dawne miasto, obecnie w granicach Przemyśla | |
Państwo | |
---|---|
Dystrykt | |
Miasto | |
Data założenia |
13 lipca 1940[1] |
Prawa miejskie |
1940–1941 |
W granicach Przemyśla |
15 listopada 1941[2] |
Powierzchnia |
119,52 km² |
Populacja (1941) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie Przemyśla | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego | |
49°47′10″N 22°46′00″E/49,786111 22,766667 |
Deutsch-Przemysl – jednostka administracyjna III Rzeszy istniejąca na terenie lewobrzeżnej części Przemyśla w latach 1940–1941.
Po wytyczeniu 28 września 1939 granicy niemiecko-radzieckiej na rzece San po północnej („niemieckiej”) stronie Sanu władze wojskowe utworzyły tymczasową administrację, której przewodniczył sędzia, dr Grzegorz Łuczakowski. Nadzór nad nią sprawował wojskowy komisarz miasta i powiatu kpt. Schiffer. 26 października 1939 zarząd nad Przemyślem został przekazany w ręce władz cywilnych, a dokładniej komisarzowi miasta obergruppenführerowi Schattenheimowi, który sprawował władzę do grudnia 1939. Po nim objął starosta miejski Ludwig Hahn. Niemiecka część Przemyśla posiadała 799 ha powierzchni i liczyła 20 137 mieszkańców, stanowiąc część powiatu jarosławskiego (Landkreis Jaroslau).
Dnia 27 czerwca 1940 ukazało się zarządzenie generalnego gubernatora Hansa Franka tworzące na Zasaniu miasto Deutsch-Przemysl, wchodzące w życie 13 lipca 1940[1][3].
Nowo utworzone miasto wyłączono z Landkreis Jaroslau, tworząc starostwo miejskie. Starostą został komisarz miasta Hahn, który podlegał bezpośrednio władzom dystryktu krakowskiego. Powierzchnia nowo utworzonego miasta wynosiła 50 km kw., a ludność liczyła 31 795 osób. 1 stycznia 1941 powierzchnia Deutsch-Przemysla, który stanowił powiat grodzki (Stadtkreis) wynosiła 119,52 km² a ludność 16,502 osób[4].
Deutsch-Przemysl istniał do 15 listopada 1941, kiedy to został połączony ze zdobytą od ZSRR prawobrzeżną częścią Przemyśla (należącą od 1 sierpnia 1941 do dystryktu Galicja i utworzonego tam Landkreis Przemysl) w jedną gminą miejską o nazwie Przemyśl[2].
Równocześnie granice zjednoczonego Przemyśla znacznie rozszerzono, a w jego skład weszły[5][6]:
- z gminy Kuńkowce – gromady: Kuńkowce, Ostrów oraz południowy skrawek gromady Ujkowice,
- z gminy Żurawica – gromady: Buszkowice, Buszkowiczki i Żurawica oraz wschodni fragment gromady Bolestraszyce,
- z gminy Popowice – niewielka część gromady Przekopana (położona na północnym brzegu Sanu).
Pozostałą część pozbawionej siedziby gminy Kuńkowce włączono do gmin: Krzywcza (Bełwin, Korytniki, Łętownia i Wapowce), Orzechowce (Ujkowice) i Olszany[7] (Krasice), a pozostałą część pozbawionej siedziby gminy Żurawica (Bolestraszyce, Wyszatyce, Dusowce i Walawa) przekształcono w nową gminę Wyszatyce, do której włączono także gromadę Małkowice z gminy Orzechowce[6].
Za następcę prawnego miasta Przemyśl uznano dotychczasowe miasto Deutsch-Przemysl (a nie część radziecką, stanowiącą główną część historycznego Przemyśla). Miasto Przemyśl w nowych granicach weszło w skład Landkreis Przemysl w dystrykcie krakowskim[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Kreisfreie Stadt Deutsch Przemysl
- ↑ a b c Rozporządzenie o utworzeniu gminy miejskiej Przemyśl, z dnia 1 listopada 1941 r. (Dziennik Rozporządzeń dla Generalnego Gubernatorstwa z dnia 30 listopada 1941 r., Krakau, Nr. 111, str. 658).
- ↑ Rozporządzenie z dnia 27 czerwca 1940 r. (Dziennik Rozporządzeń dla Generalnego Gubernatorstwa, Nr. 1, str. 217)
- ↑ Amtliches Gemeindeverzeichnis für das Großdeutsche Reich auf Grund der Volkszählung 1939
- ↑ Amtliches Gemeinde- und Dorfverzeichnis fuer das GG
- ↑ a b Gemeindekarte des Generalgouvernements für die besten polnischen Gebiete.
- ↑ Gminę tę reaktywowano na prawym brzegu Sanu (dotychczas w ZSRR). Jedynie Krasice (przed wojną także w gminie Olszany) były położone na lewm brzegu Sanu i przez to znajdowały się w latach 1939-41 w Generalnym Gubernatorstwie, gdzie włączono je do gminy Kuńkowce.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jan Różański – "Przemyśl w latach drugiej wojny światowej", w: "Tysiąc lat Przemyśla" tom II, PWN, Warszawa Kraków 1974