 Bristol Sycamore w służbie Royal Air Force, 1972 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
śmigłowiec wielozadaniowy |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
27 lipca 1947 |
| Lata produkcji |
1947-1959 |
| Liczba egz. |
177 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1× silnik gwiazdowy Alvis Leonides 73 |
| Moc |
557 KM (410 kW) |
| Wymiary | |
| Średnica wirnika |
14,81 m |
| Długość |
14,07 m |
| Wysokość |
3,17 m |
| Masa | |
| Własna |
1728 kg |
| Startowa |
2540 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
204 km/h |
| Prędkość przelotowa |
169 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Australia, Belgia, Niemcy Zachodnie, Wielka Brytania | |
Bristol Type 171 Sycamore – śmigłowiec wielozadaniowy opracowany w latach 40. XX wieku przez Bristol Aeroplane Company, pierwszy śmigłowiec skonstruowany przez to przedsiębiorstwo, a zarazem pierwszy śmigłowiec konstrukcji brytyjskiej, który uzyskał certyfikację zdatności do lotu[1].
Początek prac nad śmigłowcem miał miejsce w nowo utworzonym latem 1944 roku wydziale śmigłowców firmy Bristol w Filton, pod kierownictwem Raoula Hafnera[2]. W 1945 roku Ministerstwo Zaopatrzenia zamówiło budowę prototypów według specyfikacji E.20/45[2]. Projekt otrzymał oznaczenie fabryczne Type 171[2]. Oblot prototypu wersji Mk 1 nastąpił 27 lipca 1947 roku[2]. Drugi egzemplarz, oblatany w lutym 1948 roku, otrzymał jako pierwszy brytyjski śmigłowiec w kwietniu 1949 roku świadectwo zdatności do lotu i ze znakami G-ALOU został zademonstrowany na paryskim salonie lotniczym[2]. Pierwsze dwa egzemplarze były napędzane amerykańskim silnikiem tłokowym Pratt & Whitney Wasp Junior, lecz od wersji Mk 2, której jeden egzemplarz oblatano 3 września 1949 roku, zamieniono go na brytyjski Alvis Leonidas[2].
Pierwszym wariantem seryjnym stał się Mk 3, w którym przeprojektowano kadłub dla uzyskania większej kabiny, mieszczącej na tylnej ławce trzy osoby[2]. Powstało ich 23, w tym dwa w wersji Mk 3A z bagażnikiem za silnikiem dla linii British European Airways[2]. Testowano warianty wojskowe wersji Mk 3: HC.10 (1), HC.11 (4) i HR.12 (4)[2]. Następnie do produkcji wprowadzono ostateczną wersję seryjną Mk 4, w której m.in. zastosowano cztery drzwi do kabiny[2]. Zbudowano 154 śmigłowce tej wersji[2]. Produkcja trwała do 1959 roku, zbudowanych zostało 177 egzemplarzy seryjnych śmigłowca[1].
Ponad 80 maszyn tego typu wykorzystywanych było przez Royal Air Force, gdzie rozpoczęły służbę w 1953 roku, głównie do zadań ratowniczych i łączności. Śmigłowce te wzięły udział m.in. w walkach na Malajach (1948-1960)[3]. Army Air Corps otrzymało pięć egzemplarzy w celach ewaluacyjnych[1]. Ze służby w RAF wycofano je w sierpniu 1972 roku[2].
Poza Wielką Brytanią, śmigłowce służyły w wojskach niemieckim (46 sztuk w siłach powietrznych, cztery w marynarce wojennej), australijskim (dziesięć egzemplarzy w Royal Australian Navy, jeden w Royal Australian Air Force) i belgijskim (trzy sztuki w siłach powietrznych, wykorzystywane w Kongu)[1][4].
Bristol Sycamore wykorzystywany był także w lotnictwie cywilnym, m.in. przez British European Airways[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Bristol Type 171 "Sycamore". All the World's Helicopters and Rotorcraft. [dostęp 2015-12-28]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Chorlton (red.) 2014 ↓, s. 108
- ↑ Bristol Sycamore HR14. Royal Air Force Museum. [dostęp 2015-12-28]. (ang.).
- ↑ Bristol Sycamore. Brussels Air Museum Fund. [dostęp 2015-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-22)]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Martyn Chorlton (red.): Bristol. Company profile 1910-1959. Kelsey Publishing Ltd., 2014. ISBN 978-1-907426-70-4. (ang.).
