Olgierd Maculewicz

porucznik
Data i miejsce urodzenia	17 kwietnia 1901 Wilno
Data i miejsce śmierci	17 września 1964 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1918–1931
Siły zbrojne	Armia gen. Denikina Wojsko Polskie Wojsko Polskie we Francji
Jednostki	4 Dywizjon Samochodowy
Stanowiska	dowódca kolumny
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Olgierd Maculewicz (ur. 17 kwietnia 1901 w Wilnie, zm. 17 września 1964 w Londynie) – porucznik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 17 kwietnia 1901 w Wilnie, w rodzinie Józefa (urzędnika kolejowego) i Jadwigi z domu Anasińskiej-Sokolnickiej^[1]. Był bratem Janiny^[2].

Ukończył gimnazjum, a od lipca 1918 roku służył w Armii Ochotniczej pod dowództwem generała Antona Denikina. 15 stycznia 1919 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, gdzie otrzymał przydział do Dywizjonu Jazdy Kresowej rotmistrza Feliksa Jaworskiego. Z początkiem lipca tegoż roku został przeniesiony do 35 pułku piechoty (wchodzącego w skład 9 Dywizji Piechoty), w którego szeregach wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Odznaczył się szczególną odwagą w dniu 2 sierpnia 1920 r. podczas walk pod miejscowością Pęsy-Lipno, kiedy to dowodząc będącym pod ostrzałem plutonem, wyparł przeciwnika i wziął 50 jeńców. Za czyn ten sierżant Olgierd Maculewicz uhonorowany został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2].

Po wojnie pozostał w Wojsku Polskim. Mianowany podporucznikiem został ze starszeństwem z dniem 1 maja 1922 roku^[3]. W roku 1923 pełnił służbę w IX Dyonie Samochodowym w Brześciu^[4] i zajmował 9. lokatę wśród podporuczników zawodowych samochodowych w swoim starszeństwie^[3]. Awansowany na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1924 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów samochodowych^[5]. W 1927 został przeniesiony do 4 Dywizjonu Samochodowego w Łodzi na stanowisko zastępcy dowódcy kolumny szkolnej^[6][7]. W 1929 został przesunięty na stanowisko dowódcy kolumny transportowej^[6]. Z dniem 30 listopada 1931 został przeniesiony w stan spoczynku na własną prośbę wskutek złego stanu zdrowia^[8][9]. W 1934 jako porucznik stanu spoczynku zajmował 1. lokatę w swoim starszeństwie w korpusie oficerów samochodowych (starszeństwo z dnia 1 maja 1924 roku)^[10]. Znajdował się wówczas w ewidencji PKU Warszawa Miasto III i przynależał, jako oficer pozostający w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I, do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I^[11].

6 września 1935 rozpoczął praktykę na stanowisku kierownika garażu Samodzielnej Kolumny Samochodowej GISZ w Warszawie^[12]. Od 1937 pracował na Wołyniu. 23 listopada 1938 mieszkał przy stacji kolejowej Mokwin^[13].

W 1939 przedarł się do Francji i wstąpił do Wojska Polskiego. W czerwcu 1940 został internowany w Szwajcarii, z której w 1944 przedostał się do Wielkiej Brytanii. Tam osiadł już na stałe i zmarł w Londynie w 1964. Pochowany został na cmentarzu Ealing Broadway.

W 1955 ożenił się z Christine Aloysie Schmand.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1574^[14] – 28 lutego 1921^[15][16]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[17]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[17]

• Maculewicz Olgierd. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.67-5937 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-03].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Władysław Brzychaczek: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 35 Pułk Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929. [dostęp 2020-02-01].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.