Rob Simmons

Pełne imię i nazwisko	Robert A. Simmons
Data i miejsce urodzenia	19 kwietnia 1989 Theodore
Wzrost	200 cm
Masa ciała	115 kg
Rugby union
Pozycja	wspieracz
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 2007– Sunnybank (klub) 2007 East Coast Aces (ARC) 6 (5) 2009– Reds (Super Rugby) 81 (15) 2014 Queensland Country (ARC) 0 (0)
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 2006  Australia U-18 3 (5) 2007  Australia U-19 5 (10) 2008–2009  Australia U-20 9 (10) 2010–  Australia 98 (15)
↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 16 listopada 2014 r. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 7 września 2019 r.
Dorobek medalowy Puchar świata brąz Nowa Zelandia 2011 srebro Anglia 2015 Mistrzostwa świata U-19 brąz Irlandia 2007

Rob Simmons (ur. 19 kwietnia 1989 w Theodore) – australijski rugbysta grający na pozycji wspieracza w zespole Reds oraz w reprezentacji narodowej. Triumfator Super Rugby i Pucharu Trzech Narodów w sezonie 2011 oraz dwukrotny medalista pucharu świata.

Urodził się w niewielkim miasteczku Theodore, skąd pochodził również tenisista Malcolm Anderson^[1], i dorastał uprawiając rugby league^[2]. Z uwagi na brak szkół w okolicy przeniósł się do The Southport School, gdzie zaczął grać w rugby union. W latach 2005–2006 występował w pierwszej drużynie tej szkoły, w drugim z nich zwyciężając w rozgrywkach GPS, a wraz z nim grali James Slipper, Jono Lance i Ben Tapuai^[3][4][5].

W sierpniu i wrześniu 2007 roku zagrał w sześciu spotkaniach zespołu East Coast Aces w jedynym rozegranym sezonie rozgrywek Australian Rugby Championship zdobywając jedno przyłożenie, w tym czasie związał się też z lokalnym klubem Sunnybank^[6][7][8]. W 2007 roku był także członkiem Akademii Reds^[9]. Rok później otrzymał tzw. rookie contract, a od sezonu 2009 kontrakt zawodowy^[10] i w kolejnych latach był stałym punktem zespołu^{[11][12][13][14][15]}. W 2013 roku zaliczył pięćdziesiąty występ w stanowych barwach^[16], zaś jego największym sukcesem było zwycięstwo w Super Rugby w sezonie 2011^[17].

W inauguracyjnej edycji National Rugby Championship został przydzielony do zespołu Queensland Country^[18], nie zagrał jednak w żadnym spotkaniu z uwagi na obowiązki w kadrze.

Był stypendystą ogólnokrajowego programu National Talent Squad^[19]. W stanowych barwach występował w mistrzostwach kraju U-16 w roku 2005^[20], a drużyna, w skład której wchodzili również Rod Davies, Ben Tapuai i James Slipper^[21][22], zajęła drugą lokatę^[23]. Rok później, z Quade'em Cooperem, Daviesem i Tapuai, uplasował się na czwartej lokacie mistrzostw Australii w kategorii U-18^[24][25]. Otrzymał następnie powołanie do kadry Australian Schoolboys^[26] i wystąpił we wszystkich trzech testmeczach rozegranych w tym roku^{[27][28][29][30]}.

W 2007 roku znalazł się w składzie reprezentacji U-19^[31], która zajęła trzecie miejsce w mistrzostwach świata w tej kategorii wiekowej^[32]. Na tym turnieju zagrał jako podstawowy wspieracz we wszystkich pięciu spotkaniach zdobywając dwa przyłożenia^{[33][34][35][36][37]}. W latach 2008 i 2009 wziął natomiast udział w mistrzostwach świata juniorów z reprezentacją U-20 w dziewięciu spotkaniach zaliczając dwa przyłożenia^[38].

Jego pierwszy kontakt z seniorskim poziomem reprezentacyjnym nastąpił w drużynie Australian Barbarians w meczu z reprezentacją Anglii, zaś oficjalny debiut w barwach Wallabies zaliczył przeciwko RPA w ramach Pucharu Trzech Narodów 2010. Do końca roku wystąpił łącznie w sześciu test meczach, w spotkaniu z Włochami po raz pierwszy wychodząc w podstawowej piętnastce, a podczas listopadowego tournée zagrał jeszcze z Leicester Tigers i Munster^[39][40][41]. W zakończonym pierwszym od dziesięciu lat triumfem Australijczyków Pucharze Trzech Narodów 2011^[41][42] kierował już formacją autową^[43]. Zyskał także miejsce w kadrze Robbie'ego Deansa na odbywający się w Nowej Zelandii Puchar Świata w Rugby 2011^[44]. Wystąpił na tym turnieju w sześciu z siedmiu meczów zakończonej na trzecim miejscu kampanii Australijczyków^[45][46], a następnie w minitournée obejmującym spotkania z Walią^[47] i Barbarians^[48]. W tym roku jego bilans powiększył się zatem o kolejnych dziesięć testmeczów^[41][49].

Kolejny sezon rozpoczął od występów we wszystkich czterech czerwcowych meczach ze Szkocją i Walią. Nie zyskał jednak uznania selekcjonera podczas The Rugby Championship 2012, jedynie dwukrotnie wchodząc na boisko z ławki rezerwowych, zaś jesienną wyprawę do Europy zakończył już po pierwszym spotkaniu z powodu ośmiotygodniowego zawieszenia za niebezpieczną szarżę^[50][51]. W roku 2013 opuścił tylko jeden z piętnastu testmeczów, grając m.in. podczas tournée British and Irish Lions 2013^[52], a za kadencji Ewena McKenzie stał się podstawowym zawodnikiem drugiej linii młyna australijskiej reprezentacji^[53][54], choć raz w wyjściowej piętnastce pojawił się na pozycji numer sześć^[55][56][57]. Pozostał także graczem wyjściowej piętnastki, gdy pieczę nad Wallabies objął Michael Cheika.

• Swoją grę wzorował na takich zawodnikach jak John Eales, Nathan Sharpe czy Daniel Vickerman^[58][59][60].

• Rob Simmons – ESPN Scrum Profile. espnscrum.com. [dostęp 2014-11-16]. (ang.).
• Rob Simmons – Wallabies Profile. rugby.com.au. [dostęp 2014-11-16]. (ang.).
• Rob Simmons – Reds Profile. redsrugby.com.au. [dostęp 2014-11-16]. (ang.).
• Rob Simmons – It's Rugby Profile. itsrugby.co.uk. [dostęp 2014-11-16]. (ang.).