 kapitan administracji
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Tadeusz Wacław Stanisław Pluciński |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 października 1893 |
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
II zastępca dowódcy |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
Tadeusz Wacław Stanisław Pluciński (ur. 15 października 1893 w Węgorzewie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan administracji (artylerii) Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 15 października 1893 w Węgorzewie, w ówczesnym powiecie gnieźnieńskim rejencji bydgoskiej, w rodzinie Wacława i Kazimiery z Masłowskich[1][2][3][4].
W latach 1914–1918 walczył w szeregach armii niemieckiej[1]. W latach 1919–1920 wziął udział w powstaniu wielkopolskim oraz wojnie z bolszewikami[1].
Po zakończeniu działań wojennych został przydzielony z 68 pułku piechoty we Wrześni do 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko II oficera sztabu[5][6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 828. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7][8]. W 1924 wrócił do macierzystego pułku[9]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 15 sierpnia 1924 i 350. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10][11]. W 1925 ukończył Szkołę Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu[1]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem do 17 pułku artylerii polowej w Gnieźnie[12]. Z dniem 1 kwietnia 1930 został przydzielony na pięciomiesięczny kurs dowódców dywizjonów w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[13]. We wrześniu tego roku, po ukończeniu kursu, został przeniesiony z 17 pap do CWArt. w Toruniu[14]. W marcu 1932 został przeniesiony do 2 dywizjonie artylerii konnej w Dubnie[15][16]. W marcu 1939 w dalszym ciągu pełnił służbę w 2 dak na stanowisku II zastępcy dowódcy dywizjonu (kwatermistrza)[17]. W tym czasie był już przeniesiony do korpusu oficerów administracji (grupa administracyjna)[18].
We wrześniu 1939 był przydzielony do Ośrodka Zapasowego Artylerii Konnej nr 2 w Zamościu[1], a po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej i osadzono go w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej, zbiorowej mogile w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[19]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 2510)[20].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[22][2][23][24]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[18]
- Srebrny Krzyż Zasługi[18]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 421.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-19].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-19].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-19].
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 194.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 103, 320.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 85.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 428.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 284.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 741.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 371.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 391, 466.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930, s. 228.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 299.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 237.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 189, 715.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 761.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 297.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Gajowniczek 1993 ↓, s. 303.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-19].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 11 listopada 1932, s. 381.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Zuzanna Gajowniczek. Lista starobielska, cz. II. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (143), styczeń–marzec 1993. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny .
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
