 Tadeusz Zawistowski (1977) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
16 stycznia 1930 | ||
| Data i miejsce śmierci |
1 czerwca 2015 | ||
| Biskup pomocniczy łomżyński | |||
| Okres sprawowania |
1973–2006 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat |
3 lipca 1955 | ||
| Nominacja biskupia |
12 maja 1973 | ||
| Sakra biskupia |
29 czerwca 1973 | ||
| Odznaczenia | |||
 
| |||
| Data konsekracji |
29 czerwca 1973 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Watykan | ||||||||
| Miejsce | |||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Tadeusz Józef Zawistowski[1] (ur. 16 stycznia 1930 w Sztabinie, zm. 1 czerwca 2015 w Łomży) – polski duchowny rzymskokatolicki, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży w latach 1970–1973, biskup pomocniczy łomżyński w latach 1973–2006, od 2006 biskup pomocniczy senior diecezji łomżyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 16 stycznia 1930 w Sztabinie. Nauki na poziomie szkoły średniej pobierał w miejscowości urodzenia, gdzie po zakończeniu II wojny światowej miejscowy proboszcz zorganizował klasy gimnazjalne, w Gimnazjum Księży Salezjanów w Różanymstoku, w Augustowie, a także w Gimnazjum i Liceum Humanistycznym im. Mikołaja Kopernika w Grajewie, gdzie w 1950 złożył egzamin dojrzałości. W latach 1950–1955 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Łomży. Święceń prezbiteratu udzielił mu 3 lipca 1955 w Łomży tamtejszy biskup diecezjalny Czesław Falkowski. W latach 1956–1961 studiował filologię klasyczną na Wydziale Humanistycznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Studia ukończył z magisterium[1].
W latach 1955–1956 pracował jako wikariusz w parafii św. Stanisława Biskupa w Kobylinie. Od 1961 do 1962 był duszpasterzem w parafii św. Jakuba w Sztabinie. W 1967 został ustanowiony diecezjalnym duszpasterzem inteligencji technicznej i twórców kultury, a w 1971 objął funkcję sędziego prosynodalnego. Zajmował stanowisko sekretarza rady kapłańskiej. W 1971 został obdarzony godnością kanonika honorowego kapituły katedralnej w Łomży[1].
Od 1962 do 1990 był wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Łomży. Prowadził zajęcia z języka łacińskiego, a później także z języka greckiego. W łomżyńskim seminarium w latach 1969–1970 pełnił funkcję prefekta, a w latach 1970–1973 sprawował urząd rektora[1].
12 maja 1973 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji łomżyńskiej ze stolicą tytularną Hospita[1][2]. Prekonizowany został 14 maja 1973. Święcenia biskupie otrzymał 29 czerwca 1973 w bazylice św. Piotra w Rzymie. Udzielił mu ich papież Paweł VI w asyście arcybiskupów Agostina Casarolego i Bernardina Gantina[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Laus Deo – pax hominibus” (Chwała Bogu – pokój ludziom)[2]. 20 czerwca 1973 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji. W kurii diecezjalnej był przewodniczącym wydziału duszpasterskiego, przewodniczącym wydziału personalno-administracyjnego, dyrektorem wydziału ds. zakonnych i moderatorem kurii. Wszedł w skład rady kapłańskiej i kolegium konsultorów[3]. W 1973 został prałatem-archidiakonem łomżyńskiej kapituły katedralnej[1]. Dwukrotnie sprawował rządy w diecezji łomżyńskiej: od 7 września 1982 do 25 stycznia 1983, po śmierci biskupa Mikołaja Sasinowskiego, jako wikariusz kapitulny i od 24 kwietnia do 29 października 1996, po przejściu biskupa Juliusza Paetza na arcybiskupstwo poznańskie, jako administrator diecezji[4]. 11 lutego 2006 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z pełnienia obowiązków biskupa pomocniczego diecezji łomżyńskiej[5][6].
W ramach Episkopatu Polski był członkiem Komisji ds. Duchowieństwa, Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu i Komisji ds. Duszpasterstwa Rolników[1]. Był współkonsekratorem podczas sakr biskupa pomocniczego włocławskiego Romana Andrzejewskiego (1981) oraz biskupów pomocniczych łomżyńskich: Edwarda Samsela (1982) i Tadeusza Bronakowskiego (2006)[7].
Zmarł 1 czerwca 2015 w Łomży[8]. 5 czerwca 2015 został pochowany na cmentarzu parafialnym w Sztabinie[9][10].
Odznaczenia i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]W 2007 prezydent RP Lech Kaczyński nadał mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[11]. W 1988 otrzymał Krzyż Armii Krajowej[1].
W 2008 nadano mu honorowe obywatelstwo powiatu łomżyńskiego[12], a w 2016 pośmiertnie został honorowym obywatelem Łomży[13].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 163. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ a b G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 425. ISBN 83-911554-0-4.
- ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, s. 508. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ W. Jemielity. Kuria Diecezjalna i Sąd Biskupi w Łomży : struktura organizacyjna i personalna. „Studia Teologiczne Białystok Drohiczyn Łomża”. Nr 22, s. 443, 2004. ISSN 0239-801X. [dostęp 2022-08-16].
- ↑ Rinuncia dell’Ausiliare di Łomża (Polonia) e nomina del nuovo Vescovo Ausiliare. press.vatican.va, 2006-02-11. [dostęp 2013-10-06]. (wł.).
- ↑ Nowy biskup pomocniczy w Łomży. episkopat.pl (arch.), 2006-02-11. [dostęp 2020-07-12].
- ↑ Tadeusz Zawistowski. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-06]. (ang.).
- ↑ Zmarł biskup Tadeusz Zawistowski. diecezja.lomza.pl (arch.), 2015-06-01. [dostęp 2021-10-01].
- ↑ Zmarł biskup Tadeusz Zawistowski. episkopat.pl (arch.), 2015-06-01. [dostęp 2017-01-12].
- ↑ Zawsze myślał, działał i planował z Bogiem. Uroczystości pogrzebowe w Sztabinie. lomzynskie24.pl (arch.). [dostęp 2018-12-25].
- ↑ M.P. z 2008 r. nr 8, poz. 90. [dostęp 2011-03-14].
- ↑ Uchwała Nr XVI/87/08 Rady Powiatu Łomżyńskiego. powiatlomzynski.pl, 2008-04-16. [dostęp 2013-10-06].
- ↑ Uchwała Nr 192/XXIV/16. lomza.pl, 2016-04-20. [dostęp 2017-04-13].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Nota biograficzna Tadeusza Zawistowskiego na stronie diecezji łomżyńskiej (arch.). [dostęp 2021-10-01]
- Nota biograficzna Tadeusza Zawistowskiego na stronie Konferencji Episkopatu Polski (arch.). [dostęp 2017-01-12]
- Tadeusz Zawistowski [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-10-21] (ang.).
