| |
 Jastrzębiec | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1782 |
| Data i miejsce śmierci |
1848 |
| Ojciec |
Antoni Wodziński |
| Matka |
Klasylda Orsetti |
| Żona |
Konstancja Łuczewska |
| Rodzeństwo |
Wincenty Szymon Wodziński |
| Odznaczenia | |
   
| |
Maciej Wodziński (Wodzyński) herbu Jastrzębiec (ur. 23 lutego 1782 w Gołębiewie, zm. 16 lipca 1848 w Dreźnie). Syn Antoniego Wodzińskiego i Klasyldy Orsetti herbu Złotokłos, stryj Marii Wodzińskiej[1], narzeczonej Fryderyka Chopina.
Prezes Senatu w czasie powstania listopadowego, senator-wojewoda od 1831. Senator-kasztelan Królestwa Polskiego od 1817, senator od 1824, poseł na sejmy Księstwa Warszawskiego z powiatu brzeskiego w departamencie bydgoskim w latach 1809, 1811 i 1812, konsyliarz Izby Administracji Publicznej departamentu warszawskiego w 1808 roku[2], kawaler maltański.
Brał udział w wielu kampaniach napoleońskich. Członek deputacji Rady Generalnej Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego do Napoleona w 1812 roku[3]. Walczył pod generałem Janem Henrykiem Dąbrowskim za Księstwa Warszawskiego, jako adiutant Karola Kniaziewicza odbył kampanię 1812. W 1813 przy ks. Józefie Poniatowskim, dostał się do niewoli w 1814. Kawaler Krzyża Złotego Orderu Virtuti Militari, kawaler Legii Honorowej.
W roku 1818 i 1820 posłował na sejm Królestwa Kongresowego. W 1820 został mianowany kasztelanem, potem wojewodą. W 1828 roku był członkiem Sądu Sejmowego, mającego osądzić osoby oskarżone o zdradę stanu[4].
Jako senator podpisał 25 stycznia 1831 roku akt detronizacji Mikołaja I Romanowa[5]. Po upadku powstania listopadowego przeniósł się w 1831 do Drezna. Był członkiem sejmu powstańczego na emigracji[6]. Maciej Wodziński został pochowany na Starym Cmentarzu Katolickim w Dreźnie. Jego siostrzenicą była Maria Wodzińska.
Był członkiem loży wolnomularskiej Świątynia Izis w 1811/1812 roku[7].
Kolekcjoner, zbiory – kilkutysięczną bibliotekę, kolekcję numizmatyczną i ok. 40 tys. rycin – testamentem zapisał dla Towarzystwa Literackiego w Paryżu dla Biblioteki Polskiej; z powodu niepewnej sytuacji politycznej w okresie Wiosny Ludów w latach 1848–1850 pozostały one w Dreźnie jako Muzeum Narodowe im. Wodzińskich[8].
Odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy w 1825 roku[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego [online], 3 sierpnia 2020.
- ↑ Kalendarzyk Polityczny, Chronologiczny i Historyczny na Rok Panski 1808. Z niektoremi dodatkami i Magistraturami kraiowemi, Warszawa, s. 86.
- ↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 9, s. 71.
- ↑ Tadeusz Bieczyński, Sąd sejmowy 1827-1829 na przestępców stanu. Urzędowe akta, Poznań 1873, s. IX, 50.
- ↑ Dyarusz Sejmu z R. 1830-1831, wydał Michał Rostworowski, T. I, Kraków 1907, s. 244.
- ↑ Walenty Zwierkowski, O Sejmie w Emigracji, Poitiers 1839, s. 10.
- ↑ Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738–1821, w: Archiwum Komisji Historycznej, t. XIV, Kraków 1930, s. 333.
- ↑ Tomasz F. de Rosset, Legat Macieja Wodzińskiego dla Biblioteki Polskiej w Paryżu, „Akta Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu”, 2, 1993, s. 1–46; idem, Polskie kolekcje i zbiory artystyczne we Francji w latach 1795–1918: między „skarbnicą narodową” a galerią sztuki, Toruń 2005, s. 175–176.
- ↑ Stanisław Łoza, Kawalerowie orderu św. Stanisława, w: Miesięcznik Heraldyczny, nr 5, r. IX, Warszawa, sierpień 1930, s. 99.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- „Wielka Ilustrowana Encyklopedia Gutenberga” (1928–1939)
