Tadeusz Hankiewicz

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	15 października 1918 Jekaterynosław
Data i miejsce śmierci	24 grudnia 1995 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1943–1979
Siły zbrojne	Armia Czerwona Ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca dywizji, attaché wojskowy w Pekinie, Belgradzie
Główne wojny i bitwy	bitwa pod Lenino operacja berlińska
Późniejsza praca	radca ambasady i minister pełnomocny w Tiranie
Odznaczenia

Tadeusz Hankiewicz (ur. 15 października 1918 w Jekaterynosławiu, zm. 24 grudnia 1995 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, dyplomata, działacz partyjny i społeczny.

W latach 1941–1943 służył w Armii Czerwonej, a od 1943 roku w 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Walczył w bitwie pod Lenino, a następnie przeszedł szlak bojowy do Berlina. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał w wojsku.

W 1951 ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. Karola Świerczewskiego. Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1947–1953 tajnym współpracownikiem (informatorem) stalinowskiej Informacji Wojskowej o pseudonimie „Antoni”^[1]. W następnych latach był między innymi dowódcą 6 Dywizji Piechoty w Krakowie, attaché wojskowym Ambasady PRL w Pekinie (1957–1960), szefem Wydziału Wojskowych Spraw Zagranicznych Sztabu Generalnego WP, attaché wojskowym Ambasady PRL w Belgradzie (1965–1969) oraz dyrektorem Biura w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1969–1979). W 1979 przeszedł w stan spoczynku. W latach 1979–1983 był chargé d’affaires, radcą ambasady i ministrem pełnomocnym Ambasady Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Albanii.

Członek PPR (1945–1948) i PZPR (od 1948). W latach 1956–1957 był członkiem Egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie.

Był wiceprezesem Rady Krajowej Kombatantów WP.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946)^[2][3]
• Krzyż Bitwy pod Lenino
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1979)^[4]
• Odznaka Kościuszkowska
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki)
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)

• Gdy do stolicy powracało życie. Relację płk. dypl. Tadeusza Hankiewicza zanotował Jacek Wegner [w:] Za Wolność i Lud, nr 3, 17 stycznia 1976 r., s. 11.
• Rocznik polityczny i gospodarczy, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1980, s. 662.
• Who's who in Poland, Polska Agencja Interpress, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1982, s. 250.
• Za Wolność i Lud, nr 21 (1985), 25 maja 1985, s. 5.
• J. Stroynowski, ed., Who is who in the Socialist countries of Europe: a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia, 1989, tom I, s. 405.
• J. Kuropieska, Od października do marca, BGW, Warszawa 1992, s. 28, ISBN 83-7066-217-X.
• Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (156) z 1996.
• S. Bratkowski, Październik 1956. Pierwszy wyłom w systemie. Bunt, młodość i rozsądek, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 1996, s. 1.
• J. Foitzik, Entstalinisierungskrise in Ostmitteleuropa 1953–1956, F. Schöningh, 2001, s. 198.
• K. Szczepanik, A. Herman-Łukasik, B. Janicka, Archiwum Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Stosunki dyplomatyczne Polski: Europa 1918–2006, Wydawnictwo Askon, 2007, s. 13.