Język staroturecki, język staroturkijski (tur. Göktürkçe) – nazwa używana w odniesieniu do najstarszego zaświadczonego w piśmie języka turkijskiego. Zaliczał się on do południowo-wschodniej gałęzi języków turkijskich, która dała początek ujgurskiemu oraz czagatajskiemu. Istnieje wiele zapisów w starotureckim, przy czym w większości z nich zastosowano zapis w piśmie orchońskim.
Poniższa tabela zestawia liczebniki od 1 do 10 w kilku językach tureckich. Dla wszystkich z nich zastosowano alfabet łaciński, w celu uwypukleniu różnic.
| liczebnik
|
staroturecki
|
współczesny turecki
|
tuwiński
|
kazachski
|
kaszkajski
|
krymczacki
|
| 1
|
Bir
|
Bir
|
Bir
|
Bir
|
Bir
|
Bir
|
| 2
|
Eki
|
İki
|
İyi
|
Yeki
|
İki
|
Eki
|
| 3
|
Üç
|
Üç
|
Üş
|
Üş
|
Üç
|
Üç
|
| 4
|
Tört
|
Dört
|
Dört
|
Tört
|
Dört
|
Dort
|
| 5
|
Beş
|
Beş
|
Beş
|
Bes
|
Beş
|
Beş
|
| 6
|
Altı
|
Altı
|
Aldı
|
Altı
|
Altı
|
Altı
|
| 7
|
Yeti
|
Yedi
|
Çedi
|
Jeti
|
Yedi
|
Yedi
|
| 8
|
Sekiz
|
Sekiz
|
Ses
|
Segiz
|
Sekiz
|
Sekiz
|
| 9
|
Tokuz
|
Dokuz
|
Tos
|
Toğız
|
Dokuz
|
Tokuz
|
| 10
|
On
|
On
|
On
|
On
|
On
|
On
|
