Tec-Mec F415

Tec-Mec F415
Kategoria	Formuła 1
Konstruktor	Tec-Mec
Projektant	Valerio Colotti Piero Drogo
Dane techniczne
Nadwozie	stalowa kratownica przestrzenna
Zawieszenie przednie	podwójne wahacze, sprężyny śrubowe, amortyzatory, stabilizator poprzeczny
Zawieszenie tylne	podwójne wahacze, poprzeczne resory piórowe
Silnik	Maserati 250F1 2.5 R6
Skrzynia biegów	manualna, 5 biegów + wsteczny
Opony	Dunlop
Historia
Debiut	Grand Prix USA 1959
Kierowcy	Fritz d’Orey
Używany	1959
Wyścigi	1
Wygrane	0
Pole position	0
Najszybsze okrążenie	0
– –

Tec-Mec F415 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Valerio Colottiego oraz Piero Drogo, skonstruowany przez Tec-Mec na sezon 1959. Samochód wziął udział w jednym Grand Prix Formuły 1.

W 1958 roku, po wycofaniu Maserati z Formuły 1, specjalista tej firmy w zakresie nadwozi i skrzyń biegów, Valerio Colotti, opuścił firmę i z finansowym wsparciem Amerykanina Toma Meeda założył przy współpracy z kierowcą wyścigowym Giorgio Scarlattim w Modenie firmę Studio Tecnica Meccanica. Colotti, który pracował nad Maserati 250F i budował również skrzynie biegów dla Coopera, zaprojektował samochód napędzany tym samym silnikiem co 250F. Colotti rozpoczął prace nad nowym samochodem w garażu Giuseppe Consoliego, byłego mechanika Maserati. Gdy projekt postępował w czasie, zaczął finansować go także Gordon Pennington, nakłoniony przez szwajcarskiego dziennikarza motoryzacyjnego Hansa Tannera, który także był zaangażowany w Tec-Mec. Wkrótce później doszło w firmie do konfliktu na tle własnościowym, w wyniku którego opuścili ją Colotti i Scarlatti. Samochód rozwijał Consoli. Model F415 został ukończony późnym latem 1959 roku i był testowany przez Boba Saida, Piero Drogo (późniejszego projektanta modelu), Jo Bonniera i Scarlattiego.

Tec-Mec F415 był rozwinięciem modelu 250F i został zbudowany wokół lekkiego nadwozia ze stalowej kratownicy przestrzennej, na której osadzono aluminiową (według plotek początkowo magnezową) karoserię, dzięki czemu samochód ważył około 550 kg. Samochód był wyposażony również w zębatkowy układ kierowniczy i hamulce tarczowe Girling na wszystkich czterech kołach. Na niezależne przednie zawieszenie składały się podwójne wahacze (zamiast osi De Dion stosowanej w 250F), sprężyny śrubowe, regulowane amortyzatory, stabilizator poprzeczny, a na tylne – poprzeczne resory piórowe. Pięciobiegowa ręczna skrzynia biegów przenosiła moc na tylne koła. Samochód był napędzany silnikiem Maserati 250F1 DOHC o pojemności 2493 cm³ i mocy 265 KM przy 7800 rpm. Zbiornik paliwa był umieszczony za kierowcą.

Samochód nie był gotowy, aby ścigać się w Grand Prix Włoch, postanowiono go zatem wystawić na Grand Prix Stanów Zjednoczonych. W tym okresie Tanner i Pennington zakończyli współpracę, a samochód stał się własnością Penningtona. Kierowcą został młody Brazylijczyk Fritz d’Orey, w 1959 roku ścigający się w Europie samochodami Formuły Junior i GT. Wziął udział również w dwóch Grand Prix Formuły 1, ścigając się Maserati 250F w barwach Scuderia Centro Sud. D'Orey był dobrze znany Penningtonowi, ponieważ mieszkał w Modenie i ścigał się jego Ferrari 250GT. W Grand Prix USA Brazylijczyk zakwalifikował się na 17 miejscu (na 19 startujących). Z wyścigu wycofał się na siódmym okrążeniu z powodu wycieków oleju.

Nie wiadomo, czy po Grand Prix USA samochód brał udział w jakichkolwiek zawodach.

Sezon	Zespół	Silnik	Kierowcy	Wyniki w poszczególnych eliminacjach									Wyniki kierowców		Wyniki konstruktora
1959													Pkt.	Msc.	Pkt.	Msc.
	Camoradi International	Maserati	Fritz d’Orey	-	-	-	-	-	-	-	-	NU	0	34	0	NS

• The Goodwood Revival Weekend 2002. maserati-alfieri.co.uk. [dostęp 2013-07-25]. (ang.).