| |
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 maja 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 czerwca 1963 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
26 pułk piechoty |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Zygmunt Rust (ur. 7 maja?/19 maja 1887 w Horodecu, zm. 27 czerwca 1963 w Poznaniu) – oficer armii rosyjskiej i pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Andrzeja i Zofii z d. Arnold[1]. Absolwent szkoły realnej w Pińsku. Pracował na kolei skąd został karnie zwolniony za działalność wywrotową[1]. Od 12 sierpnia 1906 uczeń w Szkole Wojskowej w Wilnie. Po jej zakończeniu mianowany podporucznikiem pozostał w armii rosyjskiej. 8 stycznia 1916 został oddelegowany do Bobrujska w celu formowania Brygady Strzelców Polskich[1]. Od sierpnia 1917 w składzie I Korpusu Polskiego, a po jego rozwiązaniu wrócił do kraju. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, jako były oficer armii rosyjskiej został przyjęty 2 listopada 1918[1] do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia kapitana[2]. 14 grudnia 1918 został dowódcą III, a następnie I batalionu 26 pułku piechoty[1]. Od 27 kwietnia do 5 grudnia 1919 był dowódcą 27 pułku piechoty. Od 4 grudnia 1919 do 15 lipca 1920 dowódca batalionu zapasowego 52 pułk piechoty[1]. 16 lipca 1920 został przydzielony do 14 Dywizji Piechoty, gdzie zajmował stanowisko dowódcy batalionu, a następnie dowódcy całego 57 pułku piechoty podczas wojny polsko-bolszewickiej
Szczególnie odznaczył się 12 listopada 1920 w akcji na Kobryń, gdzie „mimo bardzo silnego ognia km, z zimną krwią, stojąc w niebezpiecznym miejscu na linii bojowej, wydawał rozkazy, a nawet prowadził do ataku czołowego swoją kompanię, która chwilowo zachwiała się, ale zachęcona przykładem ppłk. Rusta energicznym uderzeniem wyrzuciła nieprzyjaciela z silnie umocnionych pozycji. Po śmierci ppłk. Szyllinga objął dowództwo 57 pp. /.../ atakami utrzymuje najbardziej zagrożony odcinek przyczyniając się do rozbicia wielkich sił nieprzyjaciela, zgrupowanych na odcinku dywizjii”[1]. Za tę postawę otrzymał Order Virtuti Militari.
15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był wówczas odkomenderowany do dyspozycji Naczelnego Dowództwa WP[3].
1 czerwca 1921 w stopniu podpułkownika, nadal pełnił służbę w 57 pp[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 134. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 57 pp[5]. W latach 1923–1924 pełnił służbę na stanowisku komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Gniezno, pozostając oficerem nadetatowym 69 pułku piechoty[6][7]. 1 grudnia 1924 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 15. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W marcu 1925 powierzono mu czasowe pełnienie obowiązków inspektora poborowego w Dowództwie Okręgu Korpusu VII w Poznaniu z pozostawieniem na stanowisku komendanta PKU Gniezno[9]. W tym samym miesiącu został przydzielony do DOK VII na stanowisko inspektora poborowego[10]. W 1928 był inspektorem poborowym Okręgu Korpusu VII i Okręgu Korpusu VIII[11], a w 1932 inspektorem poborowym OK VII[12]. Z dniem 31 sierpnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku w wyniku inwalidztwa wojennego[1][13].
Zamieszkał w Kiekrzu[14]. Brał udział w kampanii wrześniowej po której został aresztowany przez Rosjan. Udało mu się jednak uciec i wraz z rodziną zamieszkał w Lublinie[14]. Po zakończeniu wojny wrócił do Kiekrza gdzie pracował m.in. jako kierownik młynów[14]. Zmarł 27 czerwca 1963 w Poznaniu i został pochowany na Cmentarzu na Junikowie (pole 21-1-1-14)[15][14].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Żonaty z Aleksandrą Kwapiszewską. Mieli dzieci: Ludwikę (ur. 1924), Jerzego (ur. 1922 żołnierz MW) i Marię (ur. 1926)[14].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 748[1]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[14]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1935)[16][17]
- Medal Międzyaliancki
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i Polak (red.) 1993 ↓, s. 183.
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 99.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 596.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 176, 853.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 24.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 323, 397, 1463.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 286, 340, 1331.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 19 marca 1925 roku, s. 153.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 24 marca 1925 roku, s. 163.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114, 160.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 15, 471.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 85.
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 184.
- ↑ Billiongraves.com: Zygmunt Rust
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1935 roku, s. 19.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
