Jan Tabaczyński

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1878 Brzeżany
Data i miejsce śmierci	27 lipca 1940 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1897–1927
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	20 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Tabaczyński (ur. 10 grudnia 1878 w Brzeżanach, zm. 27 lipca 1940 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 10 grudnia 1878 w Brzeżanach, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Michała i Rozalii z Bajzingerów^[1][2].

W latach 1889–1893 uczył się w c. k. Gimnazjum w Stryju, a przez kolejne cztery lata w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie^[3]. W 1897 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii z przydziałem do 6 węgierskiego pułku piechoty w Budapeszcie^[4].

W czasie I wojny światowej na froncie rosyjskim. W 1917 został odkomenderowany do Polskiej Siły Zbrojnej w charakterze instruktora^[5].

5 marca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora ze starszeństwem od dnia 1 maja 1918^[6], i przydzielony z dniem 1 grudnia 1918 do Poselstwa RP w Budapeszcie, w charakterze pełnomocnika wojskowego. 24 października 1919 objął dowództwo 28 pułku Strzelców Kaniowskich i sprawował je do 25 czerwca 1920. 30 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej^[7]. 19 sierpnia 1920, w czasie wojny z bolszewikami, objął dowództwo 42 pułku piechoty. 10 października 1920 objął dowództwo XXXVI Brygady Piechoty, a 12 listopada 1920 dowództwo XXXV Brygady Piechoty i 42 pp w Łachwie. 26 lutego 1921 został odkomenderowany na kurs informacyjny dla wyższych dowódców przy Centrum Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów. 23 kwietnia 1921, po powrocie z kursu, objął dowództwo XXXV BP i garnizonu Pińsk. 1 czerwca 1921 ponownie objął dowództwo 42 pp^[8]. Od 6 marca do 6 lipca 1922 był słuchaczem kursu dowódców piechoty dywizyjnej i pułków piechoty w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie.

3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 80. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9]. Z dniem 15 października 1922 przeniesiony został do 61 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku^[10]. W lipcu 1923 został przydzielony do 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej^[11][12]. 1 grudnia 1924 awansował na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 33. lokatą w korpusie generałów^[13]. W maju 1925 został mianowany dowódcą 20 Dywizji Piechoty w Słonimiu^[14]. 3 listopada 1926 zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego^[15]. Z dniem 31 maja 1927 przeniesiony został w stan spoczynku^[16]. Osiadł w majątku Komarówka k. Buczacza^[17][5].

Zmarł 27 lipca 1940 w Warszawie. Pochowany w alei głównej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A23-tuje-2)^[18].

Był żonaty z Melanią Reischl, z którą miał sześcioro dzieci:

• Jana Franciszka (1905–1993), kapitana broni pancernych, dowódcę szwadronu samochodów pancernych nr 62, ciężko rannego 5 września 1939,
• Fryderyka (1906–1989),
• Rudolfa (1909–1943), porucznika obserwatora 300 dywizjonu bombowego,
• Melanię (1910–2000),
• Małgorzatę (ur. 1915),
• i Ernesta Ryszarda (1918–1943), kaprala strzelca pokładowego 301 dywizjonu bombowego, odznaczonego Krzyżem Walecznych^{[19][20][21][22][23][24]}.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1616 – 17 maja 1921^[25]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[26] (po raz pierwszy 1 stycznia 1921, po raz drugi 1 kwietnia 1921)
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii – 13 czerwca 1921^[27][17][28]
• rumuński Medal Jubileuszowy Karola I – 13 czerwca 1921^{[29][30][31][28]}

• Jan Tabaczyński. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.610 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-13].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.