Izabella Galicka

Data i miejsce urodzenia	18 lutego 1931 Warszawa
Data i miejsce śmierci	1 listopada 2019 Warszawa
Zawód, zajęcie	historyk sztuki
Odznaczenia

Izabella Karolina^[1] Galicka (ur. 18 lutego 1931 w Warszawie^[2][3], zm. 1 listopada 2019^[4] tamże) – polska historyk sztuki, nauczyciel akademicki i działaczka społeczna.

Ukończyła gimnazjum w Gostyninie, a następnie XVI Liceum Ogólnokształcące im. Stefanii Sempołowskiej w Warszawie. W latach 1947–1952 studiowała w Konserwatorium Warszawskim. Ukończyła studia z historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie obroniła pracę magisterską Renesansowa rzeźba epitafijna Lubelszczyzny. W 1969 obroniła pracę doktorską Świeckie budownictwo obronne w dzielnicy Janusza Starszego Mazowieckiego^[5].

W latach 1955–1961 pracowała w Dziale Dokumentacji Naukowej Pracowni Konserwacji Zabytków, a od 1962 do 1991 była pracownikiem naukowym w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk^[2]. Zajmowała się m.in. inwentaryzacją zabytków. W latach 1961–1991 była także redaktorem Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce^[2]. Była autorką wielu opracowań, książek i artykułów naukowych z dziedziny historii sztuki, architektury i urbanistyki. Od 1992 wykładała historię sztuki w Europejskiej Akademii Sztuk^[2]. W 2017 została powołana w skład Rady Programowej Narodowego Instytutu Dziedzictwa^[6].

W 1964 wraz z Hanną Sygietyńską-Kwoczyńską, w trakcie inwentaryzacji zabytków w Kosowie Lackim, odkryły na lokalnej plebanii obraz Ekstaza świętego Franciszka, którego autorstwo przypisały hiszpańskiemu malarzowi El Greco. Swoją tezę zawarły w artykule opublikowanym w 1966 w „Biuletynie Historii Sztuki”^[7], była ona jednak kwestionowana. Sam artykuł wywołał poruszenie opinii publicznej^[8]. Tezę Galickiej i Sygietyńskiej podtrzymano w 1974, na podstawie badań prowadzonych pod kierunkiem prof. Bohdana Marconiego^[9].

W 2010 weszła w skład Społecznego Warszawskiego Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego jako kandydata w wyborach prezydenckich^[10]. Następnie była współzałożycielem powołanego przez jego członków Stowarzyszenia Polska Jest Najważniejsza^[11]. Weszła również w skład Kapituły Nagrody im. Jacka Maziarskiego^[12].

W 1975 została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi^[2]. W 2009, za wybitne zasługi w działalności na rzecz zachowania dziedzictwa narodowego, została odznaczona przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[13]. W 2014 została wyróżniona „Aleksandrią”, honorową nagrodą Prezydenta Miasta Siedlce, zaś w 2015 uhonorowana tytułem Honorowy Obywatel Miasta Siedlce. Minister kultury i dziedzictwa narodowego Piotr Gliński w czerwcu 2017 uhonorował ją Doroczną Nagrodą MKiDN w kategorii ochrona dziedzictwa kulturowego^[14], w 2017 odznaczył Srebrnym, a w październiku 2019 Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[15]. W 2019 prezydent RP Andrzej Duda wręczył jej Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości^[16].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Zmarła doktor Izabella Galicka

Była córką Idalii Jadwigi z domu Gieysztor – psycholog i pianistki oraz psychiatry Karola Mikulskiego, który w 1940 popełnił samobójstwo, aby nie dopuścić do śmierci swoich pacjentów z rąk okupantów hitlerowskich. W 2012 wystąpiła w poświęconym mu filmie dokumentalnym Śmierć psychiatry. Eugenika i totalitaryzm^[17]. Jej mężem był architekt Włodzimierz Galicki^[1].

Pochowana w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera G-tuje-47)^[18].

• Nota biograficzna na stronie miasta Siedlce. [dostęp 2019-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-06)].