 podporucznik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 maja 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 marca 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
4 Pułk Kresowy Strzelców Konnych |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Bogumił Skarżyński (ur. 20 maja 1894 w Samborze, zm. 6 marca 1920 w Tarnopolu) – podporucznik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 20 maja 1894[1], w Samborze, w rodzinie Marii[2].
11 września 1914 został odnotowany w wykazie legionistów urodzonych w latach 1892–1895, wezwanych do asenterunku w Krakowie z przeznaczeniem do służby w kawalerii[2]. Wcielony do III plutonu 2. szwadronu kawalerii, uczestniczył w kampanii karpackiej[2]. W lutym 1915 leczył się w szpitalu w Békéscsaba, a w marcu tego roku w szpitalu w Kolozsvár[3]. Po rekonwalescencji walczył na froncie bukowińsko-besarabskim i wołyńskim w II dywizjonie kawalerii i kolejno 2 pułku ułanów[2]. Do 17 sierpnia 1916 służył na froncie[2]. 9 kwietnia 1917 został odnotowany w Komisariacie Werbunkowym do WP we Włocławku i przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[2].
18 marca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich służący w 2 pułku szwoleżerów został mianowany z dniem 1 marca 1919 podporucznikiem kawalerii[4]. 27 listopada 1919 został przeniesiony do 4 pułku kresowego strzelców konnych[5] i przydzielony do IV dywizjonu, który był oddziałem jazdy dywizyjnej należącej do 12 Dywizji Piechoty[6].
Zmarł 6 marca 1920 na dworcu kolejowym w Tarnopolu, w następstwie nieszczęśliwego wypadku[1][7][8]. Z relacji korespondenta „Ilustrowanego Kuryera Codziennego” wynika, że podporucznik Skarżyński „chcąc przejść z jednego toru kolejowego na trzeci, chciał sobie skrócić drogę i starał się przejść spodem pod wozami pociągu, stojącymi na drugim torze. W chwili, kiedy już wyszedł z pod wozu nadjechała lokomotywa na tor następny i dosłownie rozcięła ciało nieszczęśliwego na dwie części”[9]. 26 marca 1920 został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3803 – pośmiertnie 1922[6][10][11]
- Krzyż Walecznych „za udział w b. Legionach Polskich”[12]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Nekrolog. „Kurjer Warszawski”. 92 (wyd. poranne), s. 2, 1920-04-01. Warszawa..
- ↑ a b c d e f Tu urodzony 1 maja 1894 w Samborze, w rodzinie Marii. Praktykant wiertniczy, przynależny do Krakowa. Żołnierze Niepodległości : Skarżyński Bogumił. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-10-26].
- ↑ II Lista strat 1915 ↓, s. 28.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 36 z 1 kwietnia 1919, poz. 1148.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 98 z 28 grudnia 1919, poz. 4213.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 13.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 789, tu podporucznik 1 pułku strzelców konnych, zmarły 5 marca 1920.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 387, tu także podporucznik 1 pułku strzelców konnych, zmarły 5 marca 1920.
- ↑ Straszny wypadek kolejowy w Tarnopolu. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. 70, s. 6, 1920-03-11. Kraków..
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 420, jako śp. podporucznik 4 pułku strzelców konnych.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-26]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922, s. 703.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Lista strat Legionu Polskiego od 1 maja do 1 lipca 1915. Piotrków: Centralny Oddział Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1915-08-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
