Tallulah Bankhead

Tallulah Bankhead (1941)
Imię i nazwisko	Tallulah Brockman Bankhead
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1902 Huntsville
Data i miejsce śmierci	12 grudnia 1968 Nowy Jork
Zawód	aktorka
Współmałżonek	John Emery (1937–1941; rozwód)
Lata aktywności	1918–1968
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Tallulah Brockman Bankhead (ur. 31 stycznia 1902 w Huntsville, zm. 12 grudnia 1968 w Nowym Jorku) – amerykańska aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna.

Laureatka nagrody Stowarzyszenia Nowojorskich Krytyków Filmowych dla najlepszej aktorki za rolę Constance „Connie” Porter w dramacie wojennym Alfreda Hitchcocka Łódź ratunkowa (Lifeboat, 1944). 8 lutego 1960 otrzymała własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6141 Hollywood Boulevard^[1][2].

Urodziła się w Huntsville w stanie Alabama jako córka Adelaide Eugenii „Ady” Bankhead (z domu Sledge) i Williama Brockmana Bankheada^[3].

W wieku 15 lat przesłała swoje zdjęcie do „Picture Play” i wygrała konkurs piękności. Wkrótce wyjechała do Nowego Jorku. W 1918 trafiła na Broadway jako Gladys Sinclair w przedstawieniu Gospodarstwo gołębi^[4], a także na ekran w trzech niemych dramatach – Kto kochał go najbardziej? (Who Loved Him Best?) w roli Nell, Kiedy mężczyźni zdradzają (When Men Betray) jako Alice Edwards i Trzydzieści na tydzień (Thirty a Week) w reżyserii Harry’ego Beaumonta u boku Toma Moore’a jako Barbara Wright. W 1923 wystąpiła po raz pierwszy na West Endzie. W ciągu następnych ośmiu lat wystąpiła w kilkunastu przedstawieniach wystawianych w Londynie, w tym They Knew What They Wanted Sidneya Howarda (1924) jako Amy.

Pojawiła się w wielu filmach fabularnych Paramount Pictures pomimo swojej niechęci do Hollywood^[5], Zbrukana dama (Tarnished Lady, 1931) w reż. George’a Cukora jako Nancy Courtney czy Szatan zazdrości (Devil and the Deep, 1932) z udziałem takich gwiazd, jak Gary Cooper, Cary Grant czy Charles Laughton. Powróciła na ekran jako pracownica na stanowisku starszej hostessy w komedii muzycznej Franka Borzage Stage Door Canteen (1943).

W tragedii Williama Shakespeare’a Antoniusz i Kleopatra (1937) została obsadzona w broadwayowskiej roli Kleopatry. Za rolę Reginy Giddens w broadwayowskiej sztuce Lilian Hellman Lisie gniazdo (The Little Foxes, 1939) magazyn „Variety” uznał ją za najlepszą aktorkę roku^[6]. W 1961 była nominowana do nagrody Tony Award za rolę tytułową w sztuce Midgie Purvis^[7].

Do historii przeszedł sposób, w jaki wymawiała frazę „Hello, Dahling”^[8].

Bankhead była biseksualistką^[9][10]. Przypisywano jej romanse z Gretą Garbo, Joan Crawford i Billie Holiday.

Zmarła 12 grudnia 1968 na zapalenie płuc.

• Jeffrey L. Carrier: Tallulah Bankhead: A Bio–Bibliography. Nowy Jork: Greenwood Press, 1991, s. 296. ISBN 978-0274939381.
• Judith Mackrell: Flappers: Six Women of a Dangerous Generation. Nowy Jork: Sarah Crichton Books, 2013, s. 512. ISBN 978-0-330-52952-5.

• Tallulah Bankhead (1902–1968) w bazie IMDb (ang.)
• Tallulah Bankhead w bazie Filmweb
• Tallulah Bankhead w bazie Notable Names Database (ang.)
• Tallulah Bankhead w bazie Discogs.com (ang.)