Spis treści
Mandorla
Mandorla (z wł. migdał) – w malarstwie i płaskorzeźbie owalna aureola otaczająca postać Jezusa, czasem także postać Maryi[1].
Mandorla symbolizuje i podkreśla boską naturę przedstawianej postaci. Najczęściej występuje przy przedstawieniach transfiguracji oraz Zbawiciela w siłach.
Jest to jeden z najstarszych motywów w sztuce sakralnej, bardziej archaiczny od powszechnie znanej aureoli w kształcie tarczy słonecznej. Mandorla najprawdopodobniej powstała w Egipcie, gdzie dominowali monofizyci. Najliczniej zachowana jest jednak w dziełach europejskiej sztuki romańskiej i wczesnośredniowiecznej, a także w sztuce bizantyńskiej.
Na początku przyjmowała kształt migdału (od którego wzięła nazwę) i miała kolor biały, symbolizujący czystość i boskość, lub biało-niebieski (kolor niebieski symbolizuje boską tajemnicę, ale także niebo). Potem przyjmowała także inne kształty (np. rombu) i kolory (m.in. czerwony). Pojawiało się też kilka mandorli na jednym obrazie, co miało wskazywać na różne aspekty boskości postaci.
Catherine Blackledge w swojej książce Wagina. Sekretna historia kobiecej siły wiąże mandorlę z pradawnym kultem waginy, uznając ją za symbol kobiecych narządów płciowych.
Choć chrześcijański świat zachodni stanowił dla sromu i powiązanej z nim symboliki środowisko wrogie, niektóre waginalne symbole religijne przetrwały do dziś. Do typowych tego rodzaju motywów europejskich dzieł sztuki i architektury należy mandorla – aureola w kształcie migdała, otaczająca postacie świętych. Skojarzenie migdałów z żeńskimi narządami płciowymi wynika przede wszystkim z podobieństwa kształtu. Według mitologii frygijskiej migdały pochodzą z waginy bogini przyrody i matki wszechrzeczy Kybele, której oddawano cześć w okresie od 6000 p.n.e. do IV wieku n.e. Być może dlatego w czasach rzymskich migdały uznawano za symbol płodności i obsypywano nimi państwa młodych[2].
Mandorla występuje również w malarskich przedstawieniach wizerunku Buddy[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 27. ISBN 83-01-12365-6.
- ↑ Catherine Blackledge , Wagina. Sekretna historia kobiecej siły, wyd. drugie, Warszawa: Prószyński i S-ka, 2019, s. 81–82, ISBN 978-83-8169-049-2 .
- ↑ Muzeum Narodowe w Krakowie – zbiory cyfrowe [online], zbiory.mnk.pl [dostęp 2020-05-11] .
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Symbole vulvy