Hudson

Hudson Motor Car Company

Logo producenta
Państwo	Stany Zjednoczone
Siedziba	Detroit
Data założenia	1909
Data likwidacji	1954
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Hudson Motor Car Company – amerykański producent samochodów osobowych i sportowych z siedzibą w Detroit działający w latach 1909–1954^[1].

Przedsiębiorstwo motoryzacyjne Hudson zostało założone w 1909 roku przez grupę ośmiu przedsiębiorców z Detroit. Nazwane zostało na cześć Josepha L. Hudsona, angielskiego przedsiębiorcy osiadłego w Stanach Zjednoczonych i prowadzącego tu sklep, który zapewnił finansowanie w początkowej fazie rozwoju i wyraził zgodę na posługiwanie się jego nazwiskiem^[2].

W kolejnych latach działalności Hudson zajął pozycję na amerykańskim rynku samochodowym jako niszowy producent samochodów średniej wielkości, oferując konkurencyjne pojazdy wobec takich koncernów jak Ford, General Motors czy Chrysler.

W 1919 roku Hudson zdecydował się urozmaicić swoje modelowe portoflio o submarkę Essex, która zajęła się produkcją modelu oferowanego po prostu pod tą nazwą. W 1932 roku zdecydowano się wycofać ją z rynku na rzecz nowej submarki o nazwie Terraplane.

Produkcja modeli marki Hudson trwał nieprzerwanie do okresu II wojny światowej, kiedy to wzorem innych przedsiębiorstw motoryzacyjnych w Stanach Zjednoczonych wytwarzanie cywilnych samochodów osobowych zostało wstrzymane.

Sprzedaż nowych samochodów po wojnie, będących początkowo zmodernizowanymi modelami z 1942 roku, Hudson wznowił 5 lutego 1946 roku^[3]. W tym roku modelowym Hudson wyprodukował ponad 92 tysiące samochodów, zajmując 9. miejsce na rynku amerykańskim (4,20% udziału)^[3]. Jego udział w rynku jednak następnie systematycznie spadał^[4]. Hudson był przy tym marką ze średniej wyższej półki cenowej, konkurując z takimi markami, jak Buick, Oldsmobile, DeSoto i Nash^[3].

W grudniu 1947 roku Hudson zaprezentował pierwsze całkowicie nowe powojenne samochody 1948 rocznika, które wprowadziły nowoczesną konstrukcję samonośną i pontonową stylistykę, z gładkimi bokami, bez wystających błotników^[5]. Nadwozie to zostało nazwane Step-down i wyróżniało się niską sylwetką oraz szeroką wygodną kabiną, będąc wówczas najnowocześniej stylizowane na rynku amerykańskim^[5]. Po raz pierwszy produkcja przekroczyła w tym roku modelowym sto tysięcy sztuk (117 404)^[5]. Nadwozia Step-down, poddawane modernizacjom w kolejnych latach, były używane w modelach Super, Commodore, Pacemaker, Hornet i Wasp i produkowane do 1954 roku bez zasadniczych zmian konstrukcji^[4]. W 1949 roku Hudson sprzedał rekordowe 162 224 samochody, lecz nie pozwoliło to na wyjście ponad 9. miejsce na rynku, a w kolejnych latach sprzedaż malała i już od 1950 roku jego udział w rynku spadł poniżej 2% (13. miejsce)^[4]. Sytuacja poprawiła się jeszcze w 1951 roku, kiedy marka wypuściła model Hornet, produkując ogółem w tym roku prawie 132 tysiące samochodów, lecz już od 1952 roku produkcja spadła trwale poniżej stu tysięcy sztuk^[4]. Przedsiębiorstwo nie dysponowało wystarczającymi środkami, aby zastąpić produkowane samochody zupełnie nowym modelem, wzorem wielkich producentów, ograniczając się do liftingów^[4]. Sytuacji nie poprawiło wprowadzenie w 1953 roku mniejszego modelu nowej konstrukcji Jet, którego opracowanie pochłonęło znaczne środki, a nie mógł on konkurować cenowo z samochodami dużych koncernów^[6].

Wysoką reputację marki Hudson na początku lat 50. potwierdzały sukcesy w sporcie samochodowym, dzięki wprowadzonemu w 1951 roku modelowi Hornet z mocnym sześciocylindrowym silnikiem. Już w sezonie 1951 zwyciężył on w 12 z 41 wyścigów serii NASCAR^[7]. Przez kolejne dwa lata Hornety zdominowały całkowicie wyścigi NASCAR, wygrywając w 27 zawodach z 34 w 1952, w 22 z 37 wyścigów w 1953 roku i jeszcze w 17 z 37 w 1954, ostatnim roku dużych sukcesów marki^[8][9]. Sukcesy sportowe jednak nie przekładały się na wyniki sprzedaży mogące zagrozić pozycji konkurencyjnych marek dużych koncernów, częściej wymieniających modele samochodów na całkowicie nowe.

Przełomowym momentem w dziejach Hudsona było rozpoczęcie rozmów z innym amerykańskim motoryzacyjnym przedsiębiorstwem Nash-Kelvinator w sprawie fuzji. Do połączenia doszło ostatecznie 1 maja 1954 roku, gdy utworzono koncern motoryzacyjny o nowej nazwie - American Motors Corporation^[10].

Dzieje marki Hudson po utworzeniu American Motors trwały jeszcze kolejne trzy lata. W celu oszczędności, w październiku 1954 roku zaprzestano produkcji samochodów w fabryce Hudsona w Detroit, a produkcję przeniesiono do zakładów Nash w Kenosha^[10]. Nowe modele Hudsona, począwszy od 1955 roku, były oparte konstrukcyjnie na samochodach Nash^[11]. W związku z rosnącą popularnością kompaktowego modelu Nash Rambler (który w latach 1955-1956 był sprzedawany także pod marką Hudson), koncern AMC zdecydował o utworzeniu Ramblera jako osobnej marki koncernu i likwidacji oddziałów oraz marek Hudson i Nash^[12]. 25 czerwca 1957 roku został zbudowany ostatni samochód Hudson, po czym marka została wycofana z użytku^[13].

• Super Six (1916–1928)
• Greater Eight (1931–1932)
• Standard Eight (1934–1935)
• Terraplane (1932–1938)
• Custom Eight (1935–1938)
• Custom Six (1936–1938)
• 112 (1938–1939)
• Pacemaker (1938–1939)
• Country Club Six (1939–1940)
• Utility Coupe (1937–1942)
• Traveller Six (1940–1942)
• Super Eight (1947–1950)
• Super Six (1940–1951)
• Commodore (1941–1952)
• Pacemaker (1950–1952)
• Italia (1953–1954)
• Jet (1953–1954)
• Wasp (1951–1956)
• Hornet (1951–1957)
• Rambler (1955–1956)

• J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).