Edward Kawa-Kawicki

Edward Kawa-Kawicki

kapitan lekarz
Data i miejsce urodzenia	25 maja 1902 Bogumiłowice
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1929 – 1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	11 Pułk Piechoty 1 Pułk Artylerii Ciężkiej
Główne wojny i bitwy	kampania wrześniowa

Edward Kawa-Kawicki (ur. 25 maja 1902 w Bogumiłowicach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan lekarz Wojska Polskiego^[1], ofiara zbrodni katyńskiej.

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

Edward Kawa-Kawicki urodził się 25 maja 1902 roku Bogumiłowicach w rodzinie chłopskiej Jakuba i Marianny z Bibrów^[2]. Ukończył 4 klasy miejscowej szkoły a następnie w 1913 roku rozpoczął naukę w I Gimnazjum w Tarnowie, naukę przerwał wybuch I wojny światowej. Po odzyskaniu niepodległości Edward Kawicki kontynuował naukę w I Gimnazjum w Tarnowie, gdzie w 1923 roku zdał z wyróżnieniem maturę. W tym samym roku został przyjęty do Wojskowej Szkoły Sanitarnej w Warszawie, która w 1924 roku została przemianowana na Oficerską Szkołę Sanitarną. Jako podchorąży studiował na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Po 6 latach studiów uzyskał w 1929 roku tytuł doktora nauk lekarskich.

26 czerwca 1929 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 marca 1929 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych w grupie lekarzy, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do kadry oficerów służby zdrowia z równoczesnym oddaniem do dyspozycji komendanta kadry oraz równoczesnym przydziałem do Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego na staż do dnia 31 października 1930 roku^[3]. W styczniu 1931 roku został przeniesiony do 11 pułku piechoty w Szczakowej na stanowisko lekarza^[4]. W 1937 roku został przeniesiony w randze kapitana do Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie, w charakterze naczelnego lekarza garnizonu.

Na kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów zdrowia, grupa lekarzy. W 1939 roku był naczelnym lekarzem 1 pułku artylerii ciężkiej w Modlinie^[5].

W momencie wybuchu II wojny światowej został mianowany lekarzem kolumny sanitarnej i szpitala wojennego SGO „Narew”. Grupa ta w wyniku działań wojennych doszła do rzeki Bug. Tutaj dr Kawicki dostał się do niewoli radzieckiej. Przewieziono go do obozu w Starobielsku^[2]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[2], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[6]. Jego znaczek identyfikacyjny odnaleziono w zbiorowej mogile w 1998 roku. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1443^[2].

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora^[7][8][9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[10][11][12].

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.