Salesi Maʻafu

Pełne imię i nazwisko	Ratu Salesi L. Maʻafu
Data i miejsce urodzenia	26 marca 1983 Sydney
Wzrost	185 cm
Masa ciała	124 kg
Rugby union
Pozycja	rwacz
Kariera juniorska
Lata Zespół West Harbour
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 2002–2006 West Harbour (klub) 2006–2011 Brumbies (Super Rugby) 52 (20) 2007–2008 Warringah Rats (klub) 2009–2013 West Harbour (klub) 2012–2013 Western Force (Super Rugby) 22 (0) 2013 Joondalup Brothers (klub) 2013–2015 Northampton Saints 55 (5) 2015 RC Toulonnais 3 (0) 2016– Cardiff Blues 6 (0)
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 2007–2008  Australia A 4 (5) 2010–2011  Australia 14 (5)
↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 2016-04-03. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 2013-11-11.
Dorobek medalowy Puchar świata brąz Nowa Zelandia 2011
Multimedia w Wikimedia Commons

Salesi Maʻafu (ur. 26 marca 1983 w Sydney) – australijski rugbysta pochodzenia fidżyjsko-tongańskiego grający na pozycji filara młyna, reprezentant kraju. Zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata 2011, zwycięzca Pucharu Trzech Narodów, English Premiership i European Challenge Cup.

W rugby grał początkowo w odmianę league w klubie Five Dock, w wieku jedenastu lat zaczął jednak treningi w rugby union^[1]. Wraz z braćmi Campese i Apakuki związany był z lokalnym klubem West Harbour, gdzie grał w drużynach juniorskich, a od roku 2002 występował w seniorskim zespole w rozgrywkach Shute Shield^[1][2][3][4]. W latach 2007–2008 reprezentował Warringah Rats^[5][6], a w 2009 roku z powrotem grał wraz z oboma braćmi w barwach West Harbour^[7][8][9], także w roli kapitana^[6][10].

W latach 2004–2005 był członkiem Waratahs Academy, grał również w zespole rezerw^[1][11][12], a także zbierał doświadczenie podczas wyprawy do Europy w październiku 2005 roku^[13][14].

Pod koniec września 2005 roku podpisał umowę z Brumbies jako ostatni zakontraktowany zawodnik na sezon 2006^[15][16] i miał terminować u boku doświadczonych zawodników – Guy Shepherdsona, Nica Hendersona, Jeremy’ego Paula i Billa Younga^[1][17]. Wystąpił zatem kilkukrotnie w zespole rezerw, Brumby Runners^[18][19], a we wrześniu tego roku wziął udział we wszystkich czterech spotkaniach^[18][20] zakończonych triumfem rozgrywek Australian Provincial Championship^[21]. W pierwszym składzie zadebiutował w inauguracyjnej kolejce sezonu 2007 Super 14 przeciwko Chiefs i do jego końca uzbierał dziesięć występów, w tym jeden w wyjściowej piętnastce^[22]. Z rozgrywek Australian Rugby Championship wyeliminowała go ręka złamana podczas meczu Warringah^[22], w powrocie do formy pomogły mu pod koniec roku kilkutygodniowe występy z zespołem Leicester Tigers^[23][24]. Został też niespodziewanie zaproszony do udziału w meczu Barbarians przeciwko ówczesnym mistrzom świata, gdy wycofał się Andrew Sheridan^[25][26][27].

W 2008 roku zagrał w jedenastu spotkaniach Brumbies^[5], rok później zaś w ośmiu, kontuzja bowiem opóźniła jego wejście w sezon^[6]. Zakończył go tournée do Francji^[28], podczas którego zagrał w czterech pojedynkach^[6]. Odrzucił również ofertę z Munster^[29], przedłużył natomiast kontrakt z Brumbies na następne trzy lata^[10][30][31].

Zagrał we wszystkich spotkaniach sezonu 2010, tylko w jednym wychodząc na boisko z ławki rezerwowych^[20], w 2011 roku pojawił się ponownie w zespole Brumby Runners, tym razem w rozgrywkach Pacific Rugby Cup^[32], zaś dla pierwszego zespołu zagrał dziesięciokrotnie, zaliczając w trakcie sezonu pięćdziesiąty mecz w Super Rugby^[33]. Jego sezon skróciła jednak kontuzja doznana w meczu z Lions – w przegrupowaniu uszkodził sobie kości prawej ręki, kontynuował jednak grę, dopóki nie złamały się całkowicie pozostawiając również małe odpryski – o której sądził, iż zakończy ona jego karierę^[34]. W połowie maja tego roku ogłosił, iż dwa kolejne sezony spędzi w zespole Western Force, argumentując to chęcią zmiany środowiska i podjęcia nowych wyzwań^[35][36].

W barwach nowego klubu zadebiutował w pierwszej kolejce przeciwko Brumbies^[37] i we wszystkich trzynastu spotkaniach znajdował się w wyjściowej piętnastce, z pozostałych trzech meczów, podobnie jak rok wcześniej, wyeliminowała go złamana ręka – tym razem na treningu^[33][38][39]. Rok później, prócz dziewięciu meczów sezonu Super Rugby^[40], w barwach Western Force wystąpił także przeciw British and Irish Lions podczas ich tournée do Australii^[41]. W trakcie obowiązywania umowy z Western Force brał też udział w meczach lokalnego klubu Joondalup Brothers^[42][43].

Na początku lutego 2013 roku kontrakt z zawodnikiem ogłosił występujący w English Premiership klub Northampton Saints^[44], gdy swoje odejście zapowiedzieli Paul Doran-Jones i Brian Mujati^[45]. Maʻafu występy w Saints zaczął w zespole rezerw^[46][47][48], w pierwszym zespole zadebiutował zaś 12 października meczem Pucharu Heinekena przeciw Castres Olympique^[49][50]. Jego zespół triumfował zarówno w Premiership^[51], jak i European Challenge Cup^[52], choć sam gracz opuścił ten drugi z uwagi na zawieszenie po uderzeniu Toma Youngsa^[53][54]. Po kolejnym sezonie opuścił angielski klub^[55] dwuletnim kontraktem związując się z gwiazdorskim RC Toulonnais^[56][57]. Po zaledwie trzech rozegranych w jego barwach spotkaniach strony wspólnie ogłosiły jego rozwiązanie w związku ze skazującym wyrokiem, który otrzymał Maʻafu^[58], a już po kilku dniach zakontraktowanie zawodnika ogłosił walijski zespół Cardiff Blues^[59][60].

W latach 2001–2002 reprezentował stan w zespole U-19^[1][12].

Pierwszy kontakt z grą na poziomie reprezentacyjnym zaliczył, gdy po kontuzji Rodneya Blake’a został powołany do reprezentacji A na Puchar Narodów Pacyfiku 2007, gdzie podczas jedynego występu, przeciw Japonii, zdobył przyłożenie^[22][61]. W kolejnej edycji^[62] zagrał ponownie przeciw Japończykom, a także z Samoa i New Zealand Māori^[5][63].

Do pierwszej reprezentacji został powołany w październiku 2009 roku na kończącą sezon wyprawę na północną półkulę^[64], podczas której wziął udział w dwóch towarzyskich spotkaniach z brytyjskimi drużynami klubowymi, Gloucester i Cardiff Blues^[65].

Dobre opinie po ligowym sezonie 2010^[66] zyskały mu miejsce w składzie reprezentacji na czerwcowe testmecze^[67]. Zadebiutował w spotkaniu z Fidżi, dodatkowo przeciwko swojemu bratu Campese, dla którego był to również pierwszy mecz w reprezentacji. Zostali oni czwartą parą braci w historii^[68], która stanęła naprzeciw siebie w oficjalnym meczu międzynarodowym, a jednocześnie pierwszą, gdy obaj gracze zaliczali swój debiut^{[20][69][70][71]}. Wobec nieobecności Benna Robinsona i Bena Alexandra utrzymał się następnie w wyjściowym składzie na trzy mecze z Anglią i Irlandią^[72]. W pierwszym meczu z Anglikami formacja młyna, której pierwsza linia miała łącznie dwa występy w kadrze, za powtarzające się przewinienia oddała przeciwnikom dwa karne przyłożenia, a sam Maʻafu otrzymał żółtą kartkę^[73][74], podobnie niedoświadczeni filarzy wypadli w drugim testmeczu^[75][76], jednak przeciwko Irlandczykom ich gra wyglądała już lepiej^[77][78]. Wystąpił następnie w każdym z sześciu pojedynków Pucharu Trzech Narodów, a w pierwszym z nich dodatkowo został wybrany australijskim graczem meczu^[78][79]. Był tym samym jednym z trzech zawodników, prócz Davida Pococka i Rocky’ego Elsoma, którzy wystąpili w wyjściowym składzie podczas wszystkich dziesięciu meczów pierwszej części sezonu^[78][80]. Został również powołany na drugą część sezonu obejmującą pojedynki w Hongkongu i Europie, nie pojawił się jednak w żadnym testmeczu, lecz w spotkaniach z Leicester Tigers^[81] i Munster^[82].

Gdy w meczu Super Rugby złamał rękę, sądził, iż rozwiały się jego szanse na reprezentacyjne występy. Praca nad sprawnością i techniką wykonana podczas rehabilitacji zaowocowała jednak powołaniem na drugą połowę Pucharu Trzech Narodów 2011 w miejsce Pekahou Cowana^[34][83]. Cały mecz ze Springboks przesiedział na ławce rezerwowych, pojawił się natomiast w końcówce spotkania z All Blacks^[84], a Australijczycy odnieśli pierwszy od dekady triumf w tych zawodach^[85]. Pozostał również w okrojonej do trzydziestu zawodników kadrze na Puchar Świata w Rugby 2011^[86], podczas którego wystąpił w dwóch meczach^[87]: w fazie grupowej z Rosją^[88] i w decydującym o brązowym medalu triumfie nad Walią^[89]. Przeciwko Walijczykom wystąpił jeszcze podczas jesiennego zwycięskiego minitournée^[90], które obejmowało także mecz z Barbarians^[91].

Został powołany do reprezentacji na sezon 2012^[92], wypadł z niej jednak z powodu kontuzji^[93][94]. Pojawił się następnie w szerokim składzie kadry przygotowującej się do spotkań podczas tournée British and Irish Lions 2013^[95], nie znalazł jednak uznania przy ustalaniu meczowych składów^[96], a jego wyjazd z Australii przekreślił szanse na reprezentacyjne występy.

• Był pochodzenia fidżyjsko-tongańskiego. Matka, Bulou Adi Kauata Arieta Nacagilevu Maʻafu, pochodzi z Tavuki na Kadavu, ojciec zaś, George Maʻafu, z Tonga, które reprezentował w rugby^[70][97][98].
• Żonaty z Danielle, czwórka dzieci – synowie Jaidyn, Zyran, Campese i córka Kiara. Najstarsze z nich urodziło się, gdy miał czternaście lat^[1][20][25].
• Jego dwaj bracia również grali w rugby union, także na poziomie reprezentacyjnym – Campese dla Fidżi, zaś Apakuki dla Tonga^[97][99].
• Ich kuzynem jest inny reprezentant Australii, Tatafu Polota-Nau, matka Maʻafu i ojciec Polota-Nau są bowiem rodzeństwem^[100].
• Uczęszczał do Granville Boys High i Ashfield Boys High^[20][25].
• W lipcu 2007 roku został zawieszony na osiem tygodni za atak na innego zawodnika podczas spotkania Shute Shield^[101][102].
• W połowie sierpnia 2015 roku wdał się w sprzeczkę z kobietą blokującą puste miejsce parkingowe – próbował ją przepędzić podjeżdzając do niej autem, zaatakował następnie również interweniującego mężczyznę^[103]. Prokuratura postawiła mu zarzut napaści z bronią w postaci samochodu^[104][105] żądając kary ośmiu miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu oraz 1500 euro grzywny^[106]. Sąd uznał go winnym zarzucanych czynów i orzekł karę czterech miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu oraz grzywnę wnioskowaną przez oskarżenie^[107].

• Salesi Ma'afu – ESPN Scrum Profile. espnscrum.com. [dostęp 2013-11-11]. (ang.).
• Salesi Ma'afu – Wallabies Profile. rugby.com.au @ web.archive.org. [dostęp 2013-11-11]. (ang.).
• Salesi Ma'afu – Brumbies Profile. brumbies.com.au @ web.archive.org. [dostęp 2013-11-11]. (ang.).
• Salesi Ma'afu – Western Force Profile. westernforce.com.au. [dostęp 2013-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-11)]. (ang.).
• Salesi Ma'afu – Northampton Saints Profile. northamptonsaints.co.uk. [dostęp 2013-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-18)]. (ang.).
• Salesi Ma'afu – RC Toulonnais Profile. rctoulon.com. [dostęp 2015-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-28)]. (fr.).
• Salesi Ma'afu – Cardiff Blues Profile. cardiffblues.com. [dostęp 2016-04-03]. (ang.).
• Salesi Ma'afu – EPC Profile. epcrugby.com. [dostęp 2015-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-14)]. (ang.).
• Salesi Ma'afu – It's Rugby Profile. itsrugby.co.uk. [dostęp 2013-11-11]. (ang.).