Suzanne W. Simard

Zawód, zajęcie	ekolog (ekologia lasu), nauczyciel akademicki, naukowiec i popularyzatorka nauki
Narodowość	kanadyjska
Tytuł naukowy	dr
Alma Mater	Uniwersytet Kolumbii Brytyjskiej
Pracodawca	Uniwersytet Kolumbii Brytyjskiej (UCB, Wydział Leśnictwa)
Odznaczenia
Killam Teaching Award 2006
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Las borealny

Suzanne W. Simard – kanadyjska specjalistka w dziedzinie ekologii lasu, profesor na Wydziale Leśnictwa Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej (Forest Sciences Centre), uczestnicząca w długofalowych badaniach sukcesji w lasach kanadyjskich^[4], kierująca zespołem badającym struktury sieci mikoryzowych, umożliwiających komunikację między drzewami zespołów leśnych (Belowground Ecosystem Group, The Mother Tree Project)^[5][6][7].

Suzanne Simard spędziła dzieciństwo w bezpośrednim sąsiedztwie lasu. Zachowała w pamięci swoje wyobrażenie tajemniczej przestrzeni, w której bardzo różnorodne rośliny i zwierzęta współpracują ze sobą pełniąc różne role, są sobie wzajemnie potrzebne (nierozłączne). Dopiero będąc studentką Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej (Wydział Leśnictwa) i młodą pracownicą Ministry of Forests (British Columbia) zorientowała się, że gospodarka leśna jest traktowana przede wszystkim jako użytkowanie lasu przez człowieka (pozyskiwanie użytków leśnych), z czym nie umiała się pogodzić. Jej przełożony w ministerstwie, leśnik Alan Vyse, spostrzegł jej zainteresowania i zachęcił do prowadzenia badań naukowych w tej dziedzinie^[8]. Jednym z pierwszych efektów tych badań był raport dotyczący konkurencji sosny z sąsiednimi roślinami (Competition among lodgepole pine and plant species, FRDA Project 3.49, A.H. Vyse, S.W. Simard, 1989^[9]) oraz praca magisterska^[10]. Poszukiwania odpowiedzi na pytania o mechanizm tego zjawiska, przede wszystkim o procesy zachodzące pod ziemią, stały się celem dalszej pracy naukowej^[8].

Suzanne Simard jest od końca lat 80. XX w. związana z Wydziałem Leśnictwa (zob. leśnictwo jako nauka) Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej (UCB) w Vancouver. Jest pracownikiem dydaktycznym i naukowym, zajmującym się ekologią leśną. Bada struktury ekosystemów leśnych (głównie lasów borealnych południowej Kanady i jej zmiany, m.in. pod wpływem zmian klimatu oraz eksploatacji użytków leśnych^[4]). Jest specjalistką w zakresie badań mechanizmów interakcji międzygatunkowych między drzewami, polegających na komunikacji systemów korzeniowych. Jest członkiem Forest Sciences Centre, Belowground Ecosystem Group^[5].

W latach 1980–1990 przygotowywała (samodzielnie lub ze współpracownikami) kilka raportów z badań konkurencji w różnych zespołach leśnych między brzozą papierową i daglezją zieloną, olszą zieloną i sosną wydmową i in.^[9][8]. Stopień Master of Science otrzymała na podstawie pracy wydanej w 1989 roku, dotyczącej wpływu zbiorowisk krzewów zdominowanych przez olchę sitka (Alnus sinuata) na wydajność sosny^[10]. Jej praca doktorska (1997) dotyczyła przekazywania węgla między daglezją Douglas fir i brzozą papierową poprzez sieci mikoryzowe w ich systemach korzeniowych. W czasie badań S. Simard wykorzystywała znakowanie radioizotopem ¹⁴C^[8].

W UCB kieruje zespołem The Mother Tree Project (centralne węzły sieci mikoryzowych)^[5][6][7]i uczestniczy w realizacji innych projektów. Badania naukowe łączy z pracą dydaktyczną. Prowadzi kursy akademickie dotyczące struktury i funkcji ekosystemów leśnych, złożonych systemów adaptacyjnych w skali globalnj i mniejszej (problemy zrównoważonego rozwoju), problemów zarządzania eksploatacją lasów z uwzględnieniem zasad ekologii, uwarunkowań społecznych i ekonomicznych itp. Pełni rolę opiekuna prac doktorskich i studiów podoktoranckich (ok. 30 osób w latach 1997–2018)^[5].

Jest zaliczana do grupy siedmiu najbardziej znaczących ekologów lasu na świecie (Peter Wohlleben, Tim Flannery, Suzanne Simard, Monica Gagliano, Zoë Lindo, Boris Tokin, Anastassia Makarieva)^[11].

Suzanne Simard jest autorką lub współautorką ok. 170 artykułów i innych publikacji naukowych (177 wskazań Google Scholar^[9], 169 pozycji wykazu Selected Publications, zamieszczonego na stronie internetowej Wydziału Leśnictwa UBC^[5]). Poniższy wybór obejmuje 10 pozycji najczęściej cytowanych przez innych autorów (721–114 cytowań)^[9]:

1. Net transfer of carbon between ectomycorrhizal tree species in the field, SW Simard, DA Perry, MD Jones, DD Myrold, DM Durall, R Molina, Nature 388 (6642), 1997
2. Mycorrhizal networks: des liaisons dangereuses? MA Selosse, F Richard, X He, SW Simard, Trends in Ecology & Evolution 21 (11), 621-628, 2006
3. Mycorrhizal networks: a review of their extent, function, and importance, SW Simard, DM Durall, Canadian Journal of Botany 82 (8), 1140-1165 2004
4. Carbon and nutrient fluxes within and between mycorrhizal plants, SW Simard, MD Jones, DM Durall, Mycorrhizal ecology, 33-74, 2003
5. Ectomycorrhizal fungal succession in mixed temperate forests, BD Twieg, DM Durall, SW Simard, New Phytologist 176 (2), 437-447, 2007
6. Mycorrhizal networks: mechanisms, ecology and modeling, SW Simard, KJ Beiler, MA Bingham, JR Deslippe, LJ Philip, FP Teste, Fungal Biology Reviews 26 (1), 39-60, 2012
7. Long‐term experimental manipulation of climate alters the ectomycorrhizal community of Betula nana in Arctic tundra, JR Deslippe, M Hartmann, WW Mohn, SW Simard, Global change biology 17 (4), 1625-1636, 2011
8. Long-term warming alters the composition of Arctic soil microbial communities, JR Deslippe, M Hartmann, SW Simard, WW Mohn, FEMS microbiology ecology 82 (2), 303-315, 2012
9. Architecture of the wood‐wide web: Rhizopogon spp. genets link multiple Douglas‐fir cohorts, KJ Beiler, DM Durall, SW Simard, SA Maxwell, AM Kretzer New Phytologist 185 (2), 543-553, 2010
10. Effects of soil trenching on occurrence of ectomycorrhizas on Pseudotsuga menziesii seedlings grown in mature forests of Betula papyrifera and Pseudotsuga menziesii, SW Simard, DA Perry, JE Smith, R Molina, The New Phytologist 136 (2), 327-340, 1997

Suzanne Simard współpracuje i utrzymuje kontakt z wieloma ekologami świata oraz innymi pasjonatami ekologii lasów. Jedną z form tej działalności było zainicjowanie i realizacja w latach 2011–2016 programu TerreWEB (Terrestrial Research on Ecosystem & World-wide Education and Broadcast), zmierzającego do integracji badań prowadzonych przez studentów i doktorantów z różnych ośrodków (warsztaty, seminaria, krajowe i międzynarodowe staże, wymiana międzylaboratoryjna) oraz do usprawnienia wymiany informacji nt. interdyscyplinarnych badań globalnych zmian klimatu^[12].

Wspólnie z Peterem Wohllebenem (autorem m.in. bestselleru The Hidden Life of Trees) wystąpiła w wielokrotnie nagradzanym filmie dokumentalnym Intelligent Trees^[13]. Jest wykładowcą konferencji TED^[14].

W 2019 roku Nagrodę Pulitzera w dziedzinie beletrystyki otrzymał Richard Powers za książkę The Overstory (fikcja literacka)^[15]. Jest to narracja drzew, opowieść o fantastycznym świecie żywego lasu – rozległym, trwającym dzięki specyficznym więziom, zaradnym i pomysłowym. Ludzcy bohaterowie książki są garstką aktywistów, którzy stopniowo poznają ten świat i starają się przeciwdziałać jego nadchodzącej katastrofie. Jedną z centralnych postaci jest Patricia Westerford. Autor wyjaśnia, że jest to postać fikcyjna, która wywodzi się od dwóch prawdziwych kobiet: Suzanne Simard i Diany Beresford-Kroeger^[16][17].

• Mother Tree (2011) w: album Best of Dream Catalogue
• The networked beauty of forests (2014), Suzanne Simard w serwisie YouTube
• The Science, Art and Meaning of Forest Wisdom, PhD Suzanne Simard Ph.D.(13th Annual International Bioethics Forum 2014)
• How trees talk to each other (2016), Suzanne Simard, TED (konferencja)
• The Hidden Pathways of the Otherworld (2018), PhD Suzanne Simard, Nobel Conference 54