Zbigniew Czajkowski (polityk)

Ten artykuł dotyczy polskiego polityka. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu.

Zbigniew Czajkowski

Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1923 Warszawa
Data i miejsce śmierci	25 sierpnia 1998 Warszawa
Poseł VII kadencji Sejmu PRL
Okres	od 21 marca 1976 do 21 marca 1980
Przynależność polityczna	Stowarzyszenie „Pax”
Odznaczenia

Zbigniew Czajkowski, ps. „Dębicz” (ur. 16 stycznia 1923 w Warszawie, zm. 25 sierpnia 1998 tamże)^[1] – polski publicysta i działacz katolicki, poseł na Sejm PRL VII kadencji (1976–1980), członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa z ramienia Stowarzyszenia „Pax”. Wieloletni wiceprzewodniczący Zarządu Głównego Stowarzyszenia PAX, członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu od 1971 do 1983.

Syn Kazimierza i Stanisławy. W czasie II wojny światowej walczył w szeregach Armii Krajowej (w 2 Kompanii „Genowefa” batalionu „Gustaw” Narodowej Organizacji Wojskowej)^[1], był uczestnikiem powstania warszawskiego. Ukończył studia na Wydziale Ekonomii Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Pracował jako asystent w Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Sopocie, wykładał również na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Stał na czele redakcji pisma „Dziś i Jutro” (1954–1955), a także miesięcznika „Życie i Myśl” (1961–1972). Był stałym korespondentem „Słowa Powszechnego” w Rzymie i Watykanie (1973–1975). Od 1973 był redaktorem naczelnym „Zeszytów Naukowych Stowarzyszenia PAX”, którego był wieloletnim działaczem (członek prezydium od 1957, wiceprzewodniczący od 1986). W 1976 uzyskał mandat posła na Sejm z okręgu Gdynia. Zasiadał w Komisjach Gospodarki Morskiej i Żeglugi oraz Nauki i Postępu Technicznego. W latach 1975–1980 był dyrektorem naczelnym Instytutu Wydawniczego „Pax”. W okresie 1958–1983 członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, w tym od 1971 jego prezydium. W latach 80. był członkiem Narodowej Rady Kultury, członkiem Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa z ramienia Stowarzyszenia „Pax” (1986–1989) oraz członkiem prezydium Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (1987–1989). W latach 1988–1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa^[2]. W lutym 1989 wszedł w skład działającej przy tej Radzie Komisji do spraw Upamiętnienia Ofiar Represji Okresu Stalinowskiego^[3]. W latach 1985–1991 sędzia Trybunału Stanu.

Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1952–1989 tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie „Wiesław”^[4].

• Zmowa bohaterów, 1961
• Na Soborze i poza Soborem, 1965
• Ostatnia sesja Vaticanum II, 1967
• Wiosna na Syberii: notatnik z podróży po Kraju Rad, „Pax”Warszawa 1967
• Polemiki i repliki, „Pax”, Warszawa 1969
• Zanim wybuchnie znów Wezuwiusz, 1977
• Kultura obszarem porozumienia: artykuły i wystąpienia 1982–1985, „Pax”, Warszawa 1987
• Papieże odnowy soborowej, „Pax”, Warszawa 1987
• Przyjaźnie i miłości Norwida: rzecz bez przypisów, „Pax”, Warszawa 1998
• liczne artykuły społeczno-polityczne w prasie: „Dziś i Jutro”, „Życie i myśl”, „Słowo Powszechne”, „WTK”, „Kierunki”

• Nagroda Młodych im. Włodzimierza Pietrzaka (1957, 1963 – zespołowa),
• Krzyż Komandorski, Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Partyzancki,
• Warszawski Krzyż Powstańczy,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”,
• Odznaka honorowa „Zasłużony Pracownik Morza”.

• Strona sejmowa posła VII kadencji
• (red. Tadeusz Kołodziejczyk), Rada Konsultacyjna przy Przewodniczącym Rady Państwa, 1988–1989, Wydawnictwo Współczesne RSW „Prasa-Książka-Ruch”, Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”, Warszawa 1990, s. 432 (krótki biogram)
• Kto jest kim w Polsce 1984, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984
• Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 2, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 189