| Thalurania furcata[1] | |||
| (J. F. Gmelin, 1788) | |||
 samiec | |||
 samica | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
widłogonek zielonogardły | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Widłogonek zielonogardły[4] (Thalurania furcata) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych (Trochilidae). Występuje w Ameryce Południowej – od północy kontynentu po północną Argentynę.
- Podgatunki i zasięg występowania
- Zwykle wyróżnia się 13 podgatunków Thalurania furcata[5][2], choć proponowano też kilka innych[2]:
- T. f. refulgens Gould, 1853 – półwysep Paria i pasmo Sierra de Cumaná (północno-wschodnia Wenezuela)
- T. f. furcata (J. F. Gmelin, 1788) – wschodnio-środkowa Wenezuela przez region Gujana po północno-wschodnią Brazylię
- T. f. fissilis von Berlepsch & Hartert, 1902 – południowo-wschodnia Wenezuela, zachodnio-środkowa Gujana i stan Roraima (północno-środkowa Brazylia)
- T. f. orenocensis Hellmayr, 1921 – w górnym biegu rzeki Orinoko (południowa Wenezuela)
- T. f. nigrofasciata (Gould, 1846) – południowo-wschodnia Kolumbia, południowa Wenezuela i północno-zachodnia Brazylia
- T. f. viridipectus Gould, 1848 – wschodnia Kolumbia, wschodni Ekwador i północno-wschodnie Peru
- T. f. jelskii Taczanowski, 1874 – wschodnie Peru i zachodnia Brazylia
- T. f. simoni Hellmayr, 1906 – południowo-wschodnie Peru i południowo-zachodnia Brazylia
- T. f. balzani Simon, 1896 – północno-środkowa Brazylia na południe od Amazonki
- T. f. furcatoides Gould, 1861 – wschodnia Brazylia na południe od Amazonki
- T. f. boliviana Boucard, 1894 – południowo-wschodnie Peru i północno-wschodnia Boliwia
- T. f. baeri Hellmayr, 1907 – północno-wschodnia i środkowa Brazylia po południowo-wschodnią Boliwię oraz północno-zachodnią i północno-środkową Argentynę
- T. f. eriphile (R. Lesson, 1832) – południowo-wschodnia Brazylia, Paragwaj i północno-wschodnia Argentyna
- Opis gatunku
- Samiec ma zielone upierzenie i fioletowy brzuch, samica jest jasnozielona z szarym brzuchem.
- Średnie wymiary
- długość ciała samca 9,5–12,9 cm, samicy 8–10,7 cm. Samiec waży 3,6–6 g, samica 3–4,2 g[2].
- Biotop
- Wilgotne lasy, zarówno várzea, jak i te porastające terra firme[2].
- Pożywienie
- Nektar, m.in. epifitów np. oplątw, wrzosowatych, pnączy, jak świerzbiec i Gurania oraz drzew, jak Inga[2].
- Status
- Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje widłogonka zielonogardłego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Całkowita liczebność populacji nie została oszacowana; w 1996 roku opisywany był jako „pospolity”. Trend liczebności populacji nie jest znany[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Thalurania furcata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f Stiles, F.G. & Kirwan, G.M.: Fork-tailed Woodnymph (Thalurania furcata). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.) (2013). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, 2013. [zarchiwizowane z tego adresu (21 maja 2014)].
- ↑ a b Thalurania furcata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Trochilini Vigors, 1825 (wersja: 2020-07-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-25].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hummingbirds. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-25]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
- Fork-tailed Woodnymph. [w:] BeautyOfBirds.com [on-line]. Avianweb LLC. [dostęp 2020-08-25]. (ang.).
