Grace Slick

Imię i nazwisko	Grace Victoria Barnett Wing
Data i miejsce urodzenia	30 października 1939 Highland Park
Instrumenty	fortepian, flet prosty
Typ głosu	kontralt
Gatunki	rock psychodeliczny, folk rock, country, hard rock, heavy metal, rock and roll, blues, pop, soul, rock progresywny, rock stadionowy, art rock, acid rock, soft rock
Zawód	wokalistka
Aktywność	1965–1990
Wydawnictwo	RCA Records
Współpracownicy
David Crosby, Linda Perry, Marty Balin, David Freiberg, Paul Kantner byli:David Freiberg, Mickey Thomas
Zespoły
Great Society, Jefferson Airplane, Jefferson Starship, Starship

Grace Slick, de domo Grace Victoria Barnett Wing (ur. 30 października 1939 w Evanston) – amerykańska wokalistka rockowa, autorka tekstów piosenek i kompozytorka, grająca także na instrumentach klawiszowych i flecie prostym. Kojarzona jako muzyczne medium pokolenia hippisów. Zwolenniczka rewolucji seksualnej. Do dziś jej twórczość uznawana bywa za kluczową w rozwoju psychodelicznego rocka przełomu lat 60. i 70. XX w. Obok Janis Joplin w najwyższym stopniu wpłynęła na wprowadzenie kobiecego akcentu do muzyki rockowej.

Urodziła się 30 października 1939 roku w Evanston, Illinois jako córka Ivana W. Winga (Amerykanina o norwesko-szwedzkich korzeniach) oraz Virginii Barnett. Uczęszczała do prywatnej szkoły dla dziewcząt w Palo Alto, Kalifornii. Następnie przez dwa lata była uczennicą Finch College w Nowym Jorku, po czym przeniosła się na University of Miami w Coral Gables, na Florydzie.

Początkowo chciała być aktorką, jednak znajomość z debiutującą w tym czasie Janis Joplin popchnęła ją w stronę muzyki. Od 1965 do 1966 roku występowała jako wokalistka niszowego zespołu psychodelicznego The Great Society. Jej kariera potoczyła się szybko. Po występie w klubie Matrix w 1966 roku Slick została przyjęta jako wokalistka grupy Jefferson Airplane, z którą nagrała album Surrealistic Pillow. Album okazał się wielkim sukcesem, a Grace błyskawicznie zyskała sławę wykonaniami dwóch piosenek, z którymi występowała jeszcze jako członkini The Great Society: „White Rabbit” i „Somebody to Love”. Przebojem stał się również album Volunteers. Po krótkim czasie Grace stała się ikoną Jefferson Airplane, co powodowało konflikt między nią a byłym liderem, Balinem. Ostatecznie grupa została rozwiązana w 1972, a Grace rozpoczęła karierę solową, w której pomagali jej: Paul Kantner, David Crosby oraz David Freiberg.

W latach 60–70. Slick była aktywnie zaangażowana w ruch hippisowski. Wraz z ekipą Jefferson Airplane organizowała liczne meetingi oraz jam sessions z Grateful Dead i Quicksilver Messenger Service, skierowane treścią do anarchistycznej młodzieży ówczesnej Ameryki. Członkowie Jefferson Airplane nigdy nie odważyli się jednak założyć własnej komuny (tak jak to zrobili muzycy z Grateful Dead) ze względu na skłonności Grace do wszelkiego rodzaju nadużyć.

W 1968 roku odgrywała rolę wokalistki na specyficznym wystąpieniu Jefferson Airplane zorganizowanym na dachu budynku, na przedmieściach Nowego Jorku. Rok później ten patent zapożyczył zespół The Beatles. W latach 60. stała się gwiazdą festiwalu w Woodstock i Monterey.

Dwa razy wzięła ślub (jej pierwszym mężem był Gerald Slick, po którym ma nazwisko, a drugim Skip Johnson), dwa razy też się rozwiodła. Ma córkę, Chinę Kantner. Jest (nie do końca) weganką^[1].

W 1998 Grace Slick wydała autobiografię Somebody to Love? A Rock and Roll Memoir (tłum. Ktoś do kochania? Rock-and-rollowy pamiętnik) i była jej narratorką w skondensowanej wersji czytanej (audiobook). Inną biografię Grace Slick, The Biography (tłum. Grace Slick: Biografia) napisaną przez Barbarę Rowes wydano w 1980 roku; obecnie jest ona bez wznowienia.

W 2006 Grace Slick cierpiała na zapalenie uchyłków. Po pierwszym zabiegu chirurgicznym schorzenie powróciło, wymagając dalszych zabiegów, w tym tracheotomii. Została utrzymana w sztucznej śpiączce na dwa miesiące, a po obudzeniu, musiała nauczyć się chodzić na nowo^[2].

W 2004 roku na jej cześć nazwano konia wyścigowego rasy Quarter Horse, maści grulla: Emeralds Grace Slick, klacz rodowodem z Emerald Hills Farm w Smock w Pensylwanii. Emeralds Grace Slick obecnie mieszka w Aurelia w stanie Iowa.

Oprócz rock and rolla i rocka psychodelicznego związana również z takimi gatunkami muzycznymi, jak acid rock, folk rock i soft rock. Była jedną z prekursorek i pierwszych twórczyń rocka stadionowego. Jej oryginalny, niezwykle silny głos (Alt) o niskiej barwie, acz z szeroką skalą, oraz pełne egzaltacji, prowokacyjne interpretacje wokalne stały się wyróżnikiem zespołu. Po rozwiązaniu formacji uczestniczyła w jego kontynuacji istniejącej od 1974 roku pod nazwą Jefferson Starship. Wydała także cztery płyty solowe: miejscami w stylu rocka progresywnego Manhole i Dreams (w których pojawiają się instrumenty typowe dla muzyki poważnej), Software oraz Wellcome to the Wrecking Ball (przejście w stronę heavy metalu). Była też główną wokalistką na trzech albumach Paula Kantnera: Sunfighter, Baron von Tollboth and the Chrome Nun i Blow Against the Empire. W latach 80. jej umiejętności wokalne można było podziwiać w kontynuacji Jefferson Starship – Starship, gdzie wylansowała takie hity, jak We built this city czy Nothing's gonna stop us now. Na początku lat 90. wycofała się z życia muzycznego, poświęcając się malarstwu. Wydała również wspomnienia z lat hippisowskich zatytułowane Somebody to love?.

Jej styl wokalny stale oscylował między tanecznym rock and rollem a poetycką egzaltacją, umiejętnie łącząc liryzm i melancholię z drapieżnością rocka. Grace Slick w wywiadzie do reportażu BBC "Dancing In The Streets" powiedziała: "Jeśli chodzi o mój styl śpiewania, to chcę zaznaczyć, że nigdy nikogo nie naśladowałam. Mój głos ma dość ograniczone możliwości - mogę piszczeć bardzo wysoko, ale nie umiem zaśpiewać kołysanki. Potrafię natomiast rozbić z hukiem Twoją kamerę".

Występując ze swoim pierwszym zespołem The Great Society w latach 1965-66 wypracowała styl czystego, niezwykle melodyjnego śpiewu w klimacie folk rocka z elementami jazzu, ale już wtedy występowało charakterystyczne dla wokalistki pełne napięcia przeciąganie frazy. Dziennikarz James Goodfriend we wkładce do wydania CD płyty "Collector's Item" zespołu The Great Society napisał: "...nikt nie brzmi tak jak Grace Slick, nawet śpiewając jeden z jej utworów. Ona nie jest grzecznie brzmiącą wokalistką. To dobry głos, czysty, zawsze trzymający ton i pięknie skupiony, ale ma ten rodzaj stalowego ostrza wymierzonego w to, by zakazać grzeczności. Są wokaliści, których widzimy śpiewających w nieustającym uśmiechu, nie ważne czy to widzisz, ale to słyszysz. Grace brzmi, jakby śpiewała z zaciśniętymi zębami".

Paul Kantner w jednym z wywiadów porównał wkład Grace Slick w rozwój współczesnej kultury do twórczości Oscara Wilde’a, a w czasach apogeum jej popularności magazyny muzyczne stawiały ją obok postaci Jima Morrisona.

Jako osoba od najmłodszych lat związana z San Francisco (mekką dzieci kwiatów i centrum światowego życia muzycznego lat 60.) – nawiązała zażyłe znajomości z elitą muzyczną tamtego okresu: z Davidem Crosbym, Jerrym Garcią z zespołu Grateful Dead, Mickiem Jaggerem, członkami zespołu Quicksilver Messenger Service, Melanie, Jimim Hendriksem, Janis Joplin i Jimem Morrisonem, z którym łączył ją romans.

Jej styl wokalny wywarł wpływ na takich artystów, jak: Sandy Denny z zespołu Fairport Convention czy Dolores O’Riordan z The Cranberries.

Sporo kontrowersji wzbudzały zarówno występy sceniczne Grace Slick, jak i jej nonkonformistyczne zachowanie poza sceną. Grace znana była z częstego popadania w konflikt z prawem, alkoholizmu, nadużywania narkotyków i swobody seksualnej.

Wiele jej utworów miało bezkompromisowe, kontrowersyjne teksty dotyczące między innymi zażywania substancji psychoaktywnych, rozwiązłości seksualnej, krytyki Kościoła katolickiego i wojny w Wietnamie.

Grace Slick była też pierwszą osobą, która w publicznej komercyjnej telewizji użyła wulgarnego słowa "motherfucker" (1969). W 1968 roku, w okresie wzmożonych konfliktów na tle rasowym wystąpiła w komediowym show "The Smoothers Brothers Comedy Hour" z ciemnym podkładem kosmetycznym, nałożonym na całe ciało, wykonując gesty ruchu Czarnych Panter. Występowała przebrana za zakonnicę, za Adolfa Hitlera, nosząc burkę czy flagę amerykańską. W 1972 roku prasę obiegały jej zdjęcia topless zrobione podczas występów Jefferson Airplane na świeżym powietrzu. Głośne były też inne obyczajowe skandale z udziałem piosenkarki. W roku 1994 wokalistka została aresztowana za celowanie z broni do policjanta. Często była notowana za jazdę samochodem po pijanemu. Kontrowersje wzbudza również autobiografia Grace, w której autorka opisuje m.in. szczegóły romansu z Jimem Morrisonem.

Kiedy Grace wraz z zespołem Starship wylansowała dwa wielkie przeboje: Nothing's gonna stop us now i We built this city, wśród miłośników wokalistki głosy były podzielone. Jedni uznali, że wyznająca niegdyś ideały hippisowskie Grace, w latach 80. poszła w komercję i nagięła się na aktualnie istniejący trend muzyczny. Inni natomiast doszli do wniosku, iż występ Grace w Starship jest dowodem na doskonałość kunsztu wokalistki, która potrafi swobodnie przechodzić z jednego stylu na drugi i w każdym z nich czuje się doskonale.

Do najbardziej znanych piosenek, jakie wykonywała Grace, należą: „White Rabbit” i „Somebody to Love”, „Lather”, „Greasy Heart”, „Aerie” („Gang of Eagles”), „Dreams” i „Wind of change”.

Choć dzisiaj Grace stroni od środowiska muzycznego, często wypowiadając się negatywnie o rock-and-rollu, w 2003 roku zaśpiewała w duecie z Lindą Perry dwie piosenki: „Knock Me Out” i „If Love Is a Red Dress”.

W 1988 roku zagrała w filmie dokumentalnym Legendary Ladies of Rock & Roll.

Single

• 1966: „Somebody to Love” / „Free Advice”

Albumy

• 1968: Conspicuous Only in Its Absence
• 1968: How It Was
• 1971: Collector’s Item (nagranie z koncertu na żywo w 1966)

• 1967: Surrealistic Pillow
• 1967: After Bathing at Baxter's
• 1968: Crown of Creation
• 1969: Bless Its Pointed Little Head
• 1969: Volunteers
• 1971: Bark
• 1972: Long John Silver
• 1973: Thirty Seconds Over Winterland
• 1974: Early Flight

• 1974: Dragon Fly
• 1975: Red Octopus
• 1976: Spitfire
• 1978: Earth
• 1979: Gold Jefferson Starship Album
• 1981: Modern Times
• 1982: Winds of Change
• 1984: Nuclear Furniture

• 1985: Knee Deep in the Hoopla
• 1987: No Protection

• 1973: Manhole
• 1980: Dreams
• 1981: Welcome to the Wrecking Ball
• 1984: Software

• 1970: Blows Against the Empire
• 1971: Sunfighter
• 1973: Baron Von Tollbooth & the Chrome Nun (na okładce jako współautor David Freiberg)
• 1983: Planet Earth Rock and Roll Orchestra