Józef Falęcki (ur. 2 marca 1829 w Sanoczku, zm. 28 kwietnia 1879 w Krakowie) – polski lekarz, doktor wszech nauk lekarskich.

Urodził się 2 marca 1829 w Sanoczku^[1]. Był synem Wincentego i Marii z domu Hanowskiej^[1]. Będąc słuchaczem studiów filozoficznych na Uniwersytecie Lwowskim przyłączył się do Wiosny Ludów^[1]. Potem odbył kampanię węgierską^[1]. Następnie wcielony do Armii Cesarstwa Austriackiego^[1]. Po otrzymaniu z wojska urlopu na czas nieograniczony podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie 5 lipca 1857 uzyskał dyplom doktora medycyny^[1]. Uchodził za jednego z najzdolniejszych uczniów prof. Józefa Dietla^[1], a potem za cenionego lekarza^[2]. Objął posadę adiunkta w klinice lekarskiej, którą piastował przez cztery lata, a w drugiej fazie tego okresu zastępował też profesora w prowadzeniu wykładów^[1]. Od 1859 w porze letniej ordynował w uzdrowisku w Krynicy^[1]. Zorganizował tam dla chorych zakład dla ćwiczeń gimnastycznych^[1]. Zimą bywał w Krakowie, praktykując jako lekarz i pisząc prace naukowe^[1]. W trakcie powstania styczniowego 1863 udzielał pomocy rannym^[1]. Był jednym z założycieli Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego, od 1862 do 1868 współpracownikiem krakowskiego czasopisma branżowego „Przegląd Lekarski”, gdzie publikował swoje prace^[1].

W 1868 opuścił Kraków i Krynicę przenosząc się na obszar Królestwa^[1]. Od tego czasu nie udzielał się już na polu pracy naukowej^[1]. Od 1873 dotknięty ciężką chorobą układu nerwowego, dotknięty porażeniem^[1]. Od jesieni 1877 był żonaty z Marią Sierakowską^[1]. Do końca życia zamieszkiwał w Krakowie przy ulicy Gołębiej 188^[3]. Zmarł 21 kwietnia 1879 w Krakowie^[4][3][1]. Został pochowany 30 kwietnia 1879^[3][1].

• O gimnastyce higienicznej i lekarskiej (1863)^[1]
• Szkic semiotyki uroskopijnej (1865)^[1]
• liczne artykuły w „Przeglądzie Lekarskim”^[1]