August Heisenberg (ur. 13 listopada 1869 w Osnabrücku, zm. 22 listopada 1930 w Monachium) – niemiecki historyk, bizantynolog.

Studiował filologię klasyczną na uniwersytetach w Marburgu, Lipsku i Monachium. W 1901 roku habilitował się na Uniwersytecie Uniwersytet Juliusza i Maksymiliana w Würzburgu i wykładał tam od 1908.

W 1910, po śmierci Karla Krumbachera, został profesorem bizantynologii w Monachium. Zajmował się historią ogólną, a także historią sztuki, ale bizantynologii przysłużył się przez nowe krytyczne wydania autorów bizantyńskich i przygotowane do nich komentarze.

Był ojcem fizyka Wernera Heisenberga oraz chemika Erwina Heisenberga.

• Zu den armenisch-byzantinischen Beziehungen am Anfang des 13. Jahrhunderts, München 1929.
• Byzantinische Papyri in der K. Hof- u. Staatsbibliothek zu München, Leipzig 1914.
• Ikonographische Studien, München 1922.
• Ungarn und Byzanz, München 1929.
• Quellen und Studien zum spatbyzantinischen Geschichte, London 1973.
• Studien zur Tektojeschichte des Georgio Akropolites, Landau 1894

• Franz Dölger, August Heisenberg [w:] XALIKEC. Festgabe für die Teilnehmer am XI. Internationalen Byzantinistenkongreß, München 1958, s.137 – 159.
• Waldemar Ceran, Heisenberg August [w:] Encyklopedia kultury bizantyńskiej, red. Oktawiusz Jurewicz, Warszawa 2002, s. 198.