Korneliusz

Корнилий

Wiaczesław Jakobs Вячеслав Якобс
Metropolita talliński i całej Estonii
Kraj działania	Estonia
Data i miejsce urodzenia	19 czerwca 1924 Tallinn
Data śmierci	19 kwietnia 2018
Miejsce pochówku	Cmentarz św. Aleksandra Newskiego w Tallinnie
Metropolita talliński i całej Estonii
Okres sprawowania	2000–2018
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia tallińska
Śluby zakonne	21 sierpnia 1990
Diakonat	19 sierpnia 1945
Prezbiterat	8 lutego 1948
Nominacja biskupia	20 czerwca 1990
Chirotonia biskupia	15 września 1990
Multimedia w Wikimedia Commons

Korneliusz, imię świeckie Wiaczesław Wasiljewicz Jakobs (ur. 19 czerwca 1924 w Tallinnie, zm. 19 kwietnia 2018^[1]) – estoński i rosyjski biskup prawosławny, zwierzchnik samorządnego Estońskiego Kościoła Prawosławnego od nadania mu autonomii w 1993 r. do śmierci^[2].

Był synem Wasilija Jakobsa, szlachcica i wojskowego, pułkownika Białej Armii, który emigrował do Estonii po klęsce białej armii gen. Nikołaja Judenicza. Matka przyszłego hierarchy, Tatiana Leonidowna Jepinatjewa, pochodziła z kupieckiej rosyjskiej rodziny z Tallinna^[3]. Został ochrzczony w cerkwi św. Mikołaja w Tallinnie. Edukację zdobył w rosyjskiej szkole w Tallinnie przy cerkwi Narodzenia Matki Bożej (Kazańskiej Ikony Matki Bożej), zaangażował się wówczas w życie miejscowej parafii jako lektor, psalmista i dzwonnik. Był również hipodiakonem arcybiskupa narewskiego Pawła^[3]. W 1943 ukończył gimnazjum^[4]. W 1945 razem z arcybiskupem tallińskim i całej Estonii Pawłem uczestniczył w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego^[3].

15 lipca 1945 ożenił się z Tatianą Sołowjewą. W małżeństwie tym przyszły na świat dwie córki^[3]. 19 sierpnia tego samego roku arcybiskup talliński i całej Estonii Paweł wyświęcił go na diakona. Służył w cerkwi Narodzenia Matki Bożej w Tallinnie. 8 lutego 1948 nowy arcybiskup talliński Izydor udzielił mu święceń kapłańskich, kierując równocześnie do parafii św. Marii Magdaleny w Haapsalu. W 1951 ks. Wiaczesław Jakobs zaocznie ukończył seminarium duchowne w Leningradzie i został przeniesiony do eparchii wołogodzkiej, gdzie służył do 1957^[4].

27 lutego 1957 został aresztowany i oskarżony o antyradziecką agitację^[5]. Podstawą do aresztowania było przechowywanie przez duchownego książek o treści religijnej oraz prowadzenie rozmów o wierze. 16 maja 1957 sąd obwodowy w Wołogdzie skazał go na 10 lat łagru. Karę odbywał w obozach w Mordowii (Dubrawłag). Ostatecznie 12 września 1960 Sąd Najwyższy skrócił wyrok do pięciu lat; w tym samym miesiącu duchowny został zwolniony. W listopadzie 1960 wrócił do Estońskiej SRR i został proboszczem parafii św. Jana Chrzciciela w Tallinnie–Nõmme. W 1988 został formalnie zrehabilitowany od postawionych mu zarzutów karnych^[4].

W 1974 zmarła jego żona^[3].

20 czerwca 1990 otrzymał nominację na biskupa tallińskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej^[4]. W związku z tym 21 sierpnia tego samego roku złożył wieczyste śluby mnisze w Monasterze Pskowsko-Pieczerskim przed jego namiestnikiem archimandrytą Pawłem^[3]. 6 września 1990 otrzymał godność archimandryty. Jego chirotonia biskupa odbyła się 15 września 1990 w soborze św. Aleksandra Newskiego w Tallinnie z udziałem patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Aleksego II, metropolity Helsinek Tichona (Fiński Kościół Prawosławny), biskupa tambowskiego i miczurińskiego Eugeniusza, biskupa podolskiego Wiktora oraz biskupa nowogrodzkiego i staroruskiego Lwa. Biskupem ordynariuszem Tallinna i całej Estonii został po otrzymaniu przez Estoński Kościół Prawosławny statusu Cerkwi autonomicznej. Od 1995 nosił tytuł arcybiskupa, zaś od 6 listopada 2000 – metropolity^[4]. Zmarł w 2018 r.^[1] i został pochowany na cmentarzu św. Aleksandra Newskiego w Tallinnie^[6].

Autor autobiografii O mojem puti^[3].