| |
 Jelita | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci |
Konstanty Zamoyski |
| Rodzeństwo | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Stanisław Kostka Franciszek Salezy Reginald Zamoyski herbu Jelita (ur. 13 stycznia 1775 w Warszawie, zm. 2 kwietnia 1856 w Wiedniu)[1] – hrabia, prezes Rządu Centralnego Wojskowego Tymczasowego Obojga Galicji w 1809, senator-wojewoda Księstwa Warszawskiego (1810), prezes Senatu Królestwa Polskiego od 29 stycznia 1822 do 20 lipca 1831, członek Rady Ogólnej Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w 1830 roku[2], XII ordynat na Zamościu, do 1850 członek Rady Państwa Imperium Rosyjskiego, rzeczywisty tajny radca[3], kawaler maltański[4].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Andrzeja Hieronima Zamoyskiego (1716–1792) – kanclerza wielkiego koronnego i księżnej Konstancji Czartoryskiej, córki Stanisława Kostki Czartoryskiego – cześnika wielkiego litewskiego. Był przeciwnikiem powstania listopadowego. W 1830 wyjechał do Petersburga. Później osiadł w Wiedniu. Dzięki jego staraniom prawa miejskie otrzymał w 1823 Jadów.
W 1812 roku jako wiceprezes Towarzystwa Królewskiego Gospodarczo-Rolniczego przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[5].
W czasie powstania listopadowego był nieobecny na posiedzeniach Senatu, skreślony z listy senatorów przez sejm powstania listopadowego 20 lipca 1831 roku[6].
Hrabia S.I.R. po ojcu, zatwierdzony w Królestwie Kongresowym w 1820[7], a w 1844 w Rosji[1].
Odznaczony został Orderem Orła Białego 16 czerwca 1812 r. W 1812 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[8]. Neapolitańską wielką wstęgę Orderu Obojga Sycylii otrzymał w 1810[9], w 1825 został kawalerem rosyjskich Orderu Świętego Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania[3] i Orderu św. Aleksandra Newskiego; odznaczony maltańskim Orderem św. Jana Jerozolimskiego[10].
W 1811 został członkiem honorowym Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk[11].
Żonaty z księżniczką Zofią z Czartoryskich, córką Izabeli Czartoryskiej, z którą miał dziesięcioro dzieci (siedmiu synów i trzy córki) m.in. Andrzeja i Władysława.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]Konrad Ajewski, Stanisława Kostki Zamoyskiego życie i działalność 1775–1856, Warszawa: Towarzystwo Naukowe Warszawskie, 2010, ISBN 978-83-87992-66-8.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Jerzy Sewer Dunin Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 1021-1022.
- ↑ Obraz polityczny i statystyczny Królestwa Polskiego iaki był w roku 1830 przed dniem 29 listopada, Warszawa 1830, s. 26.
- ↑ a b Baron Modest Korf: Pamiętnik. Москва: 2003, s. 720. (ros.).
- ↑ Marta Męclewska, Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, Zamek Królewski, Warszawa 2008, s. 282.
- ↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 20, s. 185.
- ↑ Sebastian Ziółek, Sejm Królestwa Polskiego w okresie powstania listopadowego 1830-1831, Warszawa 2007, s. 333.
- ↑ Kuryer Litewski, nr 130, 29 października 1820 roku
- ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006, s. 217.
- ↑ Stanisław Łoza. Order Obojga Sycylii zwany Neapolitańskim. „Żołnierz Polski”. Nr 18 (350). Rok V. 1923. s. 16.
- ↑ Marek Minakowski: Stanisław Kostka hr. Zamoyski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-11-24].
- ↑ Aleksander Kraushar, Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk 1800-1832 : monografia historyczna osnuta na źródłach archiwalnych. Ks. 4, Czasy polistopadowe: epilog: 1831-1836, wyd. 1906, s. 486.
|
