Hotchkiss Mle 1929

Podwójnie sprzężony Hotchkiss Mle 1929 w wersji lądowej
Państwo	Francja
Rodzaj	wielkokalibrowy karabin maszynowy
Historia
Prototypy	1927
Dane techniczne
Kaliber	13,2 mm
Nabój	13,2 × 96 mm
Magazynek	magazynek 30 nab.
Taśma nabojowa	taśma sztywna 15 nab.
Wymiary
Długość	1990 mm
Długość lufy	1000 mm
Masa
karabinu właściwego	37,5 kg (pojedynczy) 42,5 kg (podwójnie sprzężony)
lufy	19,5 kg
Inne
Prędkość pocz. pocisku	800 m/s
Szybkostrzelność praktyczna	450 strz./min.
Zasięg skuteczny	3000 m (w pionie) 6500 m (w poziomie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Hotchkiss Mle 1929 (fr. Mitrailleuse de 13.2 mm CA mle 1929; pol. najcięższy karabin maszynowy wz. 30) – francuski wielkokalibrowy karabin maszynowy.

Pod koniec lat 20. we francuskiej wytwórni Société Anonyme des Anciens Etablissements Hotchkiss et Cie w oparciu o konstrukcję karabinu maszynowego Hotchkiss Mle 14 opracowano karabin maszynowy kal. 13,2 mm jako karabin przeciwlotniczy.

Do strzelania używano naboi z pociskami zwykłymi z rdzeniem ze stali półmiękkiej, przeciwpancernymi z rdzeniem ze stali twardej, przeciwpancernymi i smugowymi. Była to broń samoczynna działająca na zasadzie odprowadzania części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie, zasilany z piętnastonabojowej taśmy sztywnej lub w wersji sprzężonej z magazynka pudełkowego o pojemności 30 nabojów zakładanego od góry. Posiadał celownik krzywiznowy z muszką lub celownik przeciwlotniczy Le Prieur.

Produkowany był w kilku wersjach:

• wersja lądowa – pojedynczy lub podwójnie sprzężone karabiny maszynowe na trójnożnej podstawie
• wersja morska – pojedynczy lub podwójnie i poczwórnie sprzężone karabiny na stałej podstawie morskiej typu R4SM
• wersja do pojazdów pancernych – pojedynczy karabin montowany w wieży

W latach 1933–1934 zakupiono we Francji 28 sztuk karabinów, które weszły na wyposażenie Wojska Polskiego pod oznaczeniem najcięższy karabin maszynowy wz. 30 (nkm wz. 30). W 10 z nich uzbrojono kompanię nkm plot w ramach 1 paplot. Stosowano do nich dwa typy podstaw trójnożnych, starszą o słabej stabilizacji – B, posiadano osiem sztuk i R1. W roku 1938 kompanię rozformowano. 16 nkm przeznaczono do prawych wież czołgów Vickers E. Tę odmianę zasilano z magazynka wkładanego od góry. Wycofano je z broni pancernej między 1936 a 1938 – prawdopodobnie w 1937 roku^[1]. W sierpniu 1939 roku na stanie było 29 sztuk^[2]. We wrześniu 1938 roku 24 nkm przekazano Marynarce Wojennej^[1]. W Marynarce Wojennej nkm był użytkowany między innymi na dwóch niszczycielach typu Grom: ORP „Grom” i ORP „Błyskawica” (2×II), dwóch niszczycielach typu Wicher: ORP „Wicher” i ORP „Burza” (2×II), stawiaczu min ORP „Gryf” (2×II), kanonierkach typu Wodoriez: ORP „Generał Haller” i ORP „Komendant Piłsudski” (1× II), okrętach podwodnych typu Wilk: ORP „Wilk”, ORP „Ryś" i ORP „Żbik”, trałowcu typu Jaskółka: ORP „Żuraw”oraz szkolnym okręcie artyleryjskim ORP „Mazur” (1×II).

• Ciepliński Andrzej, Woźniak Ryszard, Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku), Warszawa 1994.
• Konstankiewicz Andrzej, Broń strzelecka i sprzęt artyleryjski formacji polskich i Wojska Polskiego w latach 1914 - 1939, Lublin 2003.
• Waśko Zdzisław, Witkowski Rafał, Regularne jednostki Wojska Polskiego Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, wyposażenie, metryki okrętów i oddziałów lądowych Marynarki Wojennej, Warszawa 1976.