Postawa naturalna (zwana także spontaniczną) – postawa językowa charakteryzująca się traktowaniem języka jako naturalnego dobra społecznego oraz przestrzeganiem tzw. naturalnej normy językowej (świadomej, ale nieskodyfikowanej formalnie), tj. zwyczajowych reguł mówienia przyjętych w danej grupie^[1].

Badacze przypuszczają, że taka postawa jest rozpowszechniona wśród użytkowników niestandardowych odmian języka: gwar ludowych i środowiskowych. W mniejszym zakresie dotyczy to języka zawodowego, ponieważ posługiwanie się profesjonalizmami wymaga większej świadomości językowej. W przeciwieństwie do indyferentyzmu postawa naturalna charakteryzuje się pojmowaniem języka jako wartości naturalnej oraz traktowaniem go jako jednego ze składników społecznego zachowania^[2].

• AndrzejA. Markowski AndrzejA., Kultura języka polskiego. Teoria. Zagadnienia leksykalne, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, ISBN 83-01-14526-9 .