Frevo – brazylijska muzyka taneczna, powstała w Recife (Pernambuco) w drugiej połowie XIX wieku, uprawiana głównie podczas karnawałów ulicznych. Charakteryzuje się żywym tempem, czerpiąc z muzyki marszowej, brazylijskiego tango, square dance i polki. Towarzyszący jej taniec bazuje na ruchach capoeiristas i improwizacji.
W 2012 roku Frevo zostało wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Frevo powstało w drugiej połowie XIX wieku w centrum miasta Recife, w okresie jego uprzemysłowienia, kiedy po abolicji niewolnictwa formowała się nowa klasa robotnicza[1]. W dzielnicach robotniczych powstały rywalizujące ze sobą kluby frevo[1].
Nazwa frevo pochodzi od portugalskiego ferver co oznacza „gotować się”[2]. Określenie to było używane do opisu ruchu tłumu podczas karnawału ulicznego[3]. Pierwsza wzmianka o frevo jako stylu muzycznym pochodzi z ogłoszenia prasowego z 1907 roku zamieszczonego w gazecie Journal Perqueno, w którym przedstawiono repertuar brassbandu Clube Empalhadores do Feitosa – na liście repertuarowej znajdował się marsz „O frevo”[4].
Muzyka frevo charakteryzuje się żywym tempem, łączy elementy muzyki marszowej, brazylijskiego tanga, square dance i polki. José Laurenç da Silva (1889–1952), znany jako Maestro Zuzingha, dyrygent orkiestry Czwartej Brygady Piechoty z Recife, uznawany jest tego, który skonsolidował frevo jako styl muzyczny, wprowadzając rozróżnienie pomiędzy marcha-frevo (marszem frevo) a marcha-polka (marszem-polką)[3].
Z biegiem lat i popularyzacją muzyki poprzez radio, wyodrębniły się style Frevo de Rua (frevo uliczne – forma instrumentalna), Frevo Canção (frevo wokalne) i Frevo de Bloco (frevo z udziałem bandu ulicznego)[3]. Wszystkie rodzaje frevo łączy charakterystyczny rytm oparty na synkopie, wybijany na bębnie wielkim tzw. surdo i werblu[3].
Taniec frevo bazuje na ruchach capoeiristas i improwizacji. Podczas karnawału, gdy na ulicy spotkały się parady prowadzone przez różne kluby frevo, spotkania grup capoeiristas otwierających pochody, przeradzały się w bójki[2]. Aby umknąć siłom porządkowym, walki były maskowane tańcem a zamiast noży zaczęto używać jako broni parasolek, które później stały się atrybutem tancerzy frevo[2]. Nazwy kroków zwanych passo nawiązują do narzędzi pracy: piła, nożyce, szczypce, gwóźdź, młotek, śruba[1].
Tradycyjnie grupy frevo tworzyły rodziny a wiedza przekazywana była z ojca na syna. W latach 70. XX wieku zaczęły powstawać pierwsze szkoły[1].
Tradycja frevo jest szczególnie żywa podczas karnawału w miastach prowincji Pernambuco: Recife i Olindzie[3].
W 2012 roku Frevo zostało wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d UNESCO ICH: Frevo, performing arts of the Carnival of Recife: NOMINATION FILE NO. 00603. [dostęp 2014-06-14]. (ang.).
- ↑ a b c Bruno Nettl, Ruth M. Stone, James Porter, Timothy Rice: The Garland Encyclopedia of World Music. Taylor & Francis, 1998, s. 336. ISBN 978-0-8240-6040-4. [dostęp 2014-06-14].
- ↑ a b c d e John Shepherd, David Horn: Bloomsbury Encyclopedia of Popular Music of the World, Volume 9: Genres: Caribbean and Latin America. Bloomsbury Publishing, 2014, s. 313-314. ISBN 978-1-4411-3225-3. [dostęp 2014-06-14].
- ↑ George Torres: Encyclopedia of Latin American Popular Music. ABC-CLIO, 2013, s. 171. ISBN 978-0-313-08794-3. [dostęp 2014-06-14].
- ↑ UNESCO ICH: Frevo, performing arts of the Carnival of Recife. [dostęp 2014-06-14]. (ang.).
