 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
86,5 metra |
| Szerokość |
7,8 metra |
| Rodzaj kadłuba | |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla Fiat, 2 silniki elektryczne Savigliano, 2 wały napędowe (1600 kW) | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
13 000 Mm @ 7 węzłów (powierzchnia) |
| Uzbrojenie | |
| 16 torped, 1 działo 120 mm 2 wkm 13,2 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
dziób: 4 x 533 mm |
| Załoga |
77 |
Antonio Sciesa – włoski dwukadłubowy okręt podwodny typu Balilla o wyporności nawodnej 1427 ton, zwodowany 18 sierpnia 1928 roku w stoczni Muggiano. Okręt wszedł do służby w marynarce wojennej Królestwa Włoch 14 kwietnia 1929 roku. jednostka była szeroko wykorzystywana w latach 30. XX wieku, jednak po wybuchu II wojny światowej była już przestarzała i zbyt duża na przejrzyste wody Morza Śródziemnego[1]. Bazując w Tarencie, w początkowym okresie wojny okręt prowadził ofensywne patrole, został jednak wkrótce skierowany do misji zaopatrzeniowych dla wojsk włoskich w północnej Afryce[2] 5 listopada 1942 roku w pobliżu Tobruku „Antonio Sciesa” został zaatakowany przez amerykańskie samoloty oraz ciężko uszkodzony, po czym osadzony na brzegu aby uniknąć zatopienia[3]. 12 listopada 1942 roku – po zajęciu Tobruku przez wojska brytyjskie – został wysadzony w powietrze[3].
Okręt wypierał 1874 tony pod wodą, uzbrojony był w 4 wyrzutnie torpedowe kalibru 533 mm na dziobie oraz 2 wyrzutnie tego samego kalibru na rufie. Ponadto miał działo kal. 120 mm a także 2 wkm kal. 13,2 mm[2]. Układ napędowy okrętu tworzyły dwa silniki Diesla Fiat oraz 2 silniki elektryczne Savigliano, 2 wały napędowe (1600 kW) a także pomocniczy silnik Diesla Fiat o mocy 425 KM, służący do rejsu z prędkością ekonomiczną[2]. Napęd główny okrętu zapewniał mu prędkość maksymalną 16 węzłów na powierzchni oraz 7 węzłów w zanurzeniu[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-8510-9563-2.
- Robert Cecil Stern: The Hunter Hunted: Submarine Versus Submarine: Encounters From World War I To The Present. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 2007. ISBN 1-59114-379-9.
- Regio Sommergibile Antonio Sciesa. [dostęp 2019-02-27]. (wł.).
