PGE GiEK Skra Bełchatów

KPS Skra Bełchatów SA

Pełna nazwa	Klub Piłki Siatkowej Skra Bełchatów Spółka Akcyjna[1]
Maskotka	Pszczoła[2]
Barwy	żółto – czarne (tradycyjne[3]) biało – złote (2013/2014)
Data założenia	1930 (klub[4]) 1957 (sekcja siatkarska[4])
Debiut w najwyższej lidze	I liga seria A (1999/2000), Skra Bełchatów – AZS Częstochowa 0:3[4][5]
Liga	PlusLiga[6]
Państwo	Polska
Adres	ul. Dąbrowskiego 11 97-400 Bełchatów[6]
Hala sportowa	Hala „Energia” ul. Dąbrowskiego 11 97-400 Bełchatów (rozgrywki krajowe[6]) Atlas Arena al. Bandurskiego 7 94-020 Łódź (europejskie puchary[7][8])
Właściciel	Stowarzyszenie EKS Skra Bełchatów (100% akcji)[a][9]
Prezes	Wiesław Deryło[10]
Trener	Gheorghe Crețu
Asystent trenera	Jakub Nalepka Mateusz Nykiel
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

KPS Skra Bełchatów SA^[9] – polski, jednosekcyjny, męski klub siatkarski z siedzibą w Bełchatowie^[6]. Założony w 1930 r.^[4], sekcję siatkówki posiada od 1957 r.^[4] W 1991 r. patronat nad drużyną objęła Elektrownia Bełchatów^[4]. Od 20 grudnia 2004 działa jako spółka akcyjna^[1]. Właścicielem jest stowarzyszenie EKS Skra Bełchatów które posiada 100% akcji^[9].

Gra w najwyższej klasie rozgrywkowej nieprzerwanie od sezonu 2001/2002^[11]. Dziewięciokrotny Mistrz Polski (rekord PlusLigi^[12][13]), i siedmiokrotny zdobywca Pucharu Polski^[12], Finalista Ligi Mistrzów (2012)^[12], oraz dwukrotny Klubowy Wicemistrz Świata (2009, 2010^[12])

W latach 2007–2023 występowała jako PGE Skra Bełchatów, od nazwy głównego sponsora: PGE (Polska Grupa Energetyczna^[14]), zaś od 2023 r. jako PGE GiEK Skra Bełchatów, od nazwy spółki PGE Górnictwo i Energetyka Konwencjonalna (PGE GiEK) z Grupy PGE^[15]. Od 2012, jako pierwsza drużyna siatkarska na świecie^[16], a zarazem pierwsza (i jedyna) polska drużyna sportowa^[17][18], współpracuje z UNICEF^[16][17][18]. Swoje mecze rozgrywa w Hali „Energia” im. Edwarda Najgebauera, nazwanej tak na cześć, byłego prezesa zarządu Elektrowni Bełchatów, który zmarł w 2006 roku^[19][20].

• od 1930 (założenie klubu^[4]): Robotniczy Klub Sportowy (RKS) Skra Bełchatów^[4]; 1957 (utworzenie sekcji siatkarskiej^[4])
• 1991-2004: Energetyczny Klub Sportowy (EKS) Skra Bełchatów^[4]
• 2004-2005: Klub Piłki Siatkowej (KPS) Skra Bełchatów^[21]
• 2005-2007: BOT Skra Bełchatów
• 2007-2023: PGE Skra Bełchatów^[14]
• od 2023: PGE GiEK Skra Bełchatów
• Adnotacja^[b]:

W 1930 r. założono Robotniczy Klub Sportowy „Skra”^[4]. Sekcja siatkówki powstała w 1957 r.^[4] W 1977 r., wydzielono z klubu piłkarzy – tworząc tym samym nową drużynę (GKS Bełchatów) pod patronatem miejscowej kopalni^[4]. Siatkarze „Skry” przez wiele lat występowali wyłącznie w rozgrywkach amatorskich^[4].

W 1991 r., właścicielem „Skry” została Elektrownia Bełchatów^[4], a klub zmienił nazwę na EKS (Energetyczny Klub Sportowy) „Skra”^[4]. W 1994 r., awansował do II ligi^[4]. Przed sezonem 1996/1997, trenerem drużyny został Paweł Blomberg^[4][23][24]. W pierwszym roku pracy, wprowadził zespół do I ligi Serii B^[4][23][24].

W 1999 r. uzyskano promocję do I ligi Serii A (zwycięstwo 3:2^[c] w barażu z BBTS-em Bielsko-Biała^[4]). Trenerem nadal był Blomberg, a o sile zespołu stanowili: Jacek Nawrocki (rozgrywający), Robert Malicki (atakujący), Maciej Bartodziejski, Marek Kwieciński (obaj przyjmujący), Krzysztof Domagała, Jacek Pasiński (obaj środkowi^[4]), oraz przyjmujący Sławomir Augustyniak (w ostatnich meczach pauzował z powodu kontuzji^[28][29]).

W sezonie 1999/2000, klub zadebiutował w ekstraklasie^[4]. Przed jego rozpoczęciem, zwolniono szkoleniowca Pawła Blomberga^[4]. Nowym został Waldemar Kuczewski; jego z kolei, pod koniec sezonu zastąpił Zbigniew Zarzycki^[4]. Drużyna mimo kilku wzmocnień (Dariusz Luks, Grzegorz Kosatka, Leszek Czerlonek, Tomasz Paluch, Sergiej Kriwoszjew) spadła do Serii B po porażce 1:3^[c] z Górnikiem Radlin^[4][5].

W 2000 r. trenerem został Wiesław Czaja, zespół wzmocnili też Piotr Szulc (przyjęcie) oraz Tomasz Skalski (atak^[21]). Po rocznej grze na „zapleczu” ekstraklasy (sezon 2000/2001^[21]), drużyna awansowała do nowo powstałej Polskiej Ligi Siatkówki^[30] (po barażu wygranym 3:2^[c] ze Stilonem Gorzów^[21]).

Sezon 2001/2002 bełchatowianie, rozpoczęli od 5. porażek z rzędu^[21]. Choć celem klubu było utrzymanie się w lidze^[31], niespodziewanie zdobyli brązowy medal mistrzostw Polski^[31]. Pokonując w trzech meczach faworyzowany Jastrzębski Węgiel^[31][32]. W składzie byli wówczas m.in. Jakub Bednaruk, Maciej Bartodziejski, Sławomir Kudłaczewski, czy weteran ligowych parkietów Zbigniew Zieliński^[31]. Nieco później dołączyli Robert Prygiel i Adam Nowik^[31].

Rozgrywki 2002/2003 to odległa 6. lokata^[33], mimo 4. miejsca po fazie zasadniczej (bilans 10-8^[34]). To także debiut w europejskich pucharach, konkretnie w Pucharze CEV. Skra po zajęciu drugiego miejsca w turnieju w Rovaniemi odpadła z dalszej rywalizacji^[35].

Przed sezonem 2003/2004 doszło do zmiany szkoleniowca Wiesława Czaję zastąpił eks-selekcjoner Ireneusz Mazur^[37][36]. Pojawili się też reprezentanci Andrzej Stelmach, Krzysztof Ignaczak, Michał Bąkiewicz, Michał Ruciak^[38]. W drużynie zadebiutował Mariusz Wlazły^[39]. Skra choć prezentowała wówczas ładną siatkówkę^[40] zajęła 4. miejsce w lidze^[41]. Ulegając najpierw minimalnie w półfinale PZU AZS Olsztyn^[40], a następnie w pięciu meczach rywalizacji o brązowy medal AZS-owi Częstochowa^[41] (mimo prowadzenia 2:0^[c] w serii^[39]). Przegrała też w finale Pucharu Polski (który odbył się w Bełchatowie) z KP Polska Energia Sosnowiec 1:3 (14:25, 25:20, 20:25, 20:25), oraz w drugiej rundzie Pucharu CEV – przegrany dwumecz z Lokomotiwem Jekaterynburg^[42].

W 2004 r. nastąpiła zmiana prezesa klubu^[30]. Z funkcji tej ustąpił Edward Maruszak, a zastąpili go Andrzej Lewandowski (prezes) i Konrad Piechocki (wiceprezes)^[30][27]. W sezonie 2004/2005 zespół po raz pierwszy w swojej historii zdobył Mistrzostwo i Puchar Polski – w finale ligi pokonał w trzech meczach AZS Olsztyn^[43], na MVP rozgrywek wybrano bełchatowskiego przyjmującego Piotra Gruszkę^[44] (po sezonie odszedł do klubu ze stolicy Warmii i Mazur^[45]) w finale pucharu bełchatowianie również wygrali z ekipą z Olsztyna, tym razem 3:1 (17:25, 25:23, 25:23, 25:16)^[46].

Już bez Gruszki, za to z Michałem Winiarskim^[47] i Krzysztofem Stelmachem^[48]. Klub powtórzył to osiągnięcie w rozgrywkach 2005/2006 zdobywając drugie z rzędu Mistrzostwo Polski – w finale pokonując w czterech meczach Jastrzębski Węgiel, a także drugi z rzędu Puchar Polski zwyciężając w finale AZS Częstochowa 3:0 (25:22, 25:21, 25:18)^[49]. Już w debiucie w Lidze Mistrzów sprawił wielką niespodziankę pokonując Lokomotiw Biełgorod 3:1 (25:20, 16:25, 25:20, 25:23^[50]). Doszedł do drugiej rundy fazy play-off, w międzyczasie eliminując belgijskie Noliko Maaseik^[51]. Gdzie jego przeciwnikiem był Iraklis Saloniki (po przegraniu dwumeczu Skra nie awansowała do Final Four^[50]).

Prowadzeni już przez Daniela Castellaniego^[53], bełchatowianie trzeci raz z rzędu zdobyli mistrzostwo (2006/2007) pokonując w pięciu meczach Jastrzębski Węgiel^[54]. Notując w fazie zasadniczej bilans 17. zwycięstw przy tylko 1. porażce^[55]. Zwyciężyli także w Pucharze Polski – w finale pokonali AZS Olsztyn 3:0 (25:23, 28:26, 25:17)^[56]. W fazie grupowej Ligi Mistrzów pokonali m.in. drużynę Lube Banca Macerata^[57], w pierwszej rundzie fazy play-off ulegli jednak ekipie Portol Palma de Mallorca^[58], klubowi Stephane Antigi^[59], który po sezonie zasilił Skrę^[59].

10 września 2007 prezesem Skry został Konrad Piechocki, który zastąpił na tym stanowisku Andrzeja Lewandowskiego^[61]. W sezonie 2007/2008 klub zdobył Mistrzostwo Polski, pewnie wygrywając trzy mecze finałowe z AZS Częstochowa. W półfinale Pucharu Polski przegrał 2:3 (19:25, 15:25, 25:17, 25:19, 12:15) z Jastrzębskim Węglem^[62], tracąc tym samym szansę na historyczny czwarty tryumf z rzędu^[62]. W łódzkiej hali MOSiR rozegrano turniej finałowy Ligi Mistrzów którego gospodarzem była Skra, bełchatowianie zajęli w nim 3. miejsce^[51]. W półfinale ulegli ekipie Dynama Kazań, a w meczu o brązowy medal pokonali Sisley Treviso^[51]. Najlepszym atakującym imprezy wybrano Mariusza Wlazłego^[51].

Sezon 2008/2009, to pierwszy rok na rozegraniu mistrza Europy z 2007 roku Miguela Angela Falasci, a także transfery Dawida Murka, Piotra Gacka, Bartosza Kurka^[63]. Zawodnicy ci pomogli zdobyć piąte z rzędu Mistrzostwo Polski zwyciężając w finale w trzech meczach Resovię^[64] i czwarty Puchar Polski w historii – w finale wygrali pewnie z AZS Olsztyn 3:0 (25:20, 25:21, 25:20)^[65]. W Lidze Mistrzów Skra pokonała Dynamo Moskwa w dwumeczu^[51], ale uległa w drugiej rundzie fazy play-off Iskrze Odincowo^[66], którą co warto odnotować bełchatowianie pokonali u siebie w fazie grupowej 3:0^[57].

W 2009 Castellani został trenerem Reprezentacji Polski (z którą wygrał Mistrzostwa Europy 2009^[67]), a jego następcą dotychczasowy asystent Jacek Nawrocki^[68]. We wrześniu bełchatowianie wygrali po raz trzeci z rzędu Memoriał im. Zdzisława Ambroziaka^[69]. W listopadzie Skra Bełchatów zajęła drugie miejsce w Klubowych Mistrzostwach Świata^[70], imprezie reaktywowanej po 17 latach przerwy^[71]. W ćwierćfinale Pucharu Polski bełchatowianie przegrali dwumecz z Resovią^[72][73]. Final Four Ligi Mistrzów które miało odbyć się 10 i 11 kwietnia 2010 w hali Atlas Arena w Łodzi, zostało przełożone ze względu na katastrofę lotniczą w Smoleńsku w której zginął m.in. Prezydent Polski Lech Kaczyński^[74][75]. Skra ostatecznie zajęła w nim 3. miejsce^[76]. Ulegając w półfinale Dynamo Moskwa^[51], a w meczu o brąz pokonując słoweński ACH Volley Bled^[51]. Mariusz Wlazły został najlepiej punktującym siatkarzem imprezy^[51]. Zdobyła też kolejne Mistrzostwo Polski, w finale pokonując w czterech meczach Jastrzębski Węgiel^[77].

Rok później Skra ustanowiła rekord PlusLigi, zdobywając siódmy tytuł mistrzowski z rzędu^[78] (3:1^[c] z ZAKSĄ^[79]). W całych rozgrywkach przegrała tylko trzy mecze, odnosząc serię 24. kolejnych zwycięstw^[78]. W finale krajowego pucharu również pokonała kędzierzynian, tym razem 3:0 (25:19, 26:24, 25:18)^[80] – po roku przerwy puchar powrócił do Bełchatowa^[81]. W Lidze Mistrzów została wyeliminowana w drugiej rundzie playoff przez Zenit Kazań^[82], odnosząc wszakże pamiętne zwycięstwo nad włoskim Trentino w fazie grupowej^[57]. W drugim z rzędu występie w Klubowych Mistrzostwach Świata ponownie zdobyła srebrne medale^[83].

Finał Ligi Mistrzów 2011/2012
PGE Skra Bełchatów – Zenit Kazań 2:3 (15:25, 25:16, 25:22, 24:26, 15:17) Atlas Arena, Łódź , 18 marca 2012 Źródło[84]:
Vermiglio Bierieżko Wołkow Michajłow Siwożelez Apalikow Babiczew Falasca Kurek Możdżonek Wlazły Winiarski Pliński Zatorski

 Osobny artykuł: Skra Bełchatów w sezonie 2011/2012.

Porażka 1:3 z Resovią w finale (2012), była sporą niespodzianką^[85][86]. Zwłaszcza że rzeszowianie przez 6 lat nie potrafili pokonać Skry w lidze^[73], a aż 8. w Bełchatowie^[85]. PGE Skra obroniła jednak Puchar Polski, łatwo wygrywając 3:0 z Jastrzębskim Węglem (25:16, 25:20, 25:19^[87]). Zorganizowała też po raz trzeci turniej finałowy Ligi Mistrzów^[51]. W 1/2 pokonując Arkas Spor Izmir^[51]. Dramatyczny przebieg miał finał Champions League, gdzie Zenit Kazań potrzebował dopiero tie-breaka (2:3; 15:25, 25:16, 25:22, 24:26, 15:17^[88]) by pokonać Bełchatów^[89], który miał nawet piłkę meczową^[89]. Na wynik mógł wpłynąć błąd sędziów, którzy w kluczowym momencie spotkania nie dostrzegli bloku po ataku Michała Winiarskiego^[89] (pokazały go powtórki telewizyjne^[90]).

Z budżetem mniejszym o 20%^[91], i bez gwiazd takich jak Miguel Angel Falasca^[92], Stephane Antiga^[93], Bartosz Kurek^[94] drużyna przystąpiła do sezonu 2012/2013. Mariusz Wlazły przeszedł na przyjęcie^[95]. Ściągnięto m.in. Dejana Vincicia, Yosleydera Calę i Srećko Lisinaca (wypożyczony do AZS-u Częstochowa^[91]). Trofeami które zdobyto były Superpuchar Polski (pierwsza edycja^[91]) i brąz Klubowych Mistrzostw Świata^[96]. Dopiero 5. miejsce w lidze, odebrano jako porażkę^[97]. W fazie grupowej LM, Skra dwukrotnie pokonała Dynamo Moskwa^[57], w I rundzie playoff uległa niestety Arkasowi Izmir^[98].

Powrót Mariusza Wlazłego na atak^[100], zmiana na stanowisku szkoleniowca, i gruntowna przebudowa zespołu – to zmiany jakie zaszły przed sezonem 2013/2014. Na ławce trenerskiej, Jacka Nawrockiego zastąpił wracający po epizodzie w Uralu Ufa Miguel Angel Falasca (debiut trenerski^[101]). Sprowadzono Facundo Conte, Nicolasa Uriarte^[100]. Wrócił także Stephane Antiga^[100]. Z zespołem pożegnali się m.in. Michał Winiarski, który wybrał lukratywną ofertę z Rosji^[102], Aleksandar Atanasijević^[100] i Paweł Woicki^[103]. Skra odzyskała tytuł mistrzowski pokonując w finale, w trzech meczach Resovię^[104]. W półfinale Pucharu CEV uległa Guberni Niżny Nowogród^[105]. Po finałach Mistrzostw Polski, Paweł Zatorski ogłosił, że opuszcza drużynę^[106]. Jeszcze w trakcie trwania sezonu Antiga został selekcjonerem Reprezentacji Polski^[107]. Poprowadził on Polaków do złota Mistrzostw Świata 2014^[108]. Statuetkę MVP i najlepszego atakującego całej imprezy otrzymał Mariusz Wlazły^[108].

Kolejny sezon, to brązowy medal Mistrzostw Polski^[109], Superpuchar^[110], 4. miejsce w Lidze Mistrzów^[51]. W drodze do finału rozgrywanego w Berlinie Skra wyeliminowała włoskich gigantów Cucine Lube Treia (tracąc tylko seta^[111]) oraz Sir Safety Perugia^[112]. W „polskim” półfinale uległa Resovii^[51], a w meczu o 3. miejsce Berlin Recycling Volleys^[51]. Najlepszym przyjmującym turnieju wybrano Facundo Conte^[51].

Rozgrywki 2015/2016 to brąz Mistrzostw Polski^[109] Puchar Polski^[113], oraz porażka w dwumeczu z późniejszym triumfatorem rozgrywek Zenitem Kazań, w drugiej rundzie playoff LM^[43][114]. Pod koniec ligi, ze względu na konflikt w drużynie, zwolniono trenera Miguela Falascę, zastąpił go Philippe Blain^[115].

Spore roszady w składzie nastąpiły przed sezonem 2016/2017. Odszedł m.in. jeden z liderów – Facundo Conte^[116], zastąpić go mieli dwaj młodzi polscy przyjmujący Bartosz Bednorz i Artur Szalpuk^[117]. Wicemistrzostwo Polski, finał Pucharu Polski i 11. start w Lidze Mistrzów (porażka z Cucine Lube Civitanova w drugiej rundzie playoff) to krótkie podsumowanie tych rozgrywek^[118].

Z Roberto Piazzą u steru, Michałem Winiarskim jako asystentem (zakończył karierę^[120][121]), Miladem Ebadipourem^[122], oraz Grzegorzem Łomaczem na rozegraniu (zastąpił Nicolasa Uriarte^[123]) zawodnicy Skry sięgnęli po 9. mistrzostwo w PlusLidze 2017/2018. Zajęli 4. miejsce w Klubowych Mistrzostwach Świata^[124] oraz ulegli Cucine Lube Civitanova w pierwszej rundzie playoff LM^[125]. Po sezonie ekipę opuścił Srećko Lisinac^[126].

Kolejny rok, to najgorszy wynik od 16 lat – dopiero 6. pozycja w tabeli^[127], ale też i zwycięstwo w Superpucharze Polski^[128]. W pucharach Skra ponownie uległa Cucine Lube Civitanova, tym razem w półfinale Ligi Mistrzów^[129]. Po sezonie następcą Roberto Piazzy został Michał Mieszko Gogol^[130].

W rozgrywkach 2019/2020, zakończonych przedwcześnie z powodu pandemii koronawirusa, bełchatowianie z bilansem 17 zwycięstw i 7 porażek^[131] zajęli 3. miejsce^[132]. Medali nie przyznawano^[132]. Wywalczyli również awans do Turnieju Finałowego Pucharu Polski, który z powodu pandemii również został odwołany^[133]. Ikona klubu, Mariusz Wlazły ogłosił swoje odejście po 17 latach spędzonych w Bełchatowie^[134]. W okresie transferowym klub pozyskał m.in. Amerykanina Taylora Sandera^[135]. Który w pierwszym sezonie, głównie leczył kontuzje, a „zasłynął” przede wszystkim tym, że po przedłużeniu umowy o kolejny rok, nie stawił się już w klubie (zakończył karierę^[136]). Skra zmuszona była szukać zastępstwa w osobie doświadczonego Holendra z włoskim paszportem – Dicka Kooya^[136]. Latem 2021, trenera M.M. Gogola zastąpił Slobodan Kovač, który nie dotrwał na stanowisku do końca sezonu^[137]. Drużynę w ostatnich meczach poprowadził jego asystent Radosław Kolanek^[137]. Mimo m.in. nowych, znanych, zawodników którzy „przewinęli” się przez skład, jak np. środkowi: Mateusz Bieniek, Norbert Huber, atakujący: Dušan Petković, Bartosz Filipiak, Aleksandar Atanasijević czy przyjmujący Robert Täht^[138][139]. Skra zajęła w sezonach 2020/2021 i 2021/2022, czwarte miejsca – ponosząc, bolesne porażki w wyrównanych meczach o brąz, z Vervią Warszawa Orlen Paliwa 1:2^[c][140], oraz Aluronem CMC Wartą Zawiercie 1:3^[c][141]. Nie kwalifikując się tym samym do rozgrywek Ligi Mistrzów^[141]. Sezon 2022/2023, to bezprecedensowe w dziejach klubu, serie 5., a następnie 8. ligowych porażek z rzędu^[142][143]. Mimo tego, bełchatowianie byli bardzo blisko awansu do fazy playoff^[144]. Nie wywalczyli go jednak, po raz pierwszy, w historii występów klubu w PlusLidze^[144]. Anglik Joel Banks i Włoch Andrea Gardini, który go zastąpił, zostali odpowiednio 5. i 6. szkoleniowcem drużyny w ciągu zaledwie 6. lat^[145]. Z dniem 17 marca, Konrad Piechocki przestał pełnić funkcję prezesa zarządu PGE Skry Bełchatów^[146]. Jako pracownik klubu, był związany ze Skrą od 1999 roku^[146]. Swoje odejście, zapowiedział również środkowy bloku Karol Kłos, który spędził w klubie 13 lat^[147].

Skra z Resovią trzykrotnie spotykały się w finale. W 2009 i 2014 wygrali go bełchatowianie, a w 2012 rzeszowianie.

Po raz pierwszy, obie drużyny zmierzyły się ze sobą, w I lidze serii B w sezonie 2000/2001^[21]. Brak danych co do spotkań w rundzie zasadniczej. Górą w playoffach byli bełchatowianie, którzy wygrali w pięciu meczach^[21].

Skra vs. Resovia (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki	Etap	Wygrane Skry	Bilans	Wygrane Resovii	Źródło
PlusLiga
	Finał	2009, 2014	2:1	2012	[148]
	III miejsce	–	–	–	–
	Półfinał	2010, 2017	2:0	–	[149][150]
	Ćwierćfinał	2005, 2021	2:1	2013	[151][152][153]
Puchar Polski
	Finał	–	–	–	–
	Półfinał	2009, 2011, 2012, 2016	4:0	–	[154][80][87][155]
	Ćwierćfinał	2018	1:1	2010	[156][157]
Superpuchar Polski
	Finał	2012	1:0	–	[158]

Resovia dołączyła do PlusLigi (ówczesny PLS) trzy lata po Skrze, a nastąpiło to w 2004 roku^[73]. Od początku tych zmagań, Skra zanotowała serię aż 20 kolejnych zwycięstw nad ekipą z Rzeszowa, w ciągu pierwszych sześciu lat rywalizacji^[73]. Aż 15 z nich kończyło się wynikiem 3:0^[86]. Na pierwsze, wyjazdowe zwycięstwo, ekipa z województwa podkarpackiego musiała czekać jeszcze dłużej, bo aż osiem lat^[85].

Wielu zawodników, grało w obu klubach^[73]. Pierwszym „resoviakiem”, w barwach Skry był Zbigniew Zieliński (sezon 2001/2002^[31]). Kolejnym był Paweł Woicki (lata 2010–2013). Pierwszy w 2007 roku odwrotną drogę przebył Krzysztof Ignaczak (który później został nawet prezesem tego klubu^[159][160]). Kolejni byli Dawid Gunia^[f] i Maciej Dobrowolski. Pozostali gracze, z przeszłością w obu ekipach to Nicolas Marechal, Maciej Muzaj, Paweł Zatorski, Jakub Kochanowski, Nikołaj Penczew, Marcin Możdżonek, Bartosz Kurek, Robert Täht^[73]. Warto, wymienić też nazwisko Piotra Gruszki, byłego zawodnika Skry, a później trenera Asseco Resovii^[161].

Szkoleniowcy obu klubów

2. Roberto Piazza 2017 – 2019

3. Slobodan Kovač 2021 – 2022

4. Andrea Gardini 2023 –

Aż czterech, byłych szkoleniowców Jastrzębskiego Węgla obejmowało później Skrę – na zdjęciach powyżej, brakuje pierwszego z nich – Waldemara Kuczewskiego (sezon 1999/2000).

Po raz pierwszy, oba zespoły zagrały ze sobą w Ekstraklasie w 3. kolejce sezonu 1999/2000^[4]. 3:1 wygrali bełchatowianie, doznali jednak porażki w meczu rewanżowym^[4].

Skra legitymowała się bardzo dobrym ligowym bilansem meczów z Jastrzębskim Węglem^[162] (47-19^[g]) do czasu zadziwiającej serii 14 porażek z rzędu w PlusLidze w latach 2017–2022^[163][164]. W tym okresie nie mogło „osłodzić” tego nawet zwycięstwo nad nimi w półfinale Superpucharu Polski 2020 rozgrywanego w Arłamowie^[165].

Skra vs. Jastrzębski Węgiel (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki	Etap	Wygrane Skry	Bilans	Wygrane Jastrzębskiego Węgla	Źródło
PlusLiga
	Finał	2006, 2007, 2010	3:0	–	[162]
	III miejsce	2002, 2015	2:0	–	[162]
	Półfinał	2005, 2009, 2012, 2014	4:1	2022	[162][166]
	Ćwierćfinał	–	0:1	2019	[167]
Puchar Polski
	Finał	2012	1:0	–	[168]
	Półfinał	2006, 2007, 2008	3:0	–	[49][169][170]
	Ćwierćfinał	2009	1:1	2013	[171][172]
Superpuchar Polski
	Finał	–	–	–	–

Początek tej rywalizacji przypada na szczyt dominacji ówczesnego Mostostalu (2000 – 2003^[173][22]). Nie powinno więc dziwić to, że bełchatowianie mieli spory problem z pokonaniem utytułowanych rywali^[22]. Z czasem sytuacja uległa zmianie – to Skra zaczęła dominować w lidze (2005 – 2011^[174]). Kędzierzynianie zaś na kilka lat popadli w przeciętność (2005 – 2008^[175]).

Skra vs. ZAKSA (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki	Etap	Wygrane Skry	Bilans	Wygrane ZAKSY	Źródło
PlusLiga
	Finał	2011, 2018	2:1	2017	[176][177][178]
	III miejsce	–	–	–	–
	Półfinał	–	0:2	2002, 2021	[32][153]
	Ćwierćfinał	2015	1:0	–	[179]
Puchar Polski
	Finał	2011, 2016	2:1	2017	[80][177]
	Półfinał	2005	1:0	–	[46]
	Ćwierćfinał	2007, 2008	2:0	–	[169][170]
Superpuchar Polski
	Finał	2014, 2017	2:1	2020	[180][181]

Skra vs. AZS Olsztyn (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki	Etap	Wygrane Skry	Bilans	Wygrane AZS Olsztyn	Źródło
PlusLiga
	Finał	2005	1:0	–	[151]
	III miejsce	–	–	–	–
	Półfinał	2006, 2008	2:1	2004	[41][182][183]
	Ćwierćfinał	2022	1:0	–	[184]
Puchar Polski
	Finał	2005, 2007, 2009	3:0	–	[46][169][154]
	Półfinał	–	–	–	–
	Ćwierćfinał	2020	1:0	–	[185]
Superpuchar Polski
	Finał	–	–	–	–

Już w historycznym, pierwszym meczu Bełchatowa w ekstraklasie, obie drużyny stanęły naprzeciw siebie^[4][5]. Górą byli częstochowianie, którzy wygrali 3:0^[4][5]

Skra vs. AZS Częstochowa (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki	Etap	Wygrane Skry	Bilans	Wygrane AZS Częstochowa	Źródło
PlusLiga
	Finał	2008	1:0	–	[183]
	III miejsce	–	0:1	2004	[41]
	Półfinał	2007	1:0	–	[186]
	Ćwierćfinał	2011	1:0	–	[79]
Puchar Polski
	Finał	2006	1:0	–	[49]
	Półfinał	–	–	–	–
	Ćwierćfinał	–	–	–	–
Superpuchar Polski
	Finał	–	–	–	–

Tradycyjne barwy klubowe zawierają kolory: żółty i czarny^[3].

Obecne logo jest używane od sezonu 2010/2011^[188]. Zostało zaprojektowane przez Ludwika Berezowskiego i zastąpiło stary znak z 2004 roku. Autor, absolwent Paryskiej Akademii Sztuk Pięknych, pracował wcześniej dla takich marek jak Louis Vuitton czy Citroen^[188]. Jest to trzeci logotyp w historii klubu. Posiada dwie wersje: podstawową – żółtą, oraz czarną. Znajduje się m.in. na koszulkach siatkarzy, bandach reklamowych, karnetach, oraz gadżetach i materiałach klubowych^[188][189].

23 stycznia 2013, przed meczem siatkarskiej Ligi Mistrzów z Arkasem Izmir, zaprezentowano pierwszy w historii oficjalny hymn klubu^[191]. Słowa napisał Jacek Cygan, muzykę – Robert Janson^[190]. Dawniej rolę nieoficjalnego hymnu pełniła piosenka zespołu Lady Pank – „Zawsze tam, gdzie ty”^[191], a także utwór rapera Piotra „Stroju” Strożka^[192].

Począwszy od sezonu 2018/2019, siatkarze występują w strojach dostarczonych przez hiszpańską firmę Joma^[193]. Wcześniej, przez kilkanaście lat, partnerem technicznym klubu była włoska Errea^[194][195], a następnie francuska Hungaria Sport^[194]. Na sezon 2012/2013 przygotowano biały komplet, który zastąpił żółty w meczach LM^[196]. Rok później siatkarze Skry występowali w koszulkach na których znajdowały się podobizny ich twarzy^[197]. Był to pierwszy przypadek zastosowania tego pomysłu wśród drużyn sportowych^[198]. Ponadto na koszulkach nie było koloru żółtego, zastąpił go biały uzupełniony złotymi wykończeniami^[198].

domowy, 2009/10[199]

domowy, 2010/11[200], 2011/12[201]

wyjazdowy, 2009/10[199], 2010/11[200], 2011/12[201]

domowy, 2012/13[202]

wyjazdowy, 2012/13[202]

alternatywny (LM), 2012/13[203]

domowy, 2013/14[204]

wyjazdowy, 2013/14[204]

domowy, 2014/15[205]

wyjazdowy, 2014/15[205]

domowy, 2015/16[206]

wyjazdowy, 2015/16[206]

domowy (LM), 2015/16[207]

wyjazdowy (LM), 2015/16[207]

domowy, 2016/17[208]

wyjazdowy, 2016/17[208]

domowy (LM), 2016/17[209]

wyjazdowy (LM), 2016/17[209]

• Adnotacja^[i]:

 Osobny artykuł: Hala „Energia”.

W 1999 r., bełchatowianie przenieśli się z sali Szkoły Podstawowej nr 13 na osiedlu Przytorze, do hali widowiskowo-sportowej KWB Bełchatów^[4]. Od 14 sierpnia 2006 rozgrywają ligowe mecze w Hali „Energia” im. Edwarda Najgebauera, przy ul. Dąbrowskiego 11^[19]. Oddana wówczas do użytku^[19], była jedną z najnowocześniejszych w kraju^[210]. Koszt budowy wyniósł 18 milionów złotych, po połowie sfinansowały go miasto i elektrownia^[211]. Dzięki temu do 2021 r., klub mógł bezpłatnie użytkować obiekt^[211]. Trybuny hali mogą pomieścić do 2700 widzów. Cały obiekt jest klimatyzowany^[19]. Na co dzień, oprócz siatkarzy, korzystają z niego uczniowie Szkoły Podstawowej nr 1, z którą hala sąsiaduje^[19]. Budynek spełnia standardy CEV i można w nim rozgrywać mecze europejskich pucharów^[19]. Planowana jest rozbudowa, w celu zwiększenia pojemności trybun o dodatkowe kilkaset miejsc^[8]. 20 listopada 2016, rewanżowy mecz eliminacji Ligi Mistrzów z PAOK Saloniki, rozegrano w Wieluniu, ponieważ hala Energia gościła 20. Uliczny Bieg „Bełchatowska Piętnastka”^[212].

 Osobny artykuł: Atlas Arena.

W 2008 roku, Skra podjęła się organizacji turnieju finałowego Ligi Mistrzów^[213]. Odbył się w hali MOSiR przy ul. Skorupki w Łodzi^[213]. W grudniu 2009 po raz pierwszy zagrała w łódzkiej Atlas Arenie^[213] (otwarto ją pół roku wcześniej^[214]). Rywalem była drużyna Radnicki Kragujevac^[213]. W 2010 i 2012 roku Skra zorganizowała w niej kolejne turnieje Final Four^[213]. W Atlas Arenie regularnie rozgrywa mecze Ligi Mistrzów^[215], wyjątkiem są spotkania z rywalami mniej atrakcyjnymi dla kibiców, rozgrywane w bełchatowskiej Hali „Energia”^[215]. W sezonie 2009/2010 pobito rekord frekwencji rozgrywek^[216]. Trzy spotkania fazy grupowej obejrzało w Łodzi łącznie 33,5 tys. kibiców^[216], dla porównania spotkania drugiej w rankingu Resovii 12,6 tys.^[216]

Kolejny rekord pobito 30 listopada 2014 podczas wygranego 3:0 meczu „na szczycie” z Resovią^[217]. Na trybunach łódzkiej Atlas Areny zasiadło 12,5 tys. widzów^[217], ustanawiając tym samym nowy rekord frekwencji dla meczu PlusLigi, a także dla meczu siatkówki rozgrywanego w Europie^[218]. Poza tym, był to pierwszy w historii klubu, mecz ligowy w którym występował jako gospodarz poza macierzystym miastem.

W latach 2005–2011 bełchatowianie siedem razy z rzędu wygrali PlusLigę^[12]. We wspomnianym okresie, pięciokrotnie zdobywali też Puchar Polski (lata 2005–2007 oraz 2009, 2011^[12]). W 2012, zdobyli szósty już Puchar Polski^[12], wystąpili także po raz ósmy z rzędu w finale ligi^[13], ale ulegli w nim Resovii, która zakończyła ich hegemonię na krajowych parkietach^[13][220].

Bełchatowianie, trzykrotnie, w Łodzi (2008, 2010, 2012) byli gospodarzami turnieju finałowego Ligi Mistrzów^[j][222]. Za prawo organizacji dwóch pierwszych edycji, musieli każdorazowo, uiścić standardową opłatę na rzecz CEV-u, w wysokości 200 tys. euro^[222][223]. Ze względu na niespotykane gdzie indziej zainteresowanie kibiców oraz ustanawiane rekordy frekwencji na meczach^[223], CEV w 2012 roku, zaoferował klubowi przyznanie kolejnej takiej imprezy, za zaledwie 50 tys. euro^[223][224]. Szefowie federacji, nazwali też Łódź: „Europejską Mekką siatkówki”^[223].

Skra Bełchatów została uznana za najlepiej zorganizowany klub sportowy w Polsce, co miało miejsce podczas gali Nagród Biznesu Sportowego DEMES 2009^[225], a w 2012 roku za najlepszą organizację sportową^[226].

W 2013, klub otrzymał dofinansowanie ze środków unijnych, w celu realizacji programu „PGE Skra Bełchatów sportową perłą województwa łódzkiego”^[228]. Będąc wizytówką regionu bełchatowskiego i całego województwa^[227][229], Skra zobowiązała się do jego formalnej promocji^[227][228] m.in. poprzez organizowanie akcji promocyjnych, edukacyjnych i branżowych na terenie Polski i Europy^[228], a także poprzez rozdawanie gadżetów i broszur promujących Skrę i region podczas wyjazdowych meczów w europejskich pucharach. Klub podjął się również organizacji konferencji tematycznych poświęconych: marketingowi, współpracy z samorządem, mediami oraz sponsorami. Jednocześnie kreując markę „PGE Skry” jako czołowego siatkarskiego klubu na „Starym Kontynencie”^[228]. W sezonach 2012/2013 i 2013/2014 na strojach siatkarzy znajdował się herb województwa łódzkiego^[227][228]. Ponadto umieszczono go także na płycie boiska^[227].

W 2015 Europejska Konfederacja Piłki Siatkowej (CEV) przyznała klubowi nagrodę „Best Press Award” za najlepsze biuro prasowe^[230]. Wcześniej czterokrotnie wyróżniono go drugim miejscem^[230].

Od 2012, jako pierwszy klub siatkarski na świecie^[16], czwarty sportowy w ogóle^[16], a pierwszy (i jedyny) polski^[17][18], współpracuje z UNICEF^[16][17][18]. Oprócz niego sportowymi partnerami organizacji są m.in. kluby piłkarskie: FC Barcelona^[231], Manchester United^[232], Rangers FC^[232] oraz Olympiakos Pireus^[232].

Od 24 czerwca 2010 roku Skra posiada swój oficjalny profil na Facebooku^[k][234]. W grudniu 2013 liczba fanów przekroczyła 100 tys., co sprawiło, że była najpopularniejszym klubem siatkarskim na świecie, który był obecny na tym serwisie społecznościowym^[234][235]. Z kolei na początku 2015 roku, Resovia jako pierwsza przekroczyła liczbę 150 tys. polubień^[236] (przy 135 tys. Skry^[236][237]). Bełchatowska ekipa, jest obecnie druga wśród klubów siatkarskich, ustępując jedynie Resovii^[238]. W klasyfikacji ogólnopolskiej, dla wszystkich dyscyplin sportu, zajmuje 9. miejsce (stan na kwiecień 2020^[239]). Jednocześnie, bełchatowski klub od lat jest najpopularniejszą drużyną sportową w województwie łódzkim^[240][241]. Posiada także, cieszące się dużym zainteresowaniem, profile w serwisach Twitter i Instagram^[237].

Ma wielu sympatyków w Łodzi^[243], a także w Warszawie^{[242][244][245][246][247]}. Jak dotąd, grając w stolicy, Skra mogła liczyć na wsparcie większości kibiców, w meczach z miejscową AZS Politechniką Warszawską^{[242][245][247]}. Mecze tych drużyn, ze względu na liczną widownię, rozgrywa się przeważnie na Torwarze^{[242][244][245]}.

Także w innych polskich miastach, odnotowuje się zwiększone zainteresowanie, towarzyszące meczom lokalnych ekip ze Skrą^{[233][248][249]}. Jak również dopingowanie w nich drużyny przyjezdnych^[233].

Od 2011, w Bełchatowie organizowany jest Ogólnopolski Zlot Kibiców PGE Skry^[250]. Od 2013 roku jest częścią trzydniowego Siatkarskiego Weekendu Mocy^[251]. Gromadzi on kibiców z całego kraju^[250]. Główne punkty to: prezentacja drużyny, mecz pokazowy oraz koncert^[251]. Dotychczas Skra mierzyła się z BBSK Stambuł^[251], Arkasem Izmir^[251], Polonią Londyn^[251] oraz Legią Warszawa^[251]. Wystąpili też następujący artyści: Mrozu^[251], Pectus^[251], Afromental^[251], Video^[251], Future Folk^[251], Sławomir^[252] oraz Smolasty^[253].

Klub ma także licznych fanów wśród Polaków mieszkających w Wielkiej Brytanii^[254], Francji^[254], czy Belgii^[254].

Nr.	Sezon/Okres	Rozgrywki ligowe																	Puchar Polski
		Poziom ligowy	Wynik	Faza zasadnicza						Faza playoff					Ogółem
				Mj	Pkt.	M	W	P	%	Serie	M	W	P	%	M	W	P	%	Wynik	M	W	P	%
1. – 18.	1957 – 1975	bd	bd	bd	Brak danych
19.	1975/1976	III liga	bd	bd
20. – 27.	1976 – 1984	?	bd	bd
28.	1984/1985	III liga	bd	1
29.	1985/1986	III liga	bd	bd
30.	1986/1987	III liga	bd	bd
31.	1987/1988	III liga	bd	bd
32.	1988/1989	III liga	bd	bd
33.	1989/1990	III liga	bd	bd
34.	1990/1991	III liga	bd	bd
35.	1991/1992	III liga	bd	bd
36.	1992/1993	III liga	4	1
37.	1993/1994	III liga	1	bd
38.	1994/1995	II liga	bd
39.	1995/1996	II liga	bd
40.	1996/1997	II liga	1	bd
41.	1997/1998	I liga seria B	4	3
42.	1998/1999	I liga seria B	2	3
43.	1999/2000	I liga seria A	12	bd
44.	2000/2001	I liga seria B	2	2

• awans
• spadek

Poziom rozgrywek:

     najwyższy ogólnokrajowy

     drugi

     trzeci

     czwarty

• Źródła: Historia Skry 1957 – 2000, Historia Skry 2000 – 2009

Nr.	Sezon	PlusLiga																Rozgrywki pucharowe
		Wynik	Faza zasadnicza						Faza playoff					Ogółem				Puchar Polski					Europejskie Puchary (LM, CEV, CHA)						KMŚ					Superpuchar Polski
			Mj	Pkt.	M	W	P	%	Serie	M	W	P	%	M	W	P	%	Wynik	M	W	P	%	Roz	Wynik	M	W	P	%	Wynik	M	W	P	%	Wynik	M	W	P	%
0.	2000/2001	W ówczesnej I lidze serii B																Brak danych					Niezakwalifikowany						Nierozgrywane					Nierozgrywany
1.	2001/2002	3	5	26	18	8	10	44,44	2 – 1	9	6	3	66,66	27	14	13	51,85	III runda	2	1	1	50
2.	2002/2003	6	4	31	18	10	8	55,55	1 – 2	9	4	5	44,44	27	14	13	51,85	1/4	6	5	1	83,33	CEV	FG	5	4	1	80
3.	2003/2004	4	2	41	18	14	4	77,77	1 – 2	13	7	6	53,85	31	21	10	67,74	2	4	2	2	50	CEV	1/8	5	3	2	60
4.	2004/2005	1	1	45	18	15	3	83,33	3 – 0	10	9	1	90	28	24	4	85,71	1	7	7	0	100	CEV	FG	5	4	1	80
5.	2005/2006	1	1	48	18	16	2	88,88	3 – 0	12	9	3	75	30	25	5	83,33	1	7	7	0	100	LM	1/6	12	7	5	58,33
6.	2006/2007	1	1	49	18	17	1	94,44	3 – 0	11	9	2	81,82	29	26	3	75,4	1	15	12	3	80	LM	1/12	12	7	5	58,33
7.	2007/2008	1	1	47	18	16	2	88,88	3 – 0	11	9	2	81,82	29	25	4	86,2	1/2	2	1	1	50	LM	3	8	5	3	62,5
8.	2008/2009	1	1	45	18	15	3	83,33	3 – 0	9	9	0	100	27	24	3	64,8	1	4	3	1	75	LM	1/4	10	5	5	50
9.	2009/2010	1	1	47	18	16	2	88,88	3 – 0	11	9	2	81,82	29	25	4	86,20	1/4	2	1	1	50	LM	3	8	6	2	75	2	5	4	1	80
10.	2010/2011	1	1	73	28	26	2	92,86	2 – 0	7	6	1	85,71	35	32	3	91,42	1	3	3	0	100	LM	1/6	10	7	3	70	2	5	4	1	80
11.	2011/2012	2	1	46	18	16	2	88,88	2 – 1	10	7	3	70	28	23	5	82,14	1	2	2	0	100	LM	2	8	6	2	75	Niezakwalifikowany
12.	2012/2013	5	5	33	18	10	8	55,55	2 – 1	10	7	3	70	28	17	11	60,71	1/4	0	0	2	0	LM	1/12	8	7	1	87,5	3	5	4	1	80	1	1	1	0	100
13.	2013/2014	1	2	52	22	17	5	77,27	3 – 0	9	9	0	100	31	26	5	83,87	1/2	2	1	1	50	CEV	1/2	10	8	2	80	Niezakwalifikowany					Niezakwalifikowany
14.	2014/2015	3	2	64	26	22	4	84,61	2 – 1	11	6	5	54,55	37	28	9	75,67	1/2	3	2	1	66,66	LM	4	12	9	3	75						1	1	1	0	100
15.	2015/2016	3	3	58	26	21	5	80,77	1 – 0	3	3	0	100	29	24	5	82,75	1	3	3	0	100	LM	1/6	10	6	4	60						Niezakwalifikowany
16.	2016/2017	2	3	69	30	25	5	83,33	1 – 1	4	2	2	50	34	27	7	79,41	2	4	3	1	75	LM	1/12	10	6	4	60						Nierozegrany
17.	2017/2018	1	2	72	30	25	5	83,33	2 – 0	4	4	0	100	34	29	5	76,31	2	3	2	1	66,66	LM	1/12	8	3	5	37,5	4	5	2	3	40	1	1	1	0	100
18.	2018/2019	6	6	38	24	14	10	58,33	0 – 2	5	1	4	20	29	15	14	51,72	1/4	1	0	1	0	LM	1/2	10	4	6	40	FG	3	0	3	0	1	1	1	0	100
19.	2019/2020	3	3	50	24	17	7	70,83	Nierozegrana z powodu pandemii COVID- 19					24	17	7	70,83	1/2	1	1	0	100	Klub zrezygnował z udziału w Pucharze Challenge						Niezakwalifikowany					Niezakwalifikowany
20.	2020/2021	4	4	48	26	15	11	57,69	1 – 2	8	4	4	50	34	19	15	55,88	Niezakwalifikowany					LM	1/4	8	4	4	50						2	2	1	1	50
21.	2021/2022	4	3	60	26	21	5	80,77	1 – 2	9	3	6	33,33	35	24	11	68,57	1/8	2	1	1	50	CEV	1/2	10	9	1	90						Niezakwalifikowany
22.	2022/2023	?	?	?	?	?	?	?	Niezakwalifikowany					?	?	?	?	Niezakwalifikowany					CEV	1/2	11	9	2	81,81
Ogółem:	22 sezony	śr. 2,45	śr. 2,47	1042	460	356	104	77,39	39 – 15	175	123	52	70,29	635	479	156	75,43	–	74	56	18	75,68	Razem:	–	180	119	61	66,11	–	23	14	9	60,87	–	6	5	1	83,33

• Źródła: Portal Siatka.org, sekcja: Wyniki, Oficjalna strona PlusLigi, sekcja: Tabela, Oficjalna strona Skry – zakładka Sukcesy

• Najwięcej mistrzostw z rzędu – 7.
• Najwięcej medali z rzędu – 8.
• Najwięcej finałów z rzędu – 8.
• Najwięcej pierwszych miejsce po fazie zasadniczej z rzędu – 8.
• Najwięcej punktów w sezonie – 73 punkty.
• Najdłuższa seria zwycięstw w fazie zasadniczej – 24 mecze.
• Najwięcej zwycięstw w sezonie – 26.
• Najlepszy bilans po fazie zasadniczej – (17 – 1).
• Najwyższy procent zwycięstw po fazie zasadniczej – 94,44%.
• Najwyższy procent zwycięstw w fazie zasadniczej ogółem – 77,39%.
• Najwyższy procent zwycięstw w fazie playoff ogółem – 70,29%.
• Najwyższy procent zwycięstw ogółem – 75,43%.
• Najlepszy stosunek setów ogółem – (+811).
• Najlepszy stosunek „małych punktów” ogółem – (+4666).
• Najwięcej zwycięstw w Superpucharze Polski – 4.
• Najwięcej udziałów w Lidze Mistrzów – 14.
• Najwięcej udziałów w Lidze Mistrzów z rzędu – 8.
• Każdorazowo wychodziła z grupy w Lidze Mistrzów – 14.
• Najwięcej udziałów w Europejskich Pucharach – 20.
• Najwięcej udziałów z rzędu w Europejskich Pucharach – 17.
• Najwięcej meczów w Europejskich Pucharach – 180.
• Najwięcej wygranych meczów w Europejskich Pucharach – 119.
• Najwyższy procent zwycięstw w Europejskich Pucharach – 66,11%.
• Najwięcej medali Klubowych Mistrzostw Świata – 3.
• Najwięcej udziałów w Klubowych Mistrzostwach Świata – 5.
• Najwięcej rozegranych meczów w Klubowych Mistrzostwach Świata – 23.

Ostatnia aktualizacja 30 marca 2023 – opracowanie na podstawie sekcji Bilans sezon po sezonie. Uwzględnione wyłącznie kluby PlusLigi.

Sukcesy (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
PlusLiga
	Mistrz	9	2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2014, 2018
	Wicemistrz	2	2012, 2017
	Brązowy medalista	3	2002, 2015, 2016
	IV Miejsce	3	2004, 2021, 2022
Puchar Polski
	Zdobywca	7	2005, 2006, 2007, 2009, 2011, 2012, 2016
	Finalista	3	2004, 2017, 2018
	Półfinalista	4	2008, 2014, 2015, 2020
Superpuchar Polski
	Zdobywca	4	2012, 2014, 2017, 2018
	Finalista	1	2020
Liga Mistrzów
	Zwycięzca	–	–
	Finalista	1	2012
	Brązowy medalista	3	2008, 2010, 2019
	IV Miejsce	1	2015
Puchar CEV
	Zwycięzca	–	–
	Finalista	–	–
	Półfinalista	3	2014, 2022, 2023
Klubowe Mistrzostwa Świata
	Zwycięzca	–	–
	Finalista	2	2009, 2010
	Brązowy medalista	1	2012
	IV Miejsce	1	2017

• Źródło^[12]:

• Turniej 90. lecia PGE Skry Bełchatów
  • 2. miejsce (1x): 2020
• Źródło^[255]
• PreZero Grand Prix PLS
  • 2. miejsce (1x): 2020
• Źródło^[256]
• Memoriał im. Zdzisława Ambroziaka:
  • 1. miejsce (4x): 2007, 2008, 2009, 2012
  • 2. miejsce (1x): 2010
  • 4. miejsce (1x): 2015
• Źródło^{[257][258][259]}:
• Memoriał im. Arkadiusza Gołasia:
  • 1. miejsce (3x): 2008, 2009, 2013
  • 2. miejsce (1x): 2012
  • 3. miejsce (1x): 2010
• Źródło^{[260][261][262][263][264]}:
• Turniej „Giganci Siatkówki”:
  • 1. miejsce (6x): 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017
  • 2. miejsce (1x): 2019
• Źródło^{[265][266][267][268][269][270]}:
• Turniej w Krośnie:
  • 1. miejsce (1x): 2016
• Źródło^[271]:
• London Legacy Cup:
  • 2. miejsce (1x): 2015
• Źródło^[272]:
• Turniej w Elblągu:
  • 3. miejsce (1x): 2015
• Źródło^[273]:
• Turniej Mistrzów o Puchar Prezesa PLPS:
  • 2. miejsce (1x): 2011
• Źródło^[274]:
• Turniej w Sosnowcu:
  • 3. miejsce (1x): 2004
• Źródło^[275]:
• Turniej w Miliczu:
  • 3. miejsce (1x): 2003
• Źródło^[276]:

 Osobny artykuł: Skra Bełchatów w europejskich pucharach.

 Osobny artykuł: Skład Skry Bełchatów w poszczególnych ligowych sezonach.

Sztab szkoleniowy

• Trener: Gheorghe Crețu
• Asystent trenera: Kamil Nalepka
• Asystent trenera: Mateusz Nykiel
• Statystyk: Jakub Nalepka
• Trener przygotowania fizycznego: Gioele Rosellini
• Lekarz: Wojciech Łucarz
• Fizjoterapeuta: Dominika Bogaczyk
• Fizjoterapeuta: Tomasz Kuciapiński
• Menadżer drużyny: Weronika Kubiak

Nr	Imię i nazwisko	Data ur.	Wzrost	Pozycja
3	Wiktor Nowak	1999	186	4 rozgrywającyrozgrywający
4	Rafał Buszek	1987	196	5 liberolibero
7	Bartłomiej Lemański	1996	217	3 środkowyśrodkowy
9	Łukasz Wiśniewski	1989	198	3 środkowyśrodkowy
11	Miran Kujundžić	1997	196	2 przyjmującyprzyjmujący
12	Grzegorz Łomacz	1987	187	4 rozgrywającyrozgrywający
13	Mateusz Nowak	2004	214	3 środkowyśrodkowy
14	Žiga Štern	1994	193	2 przyjmującyprzyjmujący
15	Michał Szalacha	1994	202	3 środkowyśrodkowy
16	David Dinculescu	2004	195	2 przyjmującyprzyjmujący
17	Amin Esma’ilneżad	1996	203	1 atakującyatakujący
18	Pavle Perić	1998	207	2 przyjmującyprzyjmujący
22	Krystian Walczak (do 06.11.2024)	2001	212	1 atakującyatakujący
59	Kajetan Marek	1994	186	5 liberolibero

– kapitan drużyny.

Przyszli	Odeszli
Sezon 2024/2025
Amin Esma’ilneżad (Rana Werona)	Ilija Petkow (Spacer’s de Toulouse)
Miran Kujundžić (Galatasaray HDI Sigorta Stambuł)	Adrian Aciobăniței (Brand Group Alanya Belediyespor)
Pavle Perić (Cisterna Volley)	Benjamin Diez (Pallavolo Padwa)
Žiga Štern (Ślepsk Malow Suwałki)	Dawid Konarski[278] (Al Nassr VC)
David Dinculescu (CSM Constanța)	Mateusz Poręba (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
Michał Szalacha (Aluron CMC Warta Zawiercie)	Bartłomiej Lipiński[279] (Exact Systems Hemarpol Częstochowa)
Rafał Buszek (Enea Czarni Radom)	Przemysław Kupka[280] (Hypo Tirol Innsbruck)
Krystian Walczak (SKV Montana)	Błażej Bień (BKS Visła Bydgoszcz) - wypożyczenie
Artur Brzostowicz (Eco-Team AZS Stoelzle Częstochowa)	Artur Brzostowicz (AZS AGH Kraków) - wypożyczenie[281]
Błażej Bień (Eco-Team AZS Stoelzle Częstochowa)	Pierre Derouillon[282] (Paris Volley)
	Jakub Rybicki (szuka klubu)
w trakcie sezonu
	Krystian Walczak[283] (Ansan OK Savings Bank OKman)
Sezon 2023/2024[284]
Benjamin Diez (Tours VB)	Filippo Lanza (Gioiella Prisma Taranto)
Pierre Derouillon (Tours VB)	Aleksandar Atanasijević (Lokomotiw Nowosybirsk)
Adrian Aciobăniţei (Chaumont VB 52)	Mihajlo Mitić (Hebei Baoding Woli)
Łukasz Wiśniewski (Jastrzębski Węgiel)	Lukáš Vašina (GKS Katowice)
Dawid Konarski (Aluron CMC Warta Zawiercie)	Dick Kooy (Fenerbahçe HDI Sigorta Stambuł)
Mateusz Mika (Türşad)	Mateusz Bieniek (Aluron CMC Warta Zawiercie)
Bartłomiej Lipiński (Indykpol AZS Olsztyn)	Karol Kłos (Asseco Resovia Rzeszów)
Mateusz Poręba (Indykpol AZS Olsztyn)	Jędrzej Gruszczyński (Projekt Warszawa)
Bartłomiej Lemański (Cerrad Enea Czarni Radom)	Wiktor Musiał (KS Lechia Tomaszów Mazowiecki)
Wiktor Nowak (Cerrad Enea Czarni Radom)	Robert Milczarek (koniec kariery)
Przemysław Kupka (PSG KPS Siedlce)	Dawid Gunia (koniec kariery)
Kajetan Marek (MKS Będzin)	Kacper Piechocki (szuka klubu)
Mateusz Nowak (SMS PZPS Spała)
w trakcie sezonu
Ilija Petkow (Chebyr Pazardżik)	Mateusz Mika (rozwiązanie kontraktu za porozumieniem stron)
Sezon 2022/2023[285]
Filippo Lanza (Shanghai Golden Age)	Milad Ebadipur (Allianz Milano)
Lukáš Vašina (VK ČEZ Karlovarsko)	Robert Täht (Sao Jose Dos Campos)
Jakub Rybicki (Lindemans Aalst)	Mikołaj Sawicki (Trefl Gdańsk) – wypożyczenie
Wiktor Musiał (MKS Będzin)	Damian Schulz (Cerrad Enea Czarni Radom)
Dawid Gunia (Cuprum Lubin)
Bartłomiej Janus (KS Lechia Tomaszów Mazowiecki)
Wypożyczeni w trakcie sezonu
Jędrzej Gruszczyński (Aluron CMC Warta Zawiercie)	Sebastian Adamczyk (GKS Katowice)
Sezon 2021/2022[139]
Aleksandar Atanasijević (Sir Safety Conad Perugia)	Taylor Sander (koniec kariery)
Dick Kooy (Itas Trentino)	Dušan Petković (Verva Warszawa Orlen Paliwa)
Robert Täht (Asseco Resovia Rzeszów)	Milan Katić (LUK Politechnika Lublin)
Damian Schulz (Indykpol AZS Olsztyn)	Norbert Huber (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
	Bartosz Filipiak (LUK Politechnika Lublin)
	Przemysław Kupka (wypożyczony, KKS Mickiewicz Kluczbork)
Sezon 2020/2021[138]
Taylor Sander (powrót po przerwie)	Mariusz Wlazły (Trefl Gdańsk)
Mateusz Bieniek (wypożyczony z Cucine Lube Civitanova)	Jakub Kochanowski (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
Bartosz Filipiak (Trefl Gdańsk)	Kamil Droszyński (AZS Olsztyn)
Mikołaj Sawicki (KPS Siedlce)	Artur Szalpuk (Verva Warszawa Orlen Paliwa)
Sebastian Adamczyk (KPS Siedlce)	Piotr Orczyk (Aluron Virtu Warta Zawiercie)
Mihajlo Mitić (Black Volley Beskydy)	Przemysław Kupka (wypożyczony, KPS Siedlce)
Przemysław Kupka (SMS PZPS Spała)
Sezon 2019/2020[286]
Michał Mieszko Gogol (I trener AZS Olsztyn)	Roberto Piazza (I trener Power Volley Milano)
Radosław Kolanek (II trener, drużyna juniorów)	Michał Winiarski (II trener, Trefl Gdańsk)
Dusan Petković (Argos Volley)	Patryk Czarnowski (Warta Zawiercie)
Norbert Huber (Czarni Radom)	Renee Teppan (Stade Poitevin)
	David Fiel Rodriguez (Tourcoing LM)
Sezon 2018/2019[287]
Artur Szalpuk (Trefl Gdańsk)	Bartosz Bednorz (Modena Volley)
Jakub Kochanowski (AZS Olsztyn)	Srećko Lisinac (Trentino Volley)
Renee Teppan (Trentino Volley)	Szymon Romać (Cambrai Volley)
Piotr Orczyk (Volleyteam Roeselare)	Marcin Janusz (Trefl Gdańsk)
Kamil Droszyński (Czarni Radom)	Nikołaj Penczew (Stocznia Szczecin)
	Aleksandar Nedeljković (AZS Częstochowa)
w trakcie sezonu
David Fiel Rodriguez (bez klubu)[288])
Sezon 2017/2018[289]
Roberto Piazza (I trener Modena Volley)	Philippe Blain (I trener Reprezentacja Japonii)
Szymon Romać (Trefl Gdańsk)	Krzysztof Stelmach (II trener AZS Częstochowa)
Patryk Czarnowski (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)	Michał Winiarski (koniec kariery, II trener)
Grzegorz Łomacz (Cuprum Lubin)	Nicolás Uriarte (Sada Cruzeiro Vôlei)
Aleksandar Nedeljković (Kosovska Mitrovica)	Artur Szalpuk (Trefl Gdańsk)
Milad Ebadipur (Sarmajeh Bank VC)	Jurij Hładyr (Fenerbahce Stambuł)
Milan Katić (Łuczniczka Bydgoszcz)	Mariusz Marcyniak (Warta Zawiercie)
	Bartosz Kurek (Ziraat Bankası Ankara)
Sezon 2016/2017[290]
Bartosz Bednorz (AZS Olsztyn)	Facundo Conte (Shanghai Weibo)
Artur Szalpuk (Czarni Radom)	Nicolas Maréchal (Büyükşehir Belediyesi Stambuł)
Nikołaj Penczew (Asseco Resovia Rzeszów)	Israel Rodríguez (Unicaja Almería)
Dražen Luburić (LPR Piacenza)	Marcel Gromadowski (Łuczniczka Bydgoszcz)
Jurij Hładyr (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)	Andrzej Wrona (AZS Politechnika Warszawska)
w trakcie sezonu
Bartosz Kurek (JT Thunders[291])	Dražen Luburić (JT Thunders)
Sezon 2015/2016[292]
Marcin Janusz (powrót z wypożyczenia, Effector Kielce[293])	Wojciech Włodarczyk (Cuprum Lubin)
Robert Milczarek (MKS Będzin)	Ferdinand Tille (TSV Herrsching)
Mariusz Marcyniak (AZS Częstochowa)	Maciej Muzaj (Jastrzębski Węgiel)
Marcel Gromadowski (Cuprum Lubin)	Aleksa Brđović (Gazprom-Jugra Surgut)
Mihajlo Stanković (OK Vojvodina Nowy Sad)
w trakcie sezonu
Philippe Blain (I trener)	Miguel Ángel Falasca (I trener)
Israel Rodríguez (Ziraat Bankası Ankara[294][295])
Sezon 2014/2015[296]
Srećko Lisinac (powrót z wypożyczenia, SCC Berlin[297])	Stephane Antiga (koniec kariery; trener reprezentacji Polski)
Kacper Piechocki (powrót z wypożyczenia, AZS Częstochowa[298])	Daniel Pliński (Czarni Radom)
Ferdinand Tille (Generali Unterhaching)	Paweł Zatorski (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
Nicolas Marechal (Jastrzębski Węgiel)	Samuel Tuia (Galatasaray Stambuł)
Piotr Badura (SMS PZPS Spała)
Michał Winiarski (Fakieł Nowy Urengoj)
Sezon 2013/2014[299]
Miguel Angel Falasca (Ural Ufa – koniec kariery; I trener)	Jacek Nawrocki (trener, SMS Spała[300])
Stephane Antiga (Delecta Bydgoszcz)	Maciej Bartodziejski (II trener;?)
Andrzej Wrona (Delecta Bydgoszcz)	Wytze Kooistra (Czarni Radom)
Nicolas Uriarte (Boca Rio Uruguay Insurance)	Dante Boninfante (Marmi Lanza Werona)
Wojciech Włodarczyk (Posojilnica AICH/DOB)	Michał Winiarski (Fakieł Nowy Urengoj)
Facundo Conte (Dynamo Krasnodar)	Aleksandar Atanasijević (Sir Safety Perugia)
Samuel Tuia (Kuzbass Kemerowo)	Michał Bąkiewicz (AZS Częstochowa)
Aleksa Brdjovic (Partizan Belgrad)	Paweł Woicki (AZS Politechnika Warszawska[301])
	Konstantin Čupković (Sir Safety Perugia)
Sezon 2012/2013[302]
Yosleyder Cala (Tours VB)	Miguel Angel Falasca (Ural Ufa)
Dejan Vinčić (ACH Volley Lublana)	Bartosz Kurek (Dynamo Moskwa)
Dante Boninfante (w trakcie sezonu, Al Arabi Ad-Dauha[303])	Robert Milczarek (Effector Kielce[304])
Maciej Muzaj (w trakcie sezonu, Gwardia Wrocław[305][306])	Marcin Możdżonek (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
	Yosleyder Cala (w trakcie sezonu, Ziraat Bankası Ankara[307][308])
	Dejan Vinčić (w trakcie sezonu, bez klubu[303][309])
Sezon 2011/2012[310]
Konstantin Čupković (M. Roma Volley)	Stephane Antiga (Delecta Bydgoszcz)
Wytze Kooistra (Pallavolo Modena)	Jakub Novotny (Jihostroj Czeskie Budziejowice)
Robert Milczarek (Siatkarz Wieluń)	Radosław Wnuk (?)
Aleksandar Atanasijević (Partizan Belgrad)
Sezon 2010/2011[311]
Paweł Zatorski (powrót z wypożyczenia, AZS Częstochowa[312])	Piotr Gacek (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
Karol Kłos (powrót z wypożyczenia, AZS Politechnika Warszawska[313])	Maciej Dobrowolski (Fart Kielce)
Paweł Woicki (Delecta Bydgoszcz)
Sezon 2009/2010[314]
Maciej Bartodziejski (Siatkarz Wieluń – koniec kariery; II trener)	Daniel Castellani (trener reprezentacji Polski)
Jakub Novotny (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)	Janne Heikkinen (?)
Michał Winiarski (Trentino Volley)	Paweł Maciejewicz (AZS Politechnika Warszawska)
	Jakub Jarosz (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
	Dawid Murek (AZS Częstochowa)
Sezon 2008/2009[315]
Piotr Gacek (AZS Częstochowa)	Krzysztof Stelmach (koniec kariery; trener ZAKS-y Kędzierzyn-Koźle[316])
Dawid Murek (Jastrzębski Węgiel)	Alex Damiao (?)
Miguel Angel Falasca (Drac Palma Mallorca)	Robert Milczarek (AZS Politechnika Warszawska)
Jakub Jarosz (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)	Piotr Gruszka (Arkas Spor Izmir)
Bartosz Kurek (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)	Bartłomiej Neroj (AZS Politechnika Warszawska)
Marcin Możdżonek (AZS Olsztyn)	Dan Lewis (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
Sezon 2007/2008[317]
Stephane Antiga (Mallorca)	Krzysztof Ignaczak (Resovia)
Daniel Pliński (Jastrzębski Węgiel)	Jewgienij Iwanow (Jastrzębski Węgiel)
Michał Bąkiewicz (AZS Olsztyn)	Michał Chadała (Gwardia Wrocław)
Dominik Witczak (Skra II Bełchatów)
Mikołaj Sarnecki (Skra II Bełchatów)
Alex Damiao (Maccabi Tel-Aviv)
Sezon 2006/2007[318]
Daniel Castellani (I trener; Origenes Bolivar)	Ireneusz Mazur (I trener; AZS Olsztyn)
Jewgienij Iwanow (Fakieł Nowy Urengoj)	Jarosław Sobczyński (Joker Piła)
Janne Heikkinen (Taranto)	Damian Dacewicz (koniec kariery[319])
Piotr Gruszka (AZS Olsztyn)	Andrzej Stelmach (AZS Częstochowa)
Dan Lewis (Montpellier Université Club VB)	Robert Szczerbaniuk (AZS Częstochowa)
Bartłomiej Neroj (Skra II Bełchatów)	Michał Winiarski (Trentino Volley)
	Witalij Kiktiew (?)
Sezon 2005/2006[320]
Michał Winiarski (AZS Częstochowa)	Dariusz Szulik (KP PE Sosnowiec)
Maciej Dobrowolski (Aon hotVolleys Wiedeń)	Władimir Kastornow (Neftyanik Jarosław)
Krzysztof Stelmach (Edilbasso and Partners Padova)	Piotr Gruszka (AZS Olsztyn)
Witalij Kiktiew (Lokomotiw Charków)	Bartłomiej Neroj (Skra II Bełchatów[321])
Jarosław Sobczyński (Górnik Radlin)
Sezon 2004/2005
Robert Szczerbaniuk (Mostostal Azoty Kędzierzyn-Koźle)	Michał Ruciak (AZS Olsztyn)
Damian Dacewicz (KP PE Sosnowiec)	Michał Bąkiewicz (AZS Olsztyn)
Piotr Gruszka (Tourcoing LM)	Adam Nowik (Fakieł Nowy Urengoj)
Michał Chadała (Mostostal Azoty Kędzierzyn-Koźle)	Tomas Kalnins (liga łotewska)
Władimir Kastornow (Dynamo Kazań)	Tomasz Skalski (?)
	Marcin Kocik (AZS Częstochowa[322])
Sezon 2003/2004[323]
Andrzej Stelmach (AZS Częstochowa)	Łukasz Żygadło (KP PE Sosnowiec)
Krzysztof Ignaczak (AZS Częstochowa)	Sławomir Kudłaczewski (KP PE Sosnowiec)
Dariusz Szulik (Morze Szczecin)	Leszek Czerlonek (koniec kariery)
Robert Milczarek (Skra II Bełchatów)	Sergiej Bielański (liga rosyjska)
Michał Ruciak (Morze Szczecin)	Robert Prygiel (Gazprom Surgut)
Tomas Kalnins (liga estońska[324])	Maciej Bartodziejski (SPS Zduńska Wola)
Michał Bąkiewicz (AZS Częstochowa)	Piotr Szulc (AZS Politechnika Warszawska)
Ireneusz Mazur (I trener; Morze Szczecin[325])	Jakub Bednaruk (BBTS Bielsko-Biała)
Mariusz Wlazły (w trakcie sezonu, SPS Zduńska Wola[326])	Wiesław Czaja (I trener; Skra KPS Bełchatów[327])
Sezon 2002/2003[21]
Radosław Wnuk (Morze Szczecin[328])	Zbigniew Zieliński (Ales[329])
Łukasz Żygadło (Czarni Radom[330])	Tomasz Rosa (Stal Nysa[331])
Marcin Kocik (Czarni Radom[322])	Tomasz Paluch (grający trener w Stelmet AZ UZ Zielona Góra[332])
Bartłomiej Neroj (SMS PZPS Spała[333])
Sezon 2001/2002[21][334]
Zbigniew Zieliński (Martigues[335])	Robert Malicki (koniec kariery)
Jakub Bednaruk (Czarni Radom[335])	Jacek Nawrocki (koniec kariery; II trener)
Grzegorz Szymański (wypożyczony z AZS Częstochowa)	Marek Kwieciński (koniec kariery)
Sławomir Kudłaczewski (Czarni Radom[335])	Grzegorz Kosatka (Górnik Radlin)
Paweł Maciejewicz (Stilon Gorzów[335])	Jacek Pasiński (Wifama Łódź[336])
Sergiej Bielański (?)	Krzysztof Domagała (Lokator Zduńska Wola)
Tomasz Rosa (Len Żyrardów[335])	Grzegorz Szymański (w trakcie sezonu, powrót do AZS Częstochowa)
Adam Nowik (w trakcie sezonu, Czarni Radom)
Robert Prygiel (w trakcie sezonu, Czarni Radom)