| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 listopada 1872 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 października 1928 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
członek trybunału |
| Główne wojny i bitwy |
bitwa pod Mikulińcami |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Czesław Ludwik Rybiński (ur. 1 listopada 1872 w Dobrzelinie, zm. 1 października 1928 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, inżynier.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jego ojcem był powstaniec styczniowy. Po ukończeniu szkoły w Skopinie k. Riazania w 1892 wstąpił do armii carskiej. Był uczestnikiem ekspedycji wojskowej, którą Rosja wysłała w celu stłumienia powstania bokserów. Stopniowo awansował, w 1914 otrzymał stopień podpułkownika. Równolegle studiował na Mikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu, po jej ukończeniu został skierowany do Turkiestanu na Dalekim Wschodzie, w celu odbycia służby wojskowej. Brał tam czynny udział w życiu miejscowej Polonii.
Podczas I wojny światowej walczył na froncie kaukaskim, był dowódcą sekcji inżynieryjnej twierdzy Erzurum. W 1918 roku wyjechał do Odessy, gdzie został przywódcą Związku Wojskowych Polaków. Następnie w randze pułkownika dowodził oddziałem mikulinieckim (nazywanym oddziałem pułkownika Rybińskiego), który przedostał się do wschodniej Małopolski i kierował się do Lwowa. Po wyruszeniu 21 listopada 1918 z Jarmoliniec oddział stoczył pod Mikulińcami nierówny bój z Ukraińcami i został tam rozbity. Czesław Rybiński wraz z innymi dostał się do niewoli i był więziony do czerwca 1919, kiedy to więzienie zostało rozbite podczas walk w zachodniej Galicji.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości otrzymał stanowisko szefa Departamentu Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych. 8 sierpnia 1920 został szefem Inżynierii i Saperów przy Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. Na tym stanowisku 30 lipca 1920 został mianowany z dniem 1 kwietnia 1920 generałem podporucznikiem, w korpusie inżynierii i saperów, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[1]. W sierpniu 1920, w czasie Bitwy Warszawskiej, kierował robotami fortyfikacyjnymi na przedpolach Warszawy. 22 września 1920 został mianowany pomocnikiem szefa Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych[2]. 1 października 1924 został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego.
Z dniem 30 kwietnia 1925 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie przy ulicy Pięknej 52 m. 4[3].
Był jednym z organizatorów Komitetu Budowy Osiedla dla Wojska na warszawskich Bielanach, a następnie prezesem tego komitetu. Zmarł 1 października 1928 na nowotwór płuc w wieku 56 lat i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 265-I/8/9)[4].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[5]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[6]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 17 marca 1932[7]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie
- Krzyż Oficerski Legii Honorowej – 28 maja 1921[8]
- Medal Zwycięstwa – 6 sierpnia 1928[9]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920, s. 693.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 6 października 1920, s. 963.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 29 marca 1925, s. 175.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: RYBIŃSCY I GROCHOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-03-07].
- ↑ „Żołnierz Polski”, 21 maja 1922, s. 15
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 20.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921, s. 1204.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1928, s. 266.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Cmentarz Powązkowski w Warszawie, Jerzy Waldorff, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984, ISBN 83-03-00758-0, OCLC 830234313.
- J. Rutkowska, Wspomnienia moich dni, rękopis w zbiorach BN akc. 9242/1, k. 79-84 (wspomina wymarsz z Odessy i bitwę pod Mikulińcami).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Grzegorz Łukomski, Inne polskie formacje zbrojne w Rosji 1918–1920. adiutor-mars.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)].
- Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna im. St. Żeromskiego w Kutnie, Ludzie regionu
- Patroni żoliborskich ulic, Rybiński Czesław
