Śląskie Muzeum Sztuk Pięknych we Wrocławiu
51°06′15″N 17°01′31″E/51,104167 17,025278 Śląskie Muzeum w 1910 r. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Data założenia | |
| Zakres zbiorów |
Sztuka śląska XII–XIX w. |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie Wrocławia  | |
| 51°06′15″N 17°01′31″E/51,104167 17,025278
| |
Śląskie Muzeum Sztuk Pięknych we Wrocławiu (niem.: Schlesisches Museum für bildende Künste in Breslau) – muzeum sztuki, które znajdowało się na placu Muzealnym we Wrocławiu. Muzeum funkcjonowało w latach 1880-1945. Uszkodzony w efekcie bombardowania Festung Breslau gmach przez kolejne lata stopniowo niszczał, po czym został rozebrany w 1964.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Zaczątkiem muzeum były zbiory malarstwa wrocławskiego „Królewskiego Muzeum Sztuki i Starożytności” (niem.: Königlichen Museums für Kunst und Altertümer), które od 1815 znajdowało się w byłym klasztorze augustianów na Wyspie Piasek (później jeden z gmachów Biblioteki Uniwersyteckiej)[1].
W połowie XIX wieku powstały plany budowy nowej siedziby muzeum, według projektu berlińskiego architekta Ottona Ratheya. W 1869 powołano komitet budowy muzeum. Dekoracje sgraffitowe wykonał Otto Lessing, a malarskie Hermann Prell. W 1880 odbyło się uroczyste otwarcie nowego muzeum w obecności cesarza Wilhelma I. Budynek miał przypominać grecką świątynię antyczną; przed wejściem głównym znajdował się portyk z dziesięcioma kolumnami jońskimi. Wewnątrz mieściło się 14 sal wystawowych. 26 października 1901 przed wejściem głównym odsłonięto konny pomnik cesarza Fryderyka III. Zbiory obejmowały początkowo głównie dzieła sztuki sakralnej i malarstwa niemieckiego (między innymi Andreasa Achenbacha, Lucasa Cranacha Starszego i A. von Menzela) oraz malarstwa zachodnioeuropejskiego (np. Sandro Botticelli) a także kopie rzeźb antycznych. Od 1911 również dzieła Picassa i Van Gogha[1].
Tuż przed końcem II wojny światowej eksponaty ukryto w obawie przed zniszczeniami w 80 różnych miejscach na Śląsku. Zbiory biblioteczne znalazły się w Instytucie Herdera w Marburgu. Podczas oblężenia Festung Breslau budynek muzeum został zbombardowany i spłonął. Siedzibę muzeum po wojnie przeniesiono do dawnego gmachu Rejencji Śląskiej[1]. Ruiny rozebrano całkowicie w 1964. W 1969 na jego miejscu zbudowano Zespół Szkolno-Przedszkolny nr 13[2] Ulice, przy którym stało muzeum, noszą nazwy „ul. Muzealnej” i „placu Muzealnego”.
Większość zbiorów muzeum uległa zniszczeniu na skutek działań wojennych i grabieży; niewielka część zachowała się w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Najcenniejsze eksponaty z kolekcji wrocławskiej przeniesiono w 1946 r. do Muzeum Narodowego w Warszawie między innymi: obraz Sandro Botticelli Madonna z Dzieciątkiem, Janem Chrzcicielem i aniołem, obraz Lucasa Cranacha Starszego Adam i Ewa, Święty Łukasz malujący wizerunek Marii, Pietà z Lubiąża, Poliptyk Zwiastowania z Jednorożcem, Portret Lorenzo Giustinianiego Gentile Belliniego czy Piękna Madonna z Wrocławia.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Hans-Peter Schmidt: Schlesien und Preussen. Schweitzerhaus Verlag, 2010-05-21, s. 149-150. ISBN 978-3939475965.
- ↑ Wrocławska Edukacja. Biuletyn Informacji Publicznej. [dostęp 2017-01-26].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- http://dolny-slask.org.pl/508867,Wroclaw,Slaskie_Muzeum_Sztuk_Pieknych_dawne.html zdjęcia i rysunki: Śląskie Muzeum Sztuk Pięknych.
