Dom modlitwy – termin używany przez większość kościołów protestanckich na określenie budynku kościelnego, w którym odprawiane są nabożeństwa. Wraz z określeniami: kościół i zbór używany jest wymiennie.

Przyjęcie się w środowiskach protestanckich terminu dom modlitwy uzasadnione jest jego biblijnym pochodzeniem w myśl zasady sola scriptura:

Spotkać się można również, choć rzadziej, z bliskoznacznymi określeniami, np. sala modlitwy, dom modlitewny, dom zborowy. Wyznaniami konsekwentnie używającymi terminu dom modlitwy na miejsce kultu są m.in. Chrześcijańska Wspólnota Zielonoświątkowa oraz Ewangelicki Kościół Czeskobraterski (cz. modlitebna).

Nie istnieją żadne wytyczne co do stylu architektonicznego domów modlitwy, a poszczególne domy modlitwy różnią się od siebie nawet w łonie jednego wyznania. Spotkać można zarówno okazałe budowle, jak również nowoczesne pomieszczenia urządzone w stylu sali konferencyjnej i wyposażone w klimatyzację. Zwykle w domach modlitwy znajduje się biblioteka zborowa, księgarnia, stołówka z kuchnią, toaleta, klasa szkółki niedzielnej, hall itp.

Większość wyznań używających obecnie terminu dom modlitwy wywodzi się bądź z reformowanej, bądź ewangelicznej tradycji wiary. Stąd nie spotka się tam obrazów, ikon, rzeźb, konfesjonałów, tabernakulum etc. Charakterystycznymi cechami wystroju w zależności od konkretnego wyznania są:

• pusty krzyż (bez wizerunku cierpiącego Chrystusa)
• brak obrazów, ikon, rzeźb, konfesjonałów, tabernakulum
• baptysterium
• ambona, bądź mównica w centralnym miejscu (symbol zwiastowania Słowa Bożego)
• stół z Biblią i świecznikami (używany także do Wieczerzy Pańskiej)
• tekst biblijny na ścianie frontowej (niekiedy również na bocznych)
• nawy
• organy i / lub inne muzyczne instrumenty (np. fortepian, perkusja)
• miejsce dla chóru, zespołu uwielbieniowego, czy lidera uwielbienia