Luminancja – wielkość fotometryczna będąca miarą natężenia oświetlenia padającego w danym kierunku. Opisuje ilość światła, które przechodzi lub jest emitowane przez określoną powierzchnię i mieści się w zadanym kącie bryłowym. Jest to miara wrażenia wzrokowego, które odbiera oko ze świecącej powierzchni. Jednostką luminancji w układzie SI jest kandela na metr kwadratowy (cd/m²), dawniej znana też jako nit (nt), a w układzie CGS – stilb.

Luminancja punktu powierzchni w danym kierunku – wielkość fotometryczna wyrażająca iloraz elementarnej światłości ${\displaystyle {\text{d}}I,}$ jaką emituje elementarne otoczenie ${\displaystyle {\text{d}}S}$ danego punktu w tym kierunku, do wielkości pozornej tego otoczenia widzianej z danego kierunku:

${\displaystyle L={\frac {{\text{d}}I}{{\text{d}}S\cos \epsilon }}.}$

Do pomiaru luminancji służy nitomierz^[1].

Luminancja jest zdefiniowana jako:

${\displaystyle L_{v}={\frac {{\text{d}}^{2}F}{{\text{d}}A\,{\text{d}}{\Omega }\cos \theta }},}$

gdzie:

${\displaystyle L_{v}}$ – wartość luminancji (cd/m²),

${\displaystyle F}$ – wielkość strumienia świetlnego (lm),

${\displaystyle A}$ – powierzchnia źródła (m²),

${\displaystyle \Omega }$ – wielkość kąta bryłowego (sr),

${\displaystyle \theta }$ – kąt pomiędzy normalną do powierzchni i określonym kierunkiem.

• glossary > Luminance na schorsch.com
• Julio Chaves, Introduction to Nonimaging Optics, CRC Press, 22 maja 2008