| ||||
| Wykonawca albumu demo | ||||
| Alice in Chains | ||||
| Wydany | ||||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany | ||||
| Gatunek | ||||
| Długość |
27:02 | |||
| Producent |
Alice in Chains | |||
| Album po albumie | ||||
| ||||
The Treehouse Tapes – pierwszy album demo amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains – grającego w owym czasie pod nazwą Diamond Lie – zarejestrowany na początku 1988. Nagrania odbyły się w Treehouse Studio w Issaquah w stanie Waszyngton. Materiał został wydany niezależnie. Produkcją i dystrybucją zajęli się muzycy. Część zawartych na albumie utworów znalazło się na drugim demie z 1988, a następnie, wersje pochodzące z niego zawarto na retrospekcyjnym box secie kompilacyjnym Music Bank (1999).
Geneza
[edytuj | edytuj kod]Latem 1987 Jerry Cantrell, mający za sobą występy w zespołach Diamond Lie i Gypsy Rose, poznał, za pośrednictwem Nicka Pollocka, wokalistę Alice N’ Chains, Layne’a Staleya[4], który zaoferował mu możliwość zamieszkania w magazynie Music Bank, przemianowanym na kompleks sal prób[a][7][9][10]. W tym samym czasie kapela Alice N’ Chains zaczynała się rozpadać[11]. Cantrell wraz z perkusistą Seanem Kinneyem zainicjowali proces formowania nowego projektu muzycznego. Do współpracy zaprosili basistę Mike’a Starra[12], z którym Cantrell przez krótki czas grał w Gypsy Rose[b][9][14]. Staley jammował z nowym zespołem Cantrella, jednak nie zdecydował się dołączyć do niego na pełny etat, ponieważ był zaangażowany w działalność 40 Years of Hate, efemerycznego projektu Rona Holta. Na mocy wypracowanego konsensusu śpiewał on w nowo powstałym zespole Cantrella, który z kolei grał na gitarze w 40 Years of Hate[c][16].
Jeden z lokalnych promotorów, usłyszawszy próbę grupy Cantrella w Music Bank, zorganizował muzykom występ w Kane Hall na Uniwersytecie Waszyngtońskim (UW) w Seattle w stanie Waszyngton[17]. Po rozwiązaniu 40 Years of Hate Staley dołączył do kapeli Cantrella, Starra i Kinneya, noszącej w owym czasie nazwę Diamond Lie[d][20][21]. Ich pierwszy koncert odbył się 15 stycznia 1988 na wspomnianej Kane Hall na Uniwersytecie Waszyngtońskim[e][2].
Nagrywanie
[edytuj | edytuj kod].jpg)
Po skompletowaniu składu muzycy przystąpili do nagrań dema. Pożyczywszy furgonetkę od kapeli Coffin Break przewieźli swoje instrumenty i sprzęt do Issaquah w stanie Waszyngton, gdzie w pomieszczeniu Treehouse – które było zaadaptowane na studio nagrań i należało do producenta PC Ring – nagrali premierowy materiał, składający się z ośmiu utworów[2]. Cantrell – wspominając nagrania – przyznawał: „Zapłaciłem za demo, które zrobiliśmy w domku na drzewie na zboczu góry – to nie żart. Pożyczyliśmy vana od lokalnego zespołu Coffin Break i nagraliśmy to pieprzone demo na szczycie tej góry w domku na drzewie w Issaquah. Po drodze straciliśmy cały nasz sprzęt, bo tylne drzwi się otworzyły. Ale nagraliśmy to”[f][1].
Kinney, w rozmowie z magazynem „Kerrang!”, wspomniał proces nagrań:
Mama Jerry’ego Cantrella właśnie zmarła, zostawiając trochę pieniędzy, które postanowiliśmy wydać na demo. W tym czasie nie znaliśmy się zbyt długo, i po prostu chcieliśmy zrobić demo, które by nam umożliwiło granie koncertów w lokalnych klubach. Zarejestrowaliśmy te piosenki w pomieszczeniu Treehouse. Podczas naszych wczesnych występów, Layne był tak młody, że nie mógł wejść do lokalu, nim nie zaczęliśmy grać. Na początku nie byliśmy poważnym zespołem, ale po tym demie wiedzieliśmy, że chcemy coś zrobić[24].
W ocenie Davida de Soli, autora książki Alice in Chains: The Untold Story (2015), demo The Treehouse Tapes odegrało „kluczową rolę we wczesnej historii zespołu”[2].
Opis albumu
[edytuj | edytuj kod]
Materiał The Treehouse Tapes składa się z ośmiu kompozycji, w których skład wchodzi także cover Davida Bowiego – „Suffragette City”[2], oryginalnie pochodzący z piątego albumu studyjnego angielskiego wokalisty The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)[25]. Idea zamieszczenia własnej interpretacji utworu Bowiego wywodzi z czasów zespołu Diamond Lie, w którym występował Cantrell. Jej pomysłodawcą był ówczesny wokalista, Scott Damon[26]. Jordan Babula z „Teraz Rocka” – dla którego Alice in Chains brzmieli w 1988 jak skrzyżowanie Guns N’ Roses z Mother Love Bone[27] – część materiału z The Treehouse Tapes charakteryzował jako heavy metal w stylu pierwszej z kapel[3]. Kopie dema muzycy sprzedawali przed swoimi koncertami[28].
„I Can’t Have You Blues”, „Killing Yourself” oraz „Whatcha Gonna Do”[29], znalazły się na drugim demie, jakie zespół nagrał latem 1988 pod kierownictwem Ricka Parashara w London Bridge Studio w Seattle[30], a następnie ich wersje zamieszczono na późniejszych wydawnictwach Alice in Chains[29][31][32]. „Killing Yourself” ponownie nagrano w trakcie sesji do debiutanckiego albumu studyjnego Facelift (1990)[33], jednak nie uwzględniono go na płycie z uwagi na niechęć Staleya do niego[34]. Szybsza wersja utworu, trwająca 2 minuty i 39 sekund, trafiła na winylową edycję minialbumu We Die Young, opublikowanego latem 1990 nakładem Columbia[35]. Napisany na przełomie jesieni i zimy 1986 „Queen of the Rodeo” pochodzi z czasu, gdy Staley występował w Alice N’ Chains[36]; w 1999 został on zamieszczony na retrospekcyjnym box secie kompilacyjnym Music Bank w wersji koncertowej[3][31]. Tę samą wersję umieszczono na kompilacji koncertowej Live (2000)[27][37][38].
Kinney, odnosząc się do całości materiału zawartego na albumie demo, przyznawał: „Były trochę głupie [utwory] […] Kiedy je nagrywaliśmy, te piosenki nie brzmiały aż tak niepoważnie, ponieważ taki był wtedy klimat muzyczny. Mimo że niektóre z utworów są dość żenujące, istnieją momenty, które są dobre. Myślę, że refren w «Social Parasite» był dosyć fajny”[g][24].
Lista utworów
[edytuj | edytuj kod]Opracowano na podstawie materiału źródłowego[39][40]:
| Nr | Tytuł utworu | Autorzy | Długość |
|---|---|---|---|
| 1. | „Bite the Bullet” | b.d. | 2:00 |
| 2. | „Chemical Addiction” | b.d. | 4:52 |
| 3. | „I Can’t Have You Blues” | Jerry Cantrell | 4:01 |
| 4. | „Killing Yourself” | Layne Staley • Cantrell | 3:03 |
| 5. | „Fairytale Love Story” | b.d. | 3:11 |
| 6. | „Suffragette City” | David Bowie | 3:07 |
| 7. | „Queen of the Rodeo” | Staley • Jet Silver[36] | 3:54 |
| 8. | „Whatcha Gonna Do” | Staley • Cantrell | 2:54 |
| 27:02 | |||
Informacje
[edytuj | edytuj kod]- szybszą wersję utworu 4 zamieszczono na minialbumie We Die Young (1990)[35]
- utwory 3, 4 i 8 zostały zamieszczone na drugim demie z 1988, a wersje pochodzące z niego weszły w skład box setu kompilacyjnego Music Bank (1999)[29][31]
- koncertowa wersja utworu 7 została zamieszczona na składance Music Bank i albumie kompilacyjno-koncertowym Live (2000)[32]
Personel
[edytuj | edytuj kod]Opracowano na podstawie materiału źródłowego[39]:
|
Alice in Chains |
Produkcja
|
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Music Bank było kompleksem sal prób składającym się z 60 pomieszczeń i czynnym całą dobę. Obiekt mieścił się nieopodal mostu Ballard Bridge w Seattle. Pełnił on lokalnie istotną funkcję, gdyż umożliwiał początkującym muzykom rozwój artystyczny[5]. Staley – poza mieszkaniem w nim i pełnieniem roli zarządcy – był odpowiedzialny za nocne dyżury[6][7][8].
- ↑ W młodości Kinney występował w zespole Cyprus, którego założycielem był Starr[13].
- ↑ Zespół 40 Years of Hate istniał do 1988. W tym czasie muzycy nagrali kilka kompozycji podczas sesji w Music Bank i w domu Holta w Edmonds w stanie Waszyngton[15].
- ↑ Nazwa Diamond Lie pochodziła od grupy, w której przed powstaniem Alice in Chains grał Cantrell. Zgodę na jej używanie otrzymał od kolegów z byłego zespołu[18]. Z uwagi na długie wahania Staleya, dotyczące dołączenia do nowej grupy, Cantrell, Starr i Kinney organizowali w Music Bank przesłuchania na nowego wokalistę, celowo zapraszając najgorszych kandydatów, w tym m.in. rudego striptizera. Jak wspominał Cantrell, sytuacja ta spowodowała, że Staley, poirytowany poziomem wokalnym przesłuchiwanych osób, zdecydował się dołączyć do zespołu[8][19][20][21]. Nazwę Alice in Chains przyjęli latem 1988[22].
- ↑ Relacja z koncertu, autorstwa dziennikarki Jenny Bendel, ukazała się na łamach magazynu „City Heat”. Była to pierwsza wzmianka o zespole w prasie[2].
- ↑ Muzycy Coffin Break przez rok dzielili wspólnie z Alice in Chains pokój w Music Bank[23].
- ↑ Utwór „Social Parasite” nie znalazł się na demie The Treehouse Tapes[39]. Jego wersję demo z 1988 zamieszczono na kompilacji Music Bank (1999)[29][31].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Prato 2009 ↓, s. 221.
- ↑ a b c d e f de Sola 2015 ↓, s. 73.
- ↑ a b c Babula 2006 ↓, s. 74.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 66; Yarm 2019 ↓, s. 169; Jagielski 2023 ↓, s. 161.
- ↑ Yarm 2019 ↓, s. 168, 170; Jagielski 2023 ↓, s. 161, 162.
- ↑ Prato 2009 ↓, s. 216.
- ↑ a b Yarm 2019 ↓, s. 170.
- ↑ a b Jagielski 2023 ↓, s. 162.
- ↑ a b Prato 2009 ↓, s. 217.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 66–67.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 67.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 68.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 64; Yarm 2019 ↓, s. 168–169.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 65–66; Yarm 2019 ↓, s. 169, 171.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 71–72.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 69, 70.
- ↑ Prato 2009 ↓, s. 218; de Sola 2015 ↓, s. 68–69.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 71.
- ↑ Prato 2009 ↓, s. 218–219.
- ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 72–73.
- ↑ a b Yarm 2019 ↓, s. 171–172.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 78–79.
- ↑ Yarm 2019 ↓, s. 173.
- ↑ a b Paul Brannigan. This is the End. „Kerrang!”, s. 27, 9 października 1999. ISSN 0262-6624.
- ↑ Glam Musik: British Glam Music ‘70 History. Giulio D’Agostino (red.). iUniverse, 2001, s. 281. ISBN 978-0-595-16563-6. (ang.).
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 74.
- ↑ a b Babula 2018 ↓, s. 57.
- ↑ Jagielski 2023 ↓, s. 164.
- ↑ a b c d Alice in Chains – Music Bank – Box Set 4xCD. 1999. Discogs. [dostęp 2025-05-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2025-05-21)]. (ang.).
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 96.
- ↑ a b c d Alice in Chains – Music Bank. [dostęp 2021-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-09-02)]. (ang.).
- ↑ a b Babula 2006 ↓, s. 74–75.
- ↑ Tom Forsythe. No More Than a Feeling. „Guitar”, s. 70, 78, luty 1992. ISSN 1525-5549.
- ↑ Gillian G. Gaar. A Band Called Alice. „Goldmine”, s. 55, 5 sierpnia 1994. ISSN 1055-2685.
- ↑ a b Dave Thompson: Standard Catalog of American Records. Krause Publications, 2012, s. 24. ISBN 978-1440232527. (ang.).
- ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 45.
- ↑ Babula 2006 ↓, s. 75.
- ↑ Alice in Chains – Live. [dostęp 2021-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-08)]. (ang.).
- ↑ a b c Demo #3: Treehouse Demos. Encyclopaedia Metallum. [dostęp 2011-02-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-15)]. (ang.).
- ↑ Diamond Lie – Diamond Lie (1988, Cassette). Discogs. [dostęp 2022-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-22)]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jordan Babula. Alice in Chains – Dyskografia. „Teraz Rock”, 2006. Orange Media. ISSN 1730-394X. (pol.).
- Jordan Babula. Alice in Chains – Dyskografia. „Teraz Rock”, 2018. ADVERTIGO S.A. ISSN 1730-394X. (pol.).
- Piotr Jagielski: Grunge. Bękarty z Seattle. Wydawnictwo Czarne, 2023. ISBN 978-83-8191-797-1. (pol.).
- Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).
- David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
- Mark Yarm: Wszyscy kochają nasze miasto. Historia grunge’u z pierwszej ręki. Joanna Bogusławska (tłum.). Kagra, 2019. ISBN 978-83-63785-43-7. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Oficjalna strona zespołu (ang.)
