Piwnicki (Lubicz odmienny) − polski herb szlachecki, odmiana herbu Lubicz.
Opis herbu
[edytuj | edytuj kod]Opis z wykorzystaniem klasycznych zasad blazonowania:
W polu błękitnym podkowa srebrna ocelami do dołu, pomiędzy nimi i na barku takiż krzyż kawalerski. Klejnot: nad hełmem w koronie samo godło pomiędzy dwoma trąbami srebrnymi. Labry błękitne podbite srebrem.
Najwcześniejsze wzmianki
[edytuj | edytuj kod]Herb wzmiankowany przez Kaspra Niesieckiego w Koronie polskiej w 1740 roku. Niesiecki powołuje się na wcześniejszy rękopis O familiach pruskich[2]. Herb wymienia także kolejne wydanie Niesieckiego z 1841 roku[3]. M.in. za Niesieckim herb przytacza też Juliusz Karol Ostrowski w 1906 roku[4]. Opis herbu pojawił się też u Uruskiego w 1917 roku[5].
Rodzina Piwnickich pochodzi z Prus Królewskich, gdzie wzmiankowana miała być już w XVI wieku. Nazwisko pochodzi od majątku rodowego Piwnice, a pierwotnym nazwiskiem miało być von Leibitz. W XVII i XVIII wieku należeli do zamożniejszych rodzin województwa chełmińskiego. Posiadali m.in. Zelgno, Wapno i Galczewo. Jedna jej linia otrzymała w 1844 roku hrabiowski tytuł pruski (zob. Piwnicki Hrabia)[5][3][4].
Herbowni
[edytuj | edytuj kod]Jedna rodzina herbownych (herb własny):
Piwnicki z przydomkiem von Leibitz, który to miał być jej pierwotnym nazwiskiem przed przyjęciem nazwiska od majątku Piwnice[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tadeusz Gajl: Herby szlachty Polski. Od średniowiecza do 1918 roku. Brzezia Łąka: Poligraf, 2023, s. 245. ISBN 978-83-8308-093-2.
- ↑ Kasper Niesiecki: Korona Polska przy Złotey Wolnosci Starożytnemi Rycerstwa Polskiego y Wielkiego Xięstwa Litewskiego Kleynotami, Naywyższymi Honorami, Heroicznym Męstwem y odwagą, Wytworną Nauką a naypierwey Cnotą, Pobożnością y Swiątobliwością Ozdobiona. T. 3. Lwów: Drukarnia Jezuitów, 1740, s. 607.
- ↑ a b Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 7. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 317-318.
- ↑ a b Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. Cz. 2: Opisy herbów. Warszawa: Główny skład Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1906, s. 265.
- ↑ a b c Seweryn Uruski: Rodzina. Herbarz szlachty polskiej. T. 14. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1917, s. 90.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Herb Piwnicki z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla