.jpg) Płk Stefan Laube w trakcie uroczystości powstańczych w dniu 31 lipca 2018 roku | |
| Data i miejsce urodzenia |
3 maja 1930 |
|---|---|
| Data śmierci |
26 maja 2022 |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Stefan Laube pseud. „Adam” (ur. 3 maja 1930 w Szadku koło Zduńskiej Woli[1], zm. 26 maja 2022[2]) – polski farmaceuta, działacz konspiracji niepodległościowej w czasie II wojny światowej, uczestnik powstania warszawskiego, pułkownik WP w stanie spoczynku, działacz kombatancki[3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Stefana i Elizy z domu Wagenknecht. Urodził się w Szadku koło Zduńskiej Woli[1]. Od 1933 mieszkał wraz z rodzicami w Warszawie, gdzie przed wojną uczęszczał do szkoły powszechnej im. Mikołaja Reja. W trakcie okupacji niemieckiej uczestniczył w tajnych kompletach, zaś od 1943 należał również do Szarych Szeregów. W powstaniu jako ochotnik służył w charakterze łącznika w I Kompanii Szturmowej w ramach Batalionu Szturmowego „Sokół” Korpusu Bezpieczeństwa. W tym samym batalionie służyli także jego dwaj starsi bracia: kpr. podch. Janusz Laube pseud. „Zbigniew Oleśnicki” (1926–1985) oraz strz. Jerzy Laube pseud. „Zerwikaptur” (1928–2005). Po upadku powstania trafił do obozu przejściowego Dulag 121 w Pruszkowie, a następnie uciekł z transportu więźniów pod Częstochową. Do Warszawy powrócił w 1945[3].
W 1948 zdał maturę w Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. W 1952 uzyskał stopień magistra farmacji na Akademii Medycznej w Warszawie i od 1955 pracował w stołecznych laboratoriach naukowo-badawczych. Stefan Laube brał udział między innymi w opracowywaniu receptury kilku leków roślinnych, w tym Raphacholinu. Następnie od 1963 pracował w Wojskowym Instytucie Medycyny Lotniczej w Warszawie. W 1978 wziął udział w misji pokojowej ONZ UNEF w Egipcie, w trakcie której pełnił funkcję kierownika apteki szpitalnej i szefa zaopatrzenia medycznego w Polskiej Wojskowej Jednostce Specjalnej. Na emeryturę przeszedł w 2002[3].
Był prezesem Środowiska Organizacji Wojskowej Korpusu Bezpieczeństwa Armii Krajowej Okręg Warszawa Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej[3] oraz członkiem Rady Fundacji Polskiego Państwa Podziemnego[2].
Zmarł 26 maja 2022. Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburski w Warszawie[4].
Wybrane odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[3],
- Złoty Krzyż Zasługi[3],
- Warszawski Krzyż Powstańczy[3],
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”[3],
- Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża[3],
- Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”[3],
- Medal W Służbie Pokoju[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b ''Stefan Laube'' [online], 1944.pl [dostęp 2022-05-28] (pol.).
- ↑ a b ''Ś. P. płk. Stefan Laube'' [online], fundacja-ppp.pl [dostęp 2022-05-28] (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j k Chcieliśmy być wolni i tę wolność sami sobie wywalczyć w Życie Śródmieścia (wydanie specjalne sierpień 2019) ISSN 2544–7106; str. 2–4
- ↑ ''Stefan Laube'' [online], nekrologi.wyborcza.pl [dostęp 2022-06-04] (pol.).
