| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
3 tys. (1997) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | swt | ||
| IETF | swt | ||
| Glottolog | sawi1256 | ||
| Ethnologue | swt | ||
| BPS | 0186 3 | ||
| WALS | tgp | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język sawila, także tanglapui (tanlapui)[1] – język papuaski używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, na wyspie Alor. Według danych z 1997 roku posługuje się nim 3 tys. osób. Należy do grupy języków alor-pantar[1].
Jego użytkownicy zamieszkują tereny pomiędzy obszarami języków wersing i kula. Z danych Ethnologue wynika, że dzieli się na kilka dialektów: sawila, lona, salimana, lalamana, sileba[1].
Odnotowano, że wykazuje pewne podobieństwo strukturalne do języka kula (znanego także jako tanglapui[2]), ale nie jest z nim dobrze wzajemnie zrozumiały, a jego użytkownicy mają odrębną tożsamość etniczną[1]. M. Klamer (2010) sugeruje, że kula i sawila można sklasyfikować jako dialekty jednego języka, przy czym rozstrzygnięcie tej kwestii wymaga dokładniejszych danych[3].
Jest zagrożony wymarciem, znajduje się pod presją malajskiego alorskiego. W powszechnym użyciu są również języki wersing i kula. Sama nazwa „sawila” ma pochodzić z języka kula, rodzima nazwa tego języka to „manata”. Inne nazwy to „wullili” i „sawali”, używane przez lud Wersing[4].
Sporządzono skrótowy opis jego gramatyki (Sawila, w: The Papuan languages of Timor, Alor and Pantar: Sketch grammars, 2014)[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Sawila, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-04-11] (ang.).
- ↑ Klamer 2017 ↓, s. 4.
- ↑ Marian Klamer, A grammar of Teiwa, Berlin: De Gruyter Mouton, 2010 (Mouton Grammar Library [MGL] 49), s. 9, DOI: 10.1515/9783110226072, ISBN 978-3-11-022606-5, ISBN 978-3-11-022607-2, OCLC 659591000 (ang.).
- ↑ Kratochvíl 2014 ↓, s. 353.
- ↑ Kratochvíl 2014 ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marian Klamer, The Alor-Pantar Languages: Linguistic Context, History And Typology, [w:] Marian Klamer (red.), The Alor-Pantar languages: History and typology, wyd. 2, Berlin: Language Science Press, 2017 (Studies in Diversity Linguistics 3), s. 1–48, DOI: 10.5281/ZENODO.569386, ISBN 978-3-944675-94-7, OCLC 1030820272 (ang.).
- František Kratochvíl, Sawila, [w:] Antoinette Schapper (red.), The Papuan Languages of Timor, Alor and Pantar: Sketch grammars, t. 1, Berlin–Boston: De Gruyter, 2014 (Pacific Linguistics 644), s. 351–438, DOI: 10.1515/9781614515241.351, ISBN 978-1-61451-524-1, OCLC 893623315 (ang.).
