 Radwan | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci | |
Michał Zebrzydowski herbu Radwan (ur. 19 sierpnia 1613, zm. 19 kwietnia 1667) – wojewoda krakowski w 1667 roku, miecznik koronny w latach 1647-1667, starosta krakowski w latach 1664-1667[1], starosta lanckoroński w 1638 roku[2], starosta śniatyński w 1647 roku[3], rotmistrz wojska powiatowego województwa krakowskiego w 1648 roku[4].
Syn Jana miecznika koronnego i Barbary Lubomirskiej z Wiśnicza, córki Sebastiana Lubomirskiego.
Na temat wczesnej młodości brak dokładniejszych informacji. W 1634 r. powrócił z podróży po obcych krajach, którą odbył wspólnie z młodszym bratem Franciszkiem Florianem. Między 1634 a 1636 r. wszedł w związek małżeński z Marianną Stadnicką ze Żmigroda. Z tego związku urodziły się dwie córki: Anna, która poślubiła Jana Karola Czartoryskiego (podkomorzego krakowskiego) i Helena, która wyszła za mąż za Jana Opalińskiego (cześnika koronnego).
Poseł sejmiku proszowickiego na sejm ekstraordynaryjny 1635 roku, poseł na sejm ekstraordynaryjny 1647 roku[5]. Był posłem na sejm 1646 roku[6]. W 1647 roku król Władysław IV Waza powołał Michała Zebrzydowskiego na urząd miecznika koronnego. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 31 lipca 1648 roku[7]. Wyznaczony komisarzem do rady wojennej w 1648 roku[8]. W czasie wojny kozackiej (1648) zgromadził wojsko i wyruszył na wschodnie rubieże Rzeczypospolitej, lecz nie wiadomo dokładnie kiedy. Spod Beresteczka przez króla Jana Kazimierza został wysłany na Podhale w celu stłumienia buntu chłopskiego, któremu przewodził Aleksander Kostka-Napierski, w czym uprzedził go Piotr Gembicki, biskup krakowski. W czasie najazdu szwedzkiego, na polecenie Jana Kazimierza, Michał Zebrzydowski formował wojsko. W 1655 r. wyjechał na Węgry, ale kiedy Szwedzi zajęli Lanckoronę, powrócił (1656), odzyskał ją, a następnie wyzwolił z rąk najeźdźców Podgórze i Podhale. Gdy nastał pokój, szlachta domagała się od swych posłów na sejm publicznego podziękowania miecznikowi za zasługi położone dla kraju.
W 1664 r. Michał Zebrzydowski został starostą generalnym krakowskim, a w trzy lata później wojewodą krakowskim. Jesienią 1659 r. zaczął chorować. Zmarł w Lanckoronie 19 kwietnia 1667 roku. Został pochowany w kościele w Kalwarii pod kaplicą Matki Bożej Kalwaryjskiej.
Wraz z jego śmiercią zamknęły się dzieje rodziny Zebrzydowskich.
Wywód genealogiczny
[edytuj | edytuj kod]| 4. Mikołaj Zebrzydowski | ||||||
| 2. Jan Zebrzydowski | ||||||
| 5. Dorota Herburtówna z Felsztyna | ||||||
| 1. Michał Zebrzydowski | ||||||
| 6. Sebastian Lubomirski | ||||||
| 3. Barbara Lubomirska z Wiśnicza | ||||||
| 7. Anna Branicka z Ruszczy | ||||||
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku. Spisy / oprac. Krzysztof Chłapowski, Stefan Ciara, Łukasz Kądziela, Tomasz Nowakowski, Edward Opaliński, Grażyna Rutkowska, Teresa Zielińska. Kórnik, 1992, s. 218.
- ↑ Przegląd Historyczny (1953) t. 44 z. 3 cyt. za Janina Bieniarzówna
- ↑ Urzędnicy województwa krakowskiego XVI-XVIII wieku. Spisy. Oprac. Stanisław Cynarski i Alicja Falniowska-Gradowska. Kórnik 1990, s. 275.
- ↑ Dariusz Kupisz, Wojska powiatowe samorządów Małopolski i Rusi Czerwonej w latach 1572 – 1717, Lublin 2008, s. 422.
- ↑ Przemysław Paradowski, W obliczu „nagłych potrzeb Rzeczypospolitej”. Sejmy ekstraordynaryjne za panowania Władysława IV Wazy, Toruń 2005, s. 261.
- ↑ Volumina Legum, t. IV, Petersburg 1860, s. 46.
- ↑ Volumina Legum, t. IV, Petersburg 1860, s. 86.
- ↑ Volumina Legum, t. IV, Petersburg 1860, s. 79.
