Ester Szumiaczer-Hirszbejn (ur. 21 października 1899 w Homlu, zm. 1985 w Nowym Jorku) – żydowska poetka tworząca w jidysz.

Urodziła się 21 października^[1] 1899 roku w Homlu^[2], w rodzinie dzierżawców rolnych^[3]. W 1911 roku wyjechała z rodziną do Kanady^[2], gdzie wychowała się w Calgary^[1] i uczęszczała do anglojęzycznych szkół^[4], po czym trudniła się pakowaniem mięsa i pracą kelnerki^[2]. W 1918 roku poznała przyszłego męża, literata Pereca Hirszbejna, dzięki któremu dołączyła do środowiska literackiego^[2].

Pierwsze próby literackie podjęła w języku angielskim^[4], jednak pod wpływem Hirszbejna wybrała jidysz^[3]. Jej debiutem w jidysz była sztuka dla dzieci^[2], a pierwszy wiersz ukazał się w 1922 roku na łamach awangardowego czasopisma „Albatros” redagowanego przez Uri-Cewi Grinberga^[3][5]. W tym okresie przez 3 lata mieszkała z mężem w Warszawie, gdzie związała się z warszawską awangardą jidysz^[3] (m.in. z grupą artystyczną Hałastra^[6]) oraz utrzymywała kontakt z ekspresjonistyczno-futurystyczną awangardą Kijowa^[7]. Następnie małżeństwo osiadło w Nowym Jorku^[3].

W 1930 roku ukazał się jej debiutancki tomik poetycki In szoen fun libszaft („W godzinach miłości”)^[3]. W jej kolejnym zbiorze wierszy Ale tog. Lider un poemes („Codzienność. Wiersze i poematy”, 1939), ważnym tematem stało się doświadczenie porodu, któremu poświęciła cykl Geburt („Narodziny”) łączący ekspresjonistyczne opisy emocji z naturalistycznym obrazem szpitala i podkreślający tak cielesne jak i mistyczne wymiary doświadczenia^[3]. W odróżnieniu od debiutanckiego zbioru, drugi tomik zdobył uznanie wśród krytyki, która doceniła jego dojrzałość artystyczną i uznała wiersze dotyczące ciąży i macierzyństwa za przełomowe^[5].

W 1940 roku małżeństwo przeprowadziło się do Los Angeles^[3], gdzie poetka zaangażowała się w życie kulturalne społeczności jidysz oraz zajęła się opieką nad synem i chorującym mężem^[1]. Kilka lat po śmierci męża Szumiaczer-Hirszbejn powróciła do Nowego Jorku, gdzie jej syn Omus organizował koncerty muzyki poważnej^[3]. W 1956 roku ukazał się jej ostatni tomik wierszy Lider^[3].

Jej twórczość pojawiła się w takich antologiach, jak Jidisze dichterins (1928)^[1], Proletpen. Americaʼs Rebel Yiddish Poets (2005)^[8], czy Moja dzika koza. Antologia poetek jidysz (2018)^[9].

Zmarła w 1985 roku^[2] w Nowym Jorku^[1].

• Joanna Lisek: Kol isze – głos kobiet w poezji jidysz (od XVI w. do 1939 r.). Sejny: Fundacja Pogranicze, 2018. ISBN 978-83-66143-01-2.
• Moja dzika koza. Antologia poetek jidysz. Karolina Szymaniak, Joanna Lisek, Bella Szwarcman-Czarnota (wybór i opracowanie). Kraków: Wydawnictwo Austeria, 2018. ISBN 978-83-7866-209-9.