| |
 Feldzeugmeister
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 czerwca 1828 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 listopada 1896 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1848–1891 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant pułku |
| Odznaczenia | |
    
| |
Wilhelm Wirtemberski (ur. 20 czerwca 1828 w Pokoju, zm. 6 listopada 1896 w Merano) – książę wirtemberski, właściciel Pokoju, pruski i wirtemberski generał piechoty, generał artylerii (niem. Feldzeugmeister) cesarskiej i królewskiej Armii.
Rodzina
[edytuj | edytuj kod]Książę Wilhelm był synem księcia Eugeniusza Wirtemberskiego (1788–1857) i jego drugiej żony, Heleny, księżniczki Hohenlohe-Langenburg (1807–1880), córki księcia Karola Ludwika Hohenlohe-Langenburg (1762–1825) i jego żony Amalii zu Solms-Baruth (1768−1847). Miał sześcioro rodzeństwa. Starszy brat Eugeniusz (1820–1875) był komendantem 1 Westfalskiego Regimentu Husarii Nr 8. Młodsza siostra Agnieszka poślubiła w Pokoju panującego księcia Henryka XIV von Reuss młodszej linii.
Kariera wojskowa
[edytuj | edytuj kod]Wilhelm Wirtemberski uczęszczał do publicznej szkoły we Wrocławiu. Po studiach w Genewie, Bonn i w innych uczelniach, wstąpił w 1848 jako porucznik do armii austriackiej – pułku piechoty cesarza Franciszka Józefa I nr 1 w Wiedniu. W wojnie austriacko-piemonckiej w marcu 1849 był kilkakrotnie ranny. W uznaniu jego odwagi został awansowany przez feldmarszałka Josepha Radetzky’ego na kapitana w Pułku Piechoty Nr 45. W 1853 został majorem, w latach 1857 i 1859 podpułkownikiem i pułkownikiem. Do 1863 był komendantem Pułku Piechoty Nr 27.
W czerwcu 1859 Wilhelm Wirtemberski brał udział w bitwie pod Magentą oraz pod Solferino. Został odznaczony orderem Pour le Mérite. 8 lutego 1864 został mianowany na stopień generała majora[1]. W czasie wojny prusko-austriackiej w 1866 roku był książę Wilhelm przypisany ze swoją brygadą do armii północnej i walczył w bitwie pod Sadową. Po zakończeniu kampanii przeszedł ze swoją brygadą do Triestu. W 1869 roku mianowany został komendantem 11 Dywizji Piechoty w Pradze. 29 października 1869 roku awansowany został na stopień generała porucznika[1]. Książę Wilhelm uczestniczył także w wojnie francusko-pruskiej oraz wojnie rosyjsko-tureckiej. 20 sierpnia 1878 został mianowany na stopień generała artylerii[1].
W 1883 Wilhelm Wirtemberski został komendantem 11 Korpusu i generałem dowodzącym we Lwowie, a w 1889 komendantem 3 Korpusu i generałem dowodzącym w Grazu. 10 października 1891 został urlopowany[1].
W 1877 umarł jego bratanek Wilhelm Eugeniusz Wirtemberski nie pozostawiając po sobie męskiego potomka. Wilhelm został właścicielem dóbr w Pokoju. Wilhelm Wirtemberski nie był żonaty i nie posiadał dzieci. Był niewielkiego wzrostu. Konsekwencje obrażeń wojennych i wypadku samochodowego we Włoszech miały niewątpliwy wpływ na jego zdrowie. Zmarł podczas rekreacyjnego wypoczynku w Tyrolu. Po jego śmierci dobra odziedziczył najmłodszy syn Eugeniusza Wirtemberskiego – Mikołaj.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Schmidt-Brentano 2007 ↓, s. 207.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rościsław Żerelik w: Sönke Lorenz, Dieter Mertens, Volker Press (Hrsg.): Das Haus Württemberg. Ein biographisches Lexikon. Kohlhammer, Stuttgart 1997, ISBN 3-17-013605-4, ss. 370–371
- Frank Raberg, Biographisches Handbuch der württembergischen Landtagsabgeordneten 1815–1933. Im Auftrag der Kommission für geschichtliche Landeskunde in Baden-Württemberg, Stuttgart: Kohlhammer, 2001, s. 1051, ISBN 3-17-016604-2, OCLC 237310163.
- Franz Ilwof, Wilhelm Nicolaus, Herzog von Württemberg. In: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Band 43, Duncker & Humblot, Leipzig 1898, ss. 213–218.
- Constantin von Wurzbach: Württemberg, Wilhelm Nicolaus Herzog von, In: Biographisches Lexikon des Kaiserthums Oesterreich, Band 58 (1889), Verlag L.C. Zamarski, Wien 1856–1891, ss. 253–258 (online auf literature.at)
- Antonio Schmidt-Brentano: Die k. k. bzw. k. u. k. Generalität 1816-1918. Wiedeń: Austriackie Archiwum Państwowe, 2007.
