 Magurka, widok z Jaworzyny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
1121 m n.p.m. |
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°37′15,9″N 19°28′34,7″E/49,621083 19,476306
| |
Magurka (1121 m n.p.m.) – szczyt w Grupie Mędralowej, pomiędzy przełęczą Klekociny (894 m) a Kolistym Groniem (niższy wierzchołek Mędralowej, około 1150 m). Potoki spływające z północno-zachodnich stoków są dopływami potoku Bystra, z południowo-wschodnich Czatożanki[1][2]. Według Jerzego Kondrackiego, autora regionalizacji fizycznogeograficznej Polski, Grupa Mędralowej należy do Beskidu Makowskiego[3]. Na mapach i w przewodnikach była zaliczana do Beskidu Żywieckiego[4], a w najnowszej regionalizacji z 2018 roku należy do Beskidu Żywiecko-Orawskiego[5].
Na mapie Compassu Magurka ma nazwę Kolisty Groń[6], według Geoportalu nazwa ta jest błędnie przypisana Magurce, właściwy Kolisty Groń znajduje się kilometr na południowy zachód od Magurki[1].
Na północno-zachodnich zboczach Magurki rozciąga się Hala Kamińskiego, na dolnym końcu której krzyżują się dwa szlaki turystyczne. Hala ciągnie się aż po wierzchołek Magurki. Panorama widokowa jest podobna jak z Hali Mędralowej z tą różnicą, że aby ją oglądnąć w całości, trzeba przejść kawałek z jednej strony wierzchołka na drugi[4].
Przez szczyt Magurki i jej grzbietem biegnie granica między Zawoją w województwie małopolskim i Przyborowem w województwie śląskim[1].
Szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]
Zawoja Czatoża – Magurka – Korbielów
odcinek: Koszarawa Cicha – Czerniawa Sucha – przełęcz Klekociny – Kolisty Groń – Mędralowa – Przełęcz Jałowiecka – Mała Babia Góra – Babia Góra
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2025-01-04].
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna [online] [dostęp 2025-01-04].
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 318, 330–333, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ a b Stanisław Figiel, Urszula Janicka-Krzywda, Wojciech W. Wiśniewski Piotr Krzywda, Beskid Żywiecki: przewodnik, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2012, s. 228, ISBN 978-83-62460-30-4.
- ↑ J. Solon i inni, Physico-geographical mesoregions of Poland: Verification and adjustment of boundaries on the basis of contemporary spatial data, „Geographia Polonica”, 91 (2), 2018, s. 143–170.
- ↑ Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000, Kraków: Compass, 2011, s. 1, ISBN 978-83-7605-084-3.
