Edmund Woodstock

Herb Edmunda, hrabiego Kentu
Hrabia Kentu
Okres	od 1321 do 1330
Następca	Edmund Plantagenet, 2. hrabia Kentu
Dane biograficzne
Dynastia	Plantageneci
Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1301 Woodstock
Data i miejsce śmierci	19 marca 1330 Winchester
Ojciec	Edward I
Matka	Małgorzata
Małżeństwo	Margaret Wake od 1325
Dzieci	Edmund, Małgorzata, Joanna, Jan

Edmund Woodstock (ur. 5 sierpnia 1301 w Woodstock w hrabstwie Oxfordshire, zm. 19 marca 1330 w Winchesterze) – książę angielski z dynastii Plantagenetów, młodszy syn króla Edwarda I i Małgorzaty, córki króla Francji Filipa III Śmiałego. Przyrodni brat króla Edwarda II.

5 sierpnia 1320 Edmund otrzymał tytuł barona Woodstock i zasiadł w Parlamencie. 28 lipca 1321 otrzymał tytuł hrabiego Kentu. W tym samym roku został również konstablem zamku Dover i lordem strażnikiem Pięciu Portów. Urząd ten sprawował do 1323. Rok później został królewskim namiestnikiem w Akwitanii, której musiał bronić przed francuską inwazją. Dowodził obroną La Reole, a po kapitulacji zamku pozostał we Francji w niewoli. Tam nawiązał kontakty ze zbuntowanym przeciwko królowi Rogerem Mortimerem, który był również kochankiem królowej Izabeli^[1]. W odpowiedzi Edward II skonfiskował posiadłości brata.

W 1326 Edmund towarzyszył Mortimerowi i Izabeli w ich inwazji na Anglię. W 1327 dostał po zarząd dobra ściętego hrabiego Arundel, aczkolwiek nie otrzymał formalnie tytułu hrabiowskiego. W późniejszych latach Edmund przeszedł do szeregów opozycji przeciwko Mortimerowi. W 1330 został oskarżony o zdradę i próbę osadzenia na tronie Edwarda II, o którym krążyły pogłoski, że nadal żyje. Specjalnie na tę okazję ustanowiony sąd skazał Edmunda na śmierć^[2].

Mortimer nie przejął się tym i 19 marca 1330 miała się odbyć egzekucja. Pojawiły się jednak problemy, gdyż ani kat ani jego pomocnicy nie chcieli wykonać wyroku. W końcu egzekucji dokonał pospolity przestępca, który w zamian za to miał otrzymać ułaskawienie^[3]. Edmundowi odcięto głowę czterema ciosami topora. Pogrzeb księcia odbył się 31 marca w kościele dominikanów w Winchesterze.

Egzekucja Edmunda okazała się początkiem końca władcy Mortimera. W październiku 1330 król Edward III pojmał wszechwładnego lorda i doprowadził do jego egzekucji^[4]. Dzieci Edmunda pozostały członkami dworu królewskiego.

Między październikiem a grudniem 1325 Edmund poślubił Margaret Wake, 3. baronową Wake (ok. 1297 – 29 września 1349), córkę Johna Wake, 1. barona Wake, i Joan de Fenes, córki Williama de Fiennesa, barona Tingry. Edmund i Margaret mieli razem dwóch synów i dwie córki:

• Edmund (1326 – przed 5 października 1331), 2. hrabia Kentu
• Małgorzata (1327 – 1352), żona Arnolda-Amalryka VIII d’Albret, wicehrabiego de Tartas, nie miała dzieci
• Joanna z Kentu (29 września 1328 – 7 sierpnia 1385), 3. hrabina Kentu, żona Thomasa Hollanda, 1. hrabiego Kentu, i Edwarda Woodstocka, księcia Walii
• Jan (7 kwietnia 1330 – 26 grudnia 1352), 3. hrabia Kentu

• IanI. Mortimer IanI., The Perfect King. The Life of Edward III. Father of the English Nation, London: Vintage Books, 2008 .